ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Skąd właściwie się bierze taka chęć?

Mamy tu na sfinii osoby, które jak coś komentują, to niemal zawsze niechętnie, mamy chłopców, którzy dokuczają kolegom i koleżankom - tak po prostu, bez szczególnego motywu, mamy polityków, zbijających kapitał wyborczy na niechęci do jakichś tam ludzi. Co w nas siedzi, że tacy - jako ludzie - jesteśmy?...
Z resztą, nie tylko ludzie tacy są. Są wredne psy, złośliwe koty (są też przemiłe psy i urocze łagodne koty).
Wredność daje się zaobserwować u wielu gatunków.

Pytam o uzasadnienie.
Pierwsze, na początek mam. Ewolucja zwierząt stadnych wymaga zwykle ustanowienia hierarchii. W warunkach ogólnej zgody i życzliwości taka hierarchia by się nie tworzyła (albo tworzyłaby się wolniej). Z resztą wredota obserwowana trochę ma "ciągoty do władzy". Odsetek psychopatów wśród prezesów wielkich firm jest znacząco większy, niż ogólnie w populacji. Ale wredność ta ma też swoje uzasadnienie - skupienie na celu. Ktoś skupiony na sukcesie, na konkretnych wskaźnikach, będzie łatwiej ignorował wartości ludzkie, empatię, etykę. Bo trzymanie się zasad współżycia może przeszkadzać, utrudniać osiąganie pewnych celów.
Ale jest też sporo ludzkiej wredności właściwie nie uzasadnionej w dalszych działaniach wrednej osoby. Złośliwy, aspołeczny uczeń sprawia kłopoty wszystkim - nauczycielom, kolegom, rodzicom. I nie widać aby na czymś zyskiwał. Bo wszyscy go nie lubią, dostaje kary, nagany. A on dalej jest wredny, czasem jeszcze bardziej niż na początku...
Jaki mechanizm psychologiczny sprawia, że aspołeczne, destrukcyjne, a przy ewidentnie nie przynoszące wyraźnej korzyści działania się utrwalają, są powtarzane?
Jakaż to cząstka naszej ludzkiej natury doznaje satysfakcji, gdy uda nam się sprawić komuś przykrość, najlepiej wkurzyć na maksa?

Osoby religijne może powiedzą: to szatan kusi. Ale, jak wykazują badania, w szatana wierzy mniej niż połowa ludzi w Polsce. Szatan dobrze by tłumaczył ten efekt uzyskiwania satysfakcji z bycia wrednym, lecz nie tłumaczy dlaczego jedni wrednymi zostają, a inni są życzliwi otoczeniu. Coś w nas jest w środku.
Szukam innych tropów...
Złe dni, irytacja, hormony... Tłumaczą jakąś mniejszą odporność na stres, ale ponoć jesteśmy racjonalni.... Może nie jesteśmy. Dlaczego jednak ewolucja nie wykasowała destrukcyjnego społecznie genu z puli? Tak ewolucyjnie patrząc, to ktoś wredny nie powinien sobie znaleźć partnera życiowego, powinien być wyrzucany poza społeczność, powinien umierać w samotności. Gen się nie powinien powielać.
A może dla społeczności - grupy pewna liczba aspołecznych osobników jest potrzebna?
- Po co?
- aby nie było "marazmu", aby ktoś miał potrzebę wytknięcia błędów, przyczepić się do tego, co jakieś niewłaściwe. Jak wszyscy byliby wyłącznie empatyczni, omijający trudne tematy, to może zagłaskalibyśmy się - może nie na śmierć, ale na marazm i nudę. Może w społeczności są potrzebni tacy, którzy coś (w kontrolowanych dozach) psują - aby pozostali się trenowali w naprawach, aby byli przygotowani na złe czasy. Bo w końcu te złe czasy przychodzą, a wtedy nie jest to kompletne zaskoczenie - grupa może przetrwać.
Nie wiem, kto czytał relatywnie krótkie opowiadanie "Mały tyran" Carlosa Castanedy (mam nadzieję, że nie przekręciłem tytułu). W sumie na tyle krótkie, aby zaliczyć to opowiadanie w autobusie podczas dojazdu do pracy. Zawarta w tym opowiadaniu idea (czytałem pewnie około 20 lat temu) dość mocno dała mi do myślenia. I daje do myślenia do dzisiaj.
Znaczenie zła dla kształtowania się mocy, osiągania doskonałości - trudny temat. I nie chcę go jednoznacznie tutaj kwitować - raczej traktuję go jako wejście w szerszą dyskusję, postawienie wątpliwości wobec prostego patrzenia na sprawę, niż przypieczętowanie jedną celną tezą. Bo według mnie jest nad czym się zastanawiać, a wnioski z tych zastanowień płynące mogłyby być mocno niebanalne.

Ircia · Wysłany: Czw 16:32, 08 Mar 2018 Temat postu:

Osobiście mam poważny problem z napisaniem definicji wredności - poddaję się, intuicyjnie oczywiście wiem o co chodzi, ale serio nie potrafię sklecić zadowalającej mnie definicji wrednego zachowania...

Bo czy chodzi o to że to ja celowo chcę komuś dokuczyć, sprawić mu przykrość, czy raczej liczy się to co czuje odbiorca?

Mogę powiedzieć coś w żartach a odbiorca uzna to za wredne, oraz mogę chcieć komuś dopiec a ta osoba uzna to za dobry żart.

Osobiście dostrzegam ogromną korelację między obiema rodzajami wredności a cyklem miesiączkowym ( piszę tylko o sobie), serio przed okresem dosłownie mam ochotę się odegrać, choćby za zbyt głośne słuchanie muzyki perfidnie robiąc hałas gdy ta osoba chce odpocząć, oraz dużo częściej łapię się na tym że to co normalnie bym odebrała jako żart, traktuję jako przejaw wredoty, chamstwa, celowego ataku...

Dość ciekawy jest fakt że np mój facet pracuje w budowlance, ta grupa zawodowa posiada dość specyficzne poczucie humoru, latają teksty za które typowy człowiek obraziłby się na amen,lub potraktował nadawcę jako agresywnego chama , zboczeńca itd. Oni wiedzą że to żarty i nikt sobie z tego nic nie robi, nowy który tego nie załapie odchodzi, bo ma dość że cisną po nim, jakby nie dostrzegając że ekipie taki styl komunikacji pasuje i nikt sobie nic nie robi z specyficznych epitetów (np. 'wsadź sobie tą cegłę w dupę i wciągnij trochę zaprawy aby mózg ci ruszył, a potem cię wyruchamy debilu' jako podziękowanie za podanie owej cegły...)
Znam ten styl i z zasady mi to nie przeszkadza, ale osobiście łapię się na tym że słysząc podobne ( a wręcz znacznie skromniejsze )sformułowania od osób których nie kojarzę z tego typu stylem komunikacji jestem bardziej skłonna uznać to za celowy, wredny atak, fakt faktem i tak reaguję jak na żart odpowiadając w tym samym tonie, ale robię to w sumie dlatego że a nuż ta osoba chciała mnie wkuwić, a nic nie wkuwia bardziej niż sytuacja gdy ofiara ataku zachowuje się jakby ją to bawiło...

Większość ludzi którzy komunikują się między sobą w ten sposób doskonale rozumie że z innymi tak nie wolno, ale są wyjątki.

Sądzę że celowe wredne zachowania są rodzajem komunikacji, gdy nadawca nie potrafi w bardziej przyjazny sposób powiedzieć o co chodzi, czasem zaś zwyczajnie normalne przekazanie komunikatu nie działa i trzeba zastosować inne metody, gdy często tak trzeba, można zacząć z góry zakładać że do innych tylko informacja przekazana w odpowiednio wredny sposób dotrze.
Z przykładów - w pracy mojemu bratu notorycznie ktoś zjadał kanapki, grzeczne prośby o zaprzestanie tego procederu nie pomagały, jednorazowe nafaszerowanie kanapek mega ostrą papryczką zakończyło problem natychmiast. Gdy problem powrócił w innym miejscy pracy nawet się nie wysilał na kulturalne prośby o zostawienie jego śniadania w spokoju tylko zrobił kanapki z papryczką oraz dosypał do mleka środek przeczyszczający, ot tak na deserek. Sądzę że ta machina wredności może się sama napędzać - nie chcę być wredny, ale skoro z doświadczenia wiem że tylko to działa... skoro otoczenie jest wredne to i ja muszę... itd

Osobiście pamiętam z czasów szkolnych że kilka 'dobrych' akcji potrafiło zapewnić spokój na dłuuugo oraz dawało pewien rodzaj szacunku jakim inni zaczynali darzyć mnie za tego typu wyczyny. Przyznaję z zasady akcja dotyczyła nauczyciela, ale to pokazywało innym do czego jestem zdolna gdy coś mnie wkurwia i generalnie nikt nie zadzierał i nie śmiał mnie od kujonów wyzywać, zresztą to że kujonem nie jestem demonstrowałam na różne, z perspektywy czasu głupie i wredne metody, ale wówczas nie widziałam innego rozwiązania, potem odkryłam ciekawsze i skuteczniejsze metody dbania o siebie, ale częściowo rozumiem z pozoru bezsensowne agresywne zachowania.

Trochę też miałam styczności z prawdziwymi 'młodymi tyranami' z zasady to były mega skrzywdzone dzieciaki , które problemy jakie je spotkały przerosły i to wielokrotnie, w sumie to co odwalali było wołaniem o uwagę i o pomoc, choć brak wiary że można pomóc, to ile je spotkało już zawodów, sprawiał że reakcje na próbę pomocy bywały bardzo wredne i agresywne i potrzeba było specjalnego podejścia aby dotrzeć do takiej osoby i móc szczerze pogadać i coś zmienić.

Wyszedł zestaw luźnych danych anegdotycznych o niby minimalnej wartości, ale sądzę że jednak coś to wnosi do dyskusji :pidu:

Apolonia · Wysłany: Czw 17:41, 08 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Czw 18:03, 08 Mar 2018 Temat postu:

Apolonia : jakby tak spróbować zapisać tego typu znanie aby brzmiało lepiej ( w znaczeniu bliżej do oryginału to by było :
' wseź se te cegłe w dupe i sztachnyj se trochu zaprawy by ci musk ruszył, a pote ciem wyruchumy debilu... '
Ale rzeczywiście bliżej jest 'tę' niż 'tą'

Czy czepianie się literówek to już wredność?

Napisz coś merytorycznego i w temacie i zdefiniuj to pojęcie, ok?

Apolonia · Wysłany: Czw 18:46, 08 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Czw 19:22, 08 Mar 2018 Temat postu:

I tu się z Tobą zgodzę, nastawienie do osoby odgrywa kluczowe znaczenie,
do tego gdy mówimy do kogoś ogromne znaczenie ma ton głosu, mimika twarzy, bo z zasady wiemy kiedy ktoś sobie robi jaja a kiedy jest na serio zły,
w necie niby mamy emotki ,ale nie zawsze je odczytujemy zgodnie z intencją nadawcy, której zresztą tak naprawdę nie znamy, bo i skąd, to zawsze tylko przypuszczenia, no nie?

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 21:51, 08 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Sob 13:36, 10 Mar 2018 Temat postu:

Sporo czasu byłam mocno zaangażowana w działanie pewnego specyficznego czata ( dużo ludzi praktycznie 24h, specyficzny klimat) , trafił się nam super troll - tak kombinował że techniczni musieli non stop modyfikować kody aby stracił kolejne opcję blokowania normalnego funkcjonowania czata( koleś tworzył boty do trolowania, automatyczne systemy tworzenia multikont , automatyczne pisanie pod nickami moderatorów itd),
doszło do tego że aby komuś nowemu dać podstawowe prawa na czacie musiał przejść indywidualną rozmowę z moderatorem i próbowaliśmy wykryć czy to nie on, co lepsze z zasady po krótkiej rozmowie już wiedzieliśmy że to on i próbowaliśmy gadać dalej co by zrozumieć po co on to robi... On twierdził że nam pomaga, że jest czynnikiem który wymusza zmiany, sprawia że jesteśmy twórczy i kreatywni a jego takie przepychanki bawią, że robi to z nudów, co by nasze reakcje zbadać... Aby poczuć że ma moc wpływania na innych, że jest kimś ważnym, że cokolwiek robimy musimy go brać pod uwagę, a on lubi być w centrum zainteresowania - pisał o tym bezpośrednio. Co zabawne okazało się że każdy z modów lubi sobie z nim tak pogadać, że to inteligentny i fajny gość, techniczni też zaczęli twierdzić że dzięki niemu gdy inne systemy padały przez ataki hakerskie, wirusy itd, nasz był tak doszlifowany że nic złego się nie działo, bo wszelkie luki przez owego akcje trolla były zlikwidowane, administracja i moderacja posiada także sporo super opcji szybkiego reagowania na różne niefajne zachowania, które powstały w wyniku jego gierek.

Kolo jest legendą czata i od kiedy zaczęliśmy mu wręcz dziękować za jego wkład w społeczność, za wykazanie słabych stron, dostał oficjalny znaczek super trolla z pewnymi przywilejami, choć i tak ma kilka kont co by trollować z zaskoczenia, trolluje w sposób akceptowalny, robi za chamskiego błazna, ale serio go lubię i praktycznie większość stałych bywalców również, ale serio zaliczyliśmy lata walki, narad co by z nim zrobić, jak się go pozbyć...W sumie to się nawzajem oswoiliśmy... Nauczyliśmy się zdrowego podejścia do granic kontroli, wolności słowa, jak reagować skutecznie co by trolli nie nakręcać itd

Co ciekawe okazało się że chłopak w ten sposób wyładowuje frustrację i mniej rozrabia w świecie rzeczywistym, jeśli to co pisał jest prawdą, a sądzę że jest bo było to spójne, sensowne i nie stawiało go w dobrym świetle (w jego specyficznym podejściu do dobrego światła, w końcu grał psychopatycznego chama), to takim ludziom daję osobiste przyzwolenie na wyładowywaniu się słownym na anonimowych ludziach w necie, bo w końcu taka ofiara może to zwyczajnie olać, to ona w sumie decyduje czy chce być ofiarą czy nie, dzięki temu ludzie mogą w kontrolowanych bezpiecznych warunkach nauczyć się zdrowego podejścia do hejtu co się w życiu przydaje.

Osobiście tamtemu trollowi dużo zawdzięczam, nikt inny nie potrafił mi tak bezpośrednio wykazać hipokryzji, słabych stron, dostrzegłam że najbardziej bolą mnie te epitety które w praktyce uważam za zasadne i obawiam się że mogą być prawdziwe, poznałam mechanizmy obronne ego w praktyce,
nie mówię że trolling jest dobry ,ale czasem potrafi sporo nauczyć, a przynajmniej nauczyć jak nie dać się zamienić w ofiarę, nauczyć że atak nie jest super obroną, bo rodzi jeszcze większą wrogość, nauczyć się wyczucia, nadal się uczę i wiem że sporo przede mną, ale serio hejt netowy to jak plac manewrowy, jak gra treningowa, w realnym życiu ludzie nie atakują tak bezpośrednio, bo nie są anonimowi, ale też jako ofiara masz mniejsze pole do manewrów.

Michał Dyszyński · Wysłany: Sob 16:19, 10 Mar 2018 Temat postu:

Ircia · Wysłany: Sob 17:15, 10 Mar 2018 Temat postu:

Dorzucę tyle, bawiąc się w moderację tamtego czata często 'brałam na bok' trolli , hejterów, z zasady nie były to łatwe ani miłe rozmowy, ale z niektórymi, co zrozumieli że serio nie chcę ciągle walić banów, kicków itd a raczej zrozumieć o co chodzi, dało się pogadać tak normalnie, większość świadomie nie rozumiała czemu to robi, ale padały teksty o potrzebie rozładowania się - tak jak kopanie kamienia jak się człowiek wkurzy, kamień nic złego nam nie zrobił, a 'obrywa'...

Z zasady te osoby same oberwały w życiu, nie radziły sobie z wieloma sprawami, często były to jeszcze dzieciaki chcące pokazać jakie to są silne i wredne, mi było łatwiej ich pojąć bo miałam i w realu styczność z takimi osobami,do tego na pewnym etapie sama podobnie się zachowywałam (nie rozumiecie mnie, więc pokażę na co mnie stać i przynajmniej zwrócicie na mnie swoją uwagę) - odwalając numery nie rozumie się raczej dlaczego się to robi, teraz rozumiem że na pewnym etapie brak zainteresowania jest gorszy niż kary za złe zachowanie, w niesprzyjających okolicznościach to się utrwala, albo pozornie zanika, ale w necie gdzie się jest anonimowym można się 'rozładować' - często są to osoby ogólnie spokojne i ugodowe, z kompleksami,z niską samooceną, równocześnie do których otoczenie ma duże oczekiwania, choć to nie reguła, bo część także w życiu codziennym rozładowuje swoje frustracje na innych.

Ogólnie jakoś tak mam że zakładam że przyczyną takich zachowań, nawet ewidentnie i celowo chamskich jest to że ta osoba sobie z czymś nie radzi( choćby z własną agresją), choć oczywiście w większości przypadków gdy się wprost zapytasz nastąpi atak, ot dziecięce 'nic mi nie jest' , 'sam sobie poradzę'.

Przyznać się do tego że mam z czymś problem, że sobie nie radzę jest bardzo bardzo trudno, nauczono nas że prośba o pomoc to oznaka słabości, nieporadności, głupoty...

Czy gdziekolwiek uczy się dzieciaki jak bezpiecznie rozładować frustrację, złość, jak rozumieć swoje emocje? Że nie ma złych emocji, że nie jest się złym bo czuje się agresję, czy wręcz chęć mordu, że liczy się jak na to reagujemy? Jak być asertywnym, jak prosić i przyjmować pomoc? Jak działają mechanizmy obronne ego? Jak sprawić aby nie działać w ramach tych destrukcyjnych? Jak przyjmować krytykę oraz jak dobrze krytykować? Jak sprawić aby własnym myśleniem się nie sabotować, nie utwierdzać się w przekonaniach które do niczego dobrego nie prowadzą, itd

Z mojego doświadczenia dopiero gdy 'mleko się rozlazło' - super kursy pod tym względem są dla dzieciaków/młodzieży w ramach terapii zamiast kary za posiadanie, agresję połączoną już z korzystaniem z środków psychoaktywnych itd, mimo że udział jest przymusowy większość uczestników pod koniec pyta : dlaczego dopiero teraz ich tego uczą? Czemu nie już w podstawówce? Niestety powiem tylko - też tego nie rozumiem...

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 0:36, 11 Mar 2018 Temat postu:

Michał Dyszyński

Zmieniłem ostatnio tytuł tego, założonego przeze mnie wcześniej wątku, aby go pociągnąć w nowej konfiguracji.

