ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 11:43, 15 Mar 2016 Temat postu: Bezradność

Zadziwiającym doświadczeniem naszego ludzkiego losu jest bezradność.
W religii to poczucie bezradności jest kluczowe dla zrozumienia sensu, choć nie występuje wprost nazwane. W życiu bezradność wobec zdarzeń w jakimś ważnym aspekcie jest jakimś takim "pasowaniem na prawdziwego człowieka". Bezradni jesteśmy wobec choroby, wobec własnych ograniczeń, ale też szczególnym typem bezradności jest sytuacja, gdy chcemy pomóc komuś, kto owej pomocy ewidentnie wymaga, a my nie wiemy jak, albo nie mamy środków.
Nauka prawie nie zajmuje się uczuciem bezradności; literatura - owszem. Człowiek postawiony w sytuacji swojej bezradności rewiduje obraz siebie i rzeczywistości wokoło - jedni zyskują wiarę religijną, inni ją tracą. W chrześcijaństwie najważniejsze wydarzenie stanowiące tę religię jest właśnie takim misterium bezradności Boga - gdy katowany przez oprawców, traktowany totalnie przedmiotowo, umiera na krzyżu. A obok mamy jeszcze bezradność Jego najbliższych patrzących na mękę Kochanej Osoby.
Jak pojąć bezradność?
Chyba nie da się jej pojąć. Ona po prostu JEST i tyle. Może właśnie to zetknięcie się z bezradnością jest tym najważniejszym testem w religii, tym podstawowym testem wiary? Nawet nie sam wybór cierpienia, nawet nie przekonanie, że Bóg jest, tylko określenie w sytuacji takiej jakby "bez logiki".
No właśnie - logika.
Człowiek zamyka siebie i świat w jakieś koncepty, łączy je w związki, szuka w nich prawidłowości. Potem nieraz uważa, że świat taki "jest", jak go sobie w umyśle namalował owymi konceptami. A to przecież nic innego tylko jakby malunek na płótnie umysłu, zaś logika jest niczym innym tylko określeniem powiązań pomiędzy kreskami owego malunku. W tym sensie przekonanie, iż swoją wiedzą opanowujemy świat, jest ułudą - możemy opanowywać tylko własne opisy, wyobrażenia. Dopiero w bezradności dotykamy jakoś "tkanki duchowego siebie" - bo nie zajmujemy się śledzeniem jakichś "sznureczków" powiązań, które udało nam się dla świata ustalić, lecz tak po prostu STOIMY WOBEC i "tylko jesteśmy". Może to jest do czegoś potrzebne.

Obraz Jezusa na krzyżu jakoś obrazuje absurdalność bezradności - oto Ktoś, kto jest Osobą, kimś ważniejszym, niż inni ludzie, tutaj jest totalnie uprzedmiotowiony. Wszystkie zewnętrzne atrybuty znaczenia, mocy zostały Mu zabrane. Czy coś zostało?
Chrześcijanie wierzą, że zostało - czego dowodem jest zmartwychwstanie. Ale dlaczego ta bezradność po drodze?...
Podobnie jest chyba z wielką bezradnością każdego człowieka. Nie ma mocy, nie ma wskazówek do działania. Choć jednocześnie jest paląca jego potrzeba. Dlaczego tak?...

Ateizm chciałby zamknąć ludzkie spojrzenie na rzeczywistość za pomocą PRAW ŚWIATA. To zależy od tego, tamto od siamtego na sposób owaki. I te zamknięcia, te sznureczki poprowadzone pomiędzy rzeczami i zależnościami miałyby być całym sensem świata i istnienia. Najlepiej, aby jeszcze na wszystko był dowód, aby rzeczy domykały się we wzajemnych zależnościach. Gdyby jeszcze na wszystko określić przyczyny, to mielibyśmy wizję rzeczywistości w postaci łańcuchów zależności biegnących od wielkiego wybuchu do końca wszechświata. Żeby wszystkie pytania znalazły swoją odpowiedź.
Tylko po co żyć w świecie, w którym wszystko jest znane? Czym jest właściwie istnienie w takiej totalnej określoności? - takim wskazaniem w którymi miejscu łańcucha/ów zależności da się odnaleźć ten mój aspekt? I to już będzie wszystko, cała prawda o mnie i rzeczywistości?...