W moim światopoglądzie od jakiegoś czasu kluczowym jest pewne pytanie, które w całości jest jednością, ale ma w sobie kilka "wydań":
1. kim jestem?
2. czym byłoby spełnienie mojego jestestwa?
3. Kiedy byłbym tak w pełni i naprawdę szczęśliwy?
te trzy pytania są dla mnie jednym - pytaniem o moją naturę.

Zadaję sobie to pytanie w kontekście mojego teizmu i przeświadczenia, że przeznaczona jest mi wieczność, że moja świadomość miałaby funkcjonować już na zawsze. Pytanie o wieczne spełnienie jest jednak chyba ciekawe tak w ogóle, mógłby je postawić nawet ateista, który np. przewiduje, że za ileś tam lat medycyna pokona wszystkie choroby i powstrzyma proces starzenia się. Powstaje pytanie: czy w ogóle chcielibyśmy żyć wiecznie?
Owo pytanie ma ścisły związek z poprzednimi - jeśli miałbym żyć wiecznie, a byc przy tym szczęśliwym, to chyba powinienem nigdy się owym życiem nie znudzić, a do tego funkcjonować w środowisku dla mnie przyjaznym. Bo życie w wiecznym cierpieniu jest chyba gorsze od śmierci, więc gdyby okazało się, że moja ludzka natura w ogóle jest takiego rodzaju, iż nie umożliwia mi szczęścia, które się nie dewaluuje, to śmierć może być ostatecznie wybawieniem.

Zadaję sobie więc pytanie: czy nawet mając wszystko to, co mogę sobie zamarzyć, byłbym szczęśliwy, spełniony życiowo?
- Nie jest łatwo odpowiedzieć zasadnie na to pytanie. Jako ktoś jednak w jakiś sposób przez życie doświadczony, ktoś kto sporo bólu zaznał, mimowolnie chciałbym odpowiedzieć: tak, byłbym szczęśliwy, tylko zabierzcie mi ten ból, niedostatki, zagrożenia, a będę szczęśliwy i nigdy mi się to nie znudzi.
Z drugiej strony jednak człowiek często ma mylne intuicje, więc patrzę też sobie na ludzi, którzy mają dziś znacznie lepiej niż ja, mają już dziś to, czego mi brakuje, a jednak tak chyba w pełni szczęśliwi nie są, a już na pewno nie za bardzo to po nich widać, to trochę mam wątpliwości. Może mając nawet wszystko, co można by sobie wymarzyć jako dobro - bezpieczeństwo, dostatek, brak chorób, silne ciało, życzliwych ludzi wokoło - może wciąż czułbym się nie spełniony?... Może takim wygodnym, bezpiecznym, ciepłym życiem bym się zwyczajnie znudził?
Ten problem można tez postawić w kontekście raju. Może Bóg dlatego wypędził Adama z raju, że ten i tak w owym raju nie byłby szczęśliwy?...
Jeśliby tak było, jeśli Adam czuł jakąś wewnętrzną niezgodność z radością, szczęściem, jeśli jakoś się nie akceptował (a Genesis podaje, że ukrył się i przesłonił część swojego ciała, czym dał objaw swojej nie akceptacji tego, jak wygląda, a może - jeśli owo zakrycie ciała to w rzeczywistości symbol czegoś głębszego poważniejszego, niż sprawa wyglądu zewnętrznego - nawet nie akceptacji własnej natury?...
Gdyby (to jest hipoteza, nie upieram się, że tak jest na pewno) tak właśnie było, to można wytłumaczyć działania Boga, który zsyłając Adama na ten świat z cierpieniem, chce jakoś uzyskać efekt wewnętrznej transformacji, mającej na celu przekształcenie myślenia i odczuwania człowieka tak, aby raj stał się dla niego miejscem szczęśliwym.
Czy coś ową hipotezę dodatkowo potwierdza? - tzn. czy rzeczywiście człowiek tak sam z siebie ostatecznie zawsze zrobi się niezadowolony, zawsze przestanie akceptować siebie, a może i otoczenie w którym jest - będzie nieszczęśliwy nawet w najlepszych warunkach?...
Pewne obserwacje, doświadczenia życia potwierdzają mi ów kierunek myślenia. Najważniejszą obserwacją jest to jak wiele ludzi w necie "trudni się" hejtem. Pytanie, które dla mnie jest zagwozdką: po co?
- Jaką korzyść odnosi ktoś, kto tylko hejtuje, tylko sieje negatywne emocje?...
- Według mnie racjonalnej odpowiedzi na to nie ma. Jedyne co tu można powiedzieć, to chyba tylko coś w rodzaju: taka jest ludzka natura, że część ludzi musi "pożywić się" negatywnymi emocjami. Oczywiście hejt jest nie tylko w internecie. Wojny, jakie toczy ludzkość też wynikają z potrzeby hejtu, wywyższania się, choć pewnie częściowo z walki o pieniądze i wpływy.
Poza tym, czym dzieci osób bardzo bogatych, mogących zapewnić swojemu potomstwu właściwie wszelkie dobra materialne są szczęśliwe?...
- Chyba nie za bardzo, bo jakże często "im odbija" - biorą narkotyki, przejawiają ryzykowne zachowania. Czyli samo bezpieczeństwo i dostatek, takim ludziom nie wystarczają. I pewnie gdyby te dzieci bogaczy były w raju - gdyby miały tam wszystko, to też czułyby się nie spełnione.

Ja z tego wyciągam wniosek, że ludzka natura poszukuje jakiejś formy spełnienia swojego jestestwa. Nie wystarcza nam dostatek, bezpieczeństwo, powodzenie. Oczywiście część owego niezadowolenia pewnie można zwalić na jakieś choroby. Ale chyba tylko część.
Zwykle tak jest, że ci co mają wiele, za chwilę będę chcieli jeszcze więcej. Jak ktoś zarobił milion, to "robi się nieszczęśliwy", że nie ma 2ch milionów, jak ma 10 milionów to celem staje się podwojenie tej sumy itd.
Nasza ludzka natura szuka spełnienia - trochę w postaci uznania w oczach bliźnich, trochę we własnych oczach. Stan statyczny posiadania, sukcesu niewielu zadowoli. A już na pewno są takie osoby, które tylko eskalując wyzwania życiowe, czują się spełnieni.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Adriatyk

Cudowne jest życie Dyszyńskiego bez tragedii, tragedie pokonuje mocą swojego ducha. I po co się te durne starożytne Greki tak wysilały z tą swoja literaturą tragiczną. Głupie byli.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Adriatyk

Michał Dyszyński

Adriatyk

Czyżbyś mi Dyszyński sugerował, że dla szukania w dyskusji starcia i rywalizacji z Dyskurs, a nawet awanturnictwa, nie odróżniał żalu za zmarłymi rodzicami od żalu za stłuczony kubek od kawy i nie powinienem z powodów grzecznościowych zauważyć, że żal Dyskurs za zmarłym mężem niczym się nie różni od żalu za stłuczony kubek do kawy? Proponujesz mi, abym był dżentelmenem ponad wszystko przedkładającym salonowe konwenanse wobec kobiet? A co, Dyszyński, z prawdą, tak przecie tu postulowaną przez ciebie, czyżby, to było możliwym, aby była na drugim miejscu za konwenansami? W tej sytuacji nie chce wyjść inaczej, jak tylko, że i bóg jest dla ciebie konwenansem, boć przecie boga cenisz najwyżej, a więc, nie jako drugorzędną prawdę, a jako twój na pierwszym miejscu priorytetów – konwenans. Rozumiem ciebie Dyszyński, w końcu, dla zdecydowanej większości praktykujących wiarę w boga, jest to konwenans, więc byłoby z mojej strony niegrzecznym odmawiać tobie prawa do tak powszechnie praktykowanego konwenansu.

Dyskurs