Bezradność jest takim przecięciem jakichś sznurków łączących nas sensownie z rzeczywistością. Nie ma sznurków, jest tylko potrzeba i to rozrywanie się wewnętrzne. Trudno to zrozumieć.

astrotaurus · Wysłany: Wto 13:12, 15 Mar 2016 Temat postu: Re: Bezradność

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 13:56, 15 Mar 2016 Temat postu: Re: Bezradność

astrotaurus · Wysłany: Wto 14:10, 15 Mar 2016 Temat postu: Re: Bezradność

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 14:31, 15 Mar 2016 Temat postu: Re: Bezradność

Prosiak · Wysłany: Wto 18:50, 15 Mar 2016 Temat postu:

No właśnie to ateizm nie zakłada jak jest. Teizm zakłada, że jest tak jak mówi teizm i narzuca jedyną słuszną interpretację świata. I kiedy nadchodzi bezradność to jest zawieszenie systemu. Trzeba tłumaczyć Boga psychopatę...

Za to ateista mówi, że jest źle, bo takie jest życie i trzeba się jakoś do tego dostosować.

Bezradność jest stanem kiedy kora przedczołowa nie może opanować negatywnych emocji. Emocje zapętlają się z myślami. Próba osiągnięcia mentalnej spójności kończy się bezradnością kiedy nie da się czegoś wytłumaczyć. Tymczasem ateista (zazwyczaj) ma szerszy punkt widzenia. Kiedy jakiś model się zawiesza, to są jeszcze inne modele, które można przymierzyć do tej sytuacji. Ostatecznie można powiedzieć "nie wiem" i wykorzystać korę przedczołową do uspokojenia emocji za pomocą optymalnego modelu mentalnego pasującego do tego celu.

Ateista nie twierdzi, że świat jest dobrze zbudowany i nie doszukuje się wszędzie zła, działań szatana, demonów, dostosowania się do moralności zewnętrznej, która została mu narzucona. Ateista dopuszcza możliwość istnienia sytuacji nie do rozwiązania, a teista karmi się złudną nadzieją. Teista pogrąża się w cierpieniu szukając odpowiedzi na pytania o Boga i sens, podczas gdy ateista godzi się z tym, że świat jest do dupy i stara się znaleźć tutaj własny raj.

Dla mnie to bezradność Stwórcy jest dowodem na to, że to nie Bóg, nawet zakładając jego istnienie. Więc na pytanie o pochodzenie Stwórcy trzeba zapytać skąd się wzięły prawa, które umożliwiły Stwórcy powstanie świata. Nadal na to pytanie nie ma odpowiedzi, więc po prostu brzytwa Ockhama ucina kogoś takiego jak Bóg.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 21:20, 15 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Wto 21:45, 15 Mar 2016 Temat postu:

Ok, rozumiem. Ale co ma do tego teizm? Tego nadal nie rozumiem.

Wg mnie koany pokazują właśnie błędność naszego myślenia. Każe nam to weryfikować mentalne modele, którymi się posługujemy, więc jest to taka jakby defragmentacja dysku i użycie programu czyszczącego indeksowanie i tworzącego nowe powiązania mentalne. To gwarantuje rozwój. Jednak ciąg indukcja - weryfikacja na dłuższą metę powoduje, że tak powiem sublimację mentalnych modeli. Oznacza to, że są one coraz bardziej wielokontekstowe, ale jednocześnie szkielet myśli jest coraz bardziej ubogi, choć to co zostaje jest jakby oszlifowane, oczyszczone z niepotrzebnych modeli. Optymalizacja w pewnym sensie prowadzi też do wyłączenia niepotrzebnych funkcji, a nie tylko do dodawania nowych.

Czyli rozwój postrzegam tak: budowa, hipotezy - burzenie w celu oszlifowania i nowa budowa i nowe hipotezy i nowy szlif i tak non stop. Model teizmu i ateizmu uważam w tym kontekście za mało przydatny, w ogóle rozpatrywanie tego kontekstu jest niejako wymuszone przez teistów, którzy wprowadzają do rozważań dodatkowy byt i jego atrybuty i przypisują go do przyczynowości świata żeby wstawić go na początek i na koniec (jako sens).

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 22:06, 15 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Wto 22:37, 15 Mar 2016 Temat postu:

No właśnie nie trzeba alternatywy żeby wykazać błędność. Np wiem, że wynik działania 2985*4366 to nie 1, choć nie sprawdzałem ile wychodzi.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 23:27, 15 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Śro 9:44, 16 Mar 2016 Temat postu:

I tak samo mozna zobaczyc blednosc mysli w sytuacjach zawieszenia

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 11:25, 16 Mar 2016 Temat postu:

astrotaurus · Wysłany: Śro 15:29, 16 Mar 2016 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 16:18, 16 Mar 2016 Temat postu:

astrotaurus · Wysłany: Śro 20:49, 16 Mar 2016 Temat postu:

Prosiak · Wysłany: Śro 21:26, 16 Mar 2016 Temat postu: