ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Stawiam sobie nieraz przed oczy pytanie o funkcjonowanie idealnego społeczeństwa, o zasady, jakie by w takim idealnym społeczeństwie miały obowiązywać.

Gdyby ludzie byli idealni, to pewnie niepotrzebne byłyby w ogóle żadne zasady, bo każdy wiedziałby, co mu wolno, a co nie, bo samą empatią i rozsądkiem ludzie rozstrzygaliby sporne kwestie. Rozstrzygaliby je tak, że nikt nie byłby poszkodowany, zawsze dawałoby się doprowadzić spory do układu win - win.
W nieco mniej idealnej wersji społeczeństwa, nie wszyscy są zdolni sami rozstrzygać konstruktywnie spory, ale wtedy ci, którzy mają z tym problem, są na tyle świadomi, że to oni zawiedli w jakimś stopniu, że akurat oni gotowi są ustąpić wbrew własnym początkowym chęciom, zapatrywaniom na sprawę. Bo oto jest w tej społeczności jakiś arbiter, który cieszy się niekwestionowanym autorytetem, a KAŻDY MA TO MINIMUM POKORY, aby jednak nie forsować swoich podejść do sprawy.

Problem zaczyna się wtedy, gdy w społeczności pojawiają się jednostki nieidealne w jeszcze większym stopniu, czyli są to osoby, które pryncypialnie stawiają sprawę: ja nigdy nie ustąpię! Ma być po mojemu i to jest jedyna opcja!
Co z takimi?...
- Odpowiedzią jest chyba przekaz: człowieku! Ty się nie nadajesz do tego społeczeństwa! Tu już jesteś poza nim! Ty możesz funkcjonować tylko sam ze sobą!
I wtedy takiemu, który żadnej formy swojego dostosowania się nie bierze pod uwagę, fundowana jest banicja.

Banicja niekoniecznie jest karą.
Ja uważam banicję dla kogoś, kto trwa przy swoich ekskluzywnych, nienegocjowalnych zasadach bardziej jako DOSTOSOWANIE SIĘ DO JEGO REGUŁ, jako konsekwencję logiczną, tego co on sam wybiera.
Bo zasadą nadrzędną jest to, że reguły stosuje się ogólnie, symetrycznie. Jeśli ktoś się nie dostosowuje do jakiegoś zbioru reguł w danej społeczności, to NIE PASUJE do tej społeczności, co też oznacza, iż powinien być usunięty poza tą społeczność. Nie za karę zostaje zbanowany! Zostaje zbanowany dlatego, aby miał "pełnię działania w ramach swoich zasad", czyli aby miał odniesienia względem siebie dostosowane do tego, jakie postawił warunki. A gdy postawił warunek "nie będzie dostosowawczości", to najlepszym środowiskiem dla osoby z takim warunkiem jest środowisko, w którym nie ma żadnych zewnętrznych "przeciw" (bo nie ma niczego z zewnątrz, co by inwazyjnie się sprzeciwiało). Takim środowiskiem jest samotność dla owej osoby - ona wtedy absolutnie rządzi, nikt się jej nie sprzeciwia - ona ma to, co sama sobie ogłosi, co sama zadecyduje.
Samotność jest naturalnym środowiskiem dla tych, którzy nie oferują mentalnej opcji dostosowania się do niczego zewnętrznego.
W samotności nie ma wrogów, nie ma sporów z niczym zewnętrznym. W samotności osoba ma to (i tylko to), co sama poważa, ogłasza, lubi. Ma swój świat - idealnie dopasowany pod nią - idealnie, bo bez niczego, co by od tej osoby nie pochodziło.

towarzyski.pelikan

Gdyby tym osobom chodziło tylko o to, żeby nie musieć się dostosowywac do żadnych zewnętrznych zasad, to same by się zbanowały, wycofując ze społeczeństwa. Tymczasem one chcą uczestniczyć w społeczeństwie, ale na własnych zasadach i stąd dążenie do tego, by je społeczeństwu narzucić, np. oskarażając społeczeństwo o to, że zasady które obecnie stosuje są niesprawiedliwe, nieinkluzywne, dyskryminujące.

Tak więc lepszym remedium niż banicja byłoby pozwolenie im na to, by stworzyli swój alternatywny świat, który będzie działał podług ich zasad. Tylko ciekawe, czy by im się nie znudził, kiedy faktycznie by odczuli absolutny brak oporu materii, czy może właśnie dlatego tak bardzo chcą uczestniczyć w społeczeństwie, które nie chce się do nich dostosowac, ponieważ w głębi serca jednak pragną, żeby to społeczeństwo ich naprostowało?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Człowiek gdzieś powinien postawić granicę dla swojego chciejstwa, dla swojej sprawczości. Taką granicą twardą jest logika, niesprzeczność intencji.

Jeśli ktoś jednocześnie stawia sobie za cel coś, co jednocześnie odrzuca z taką samą mocą, to osiągnięcie celu zawsze będzie związane z dyssatysfakcją.
Często jest tak, że z racji na odległość etapów logicznego powiązania, sprzeczność celów jest w pewien sposób ukryta. Pozornie może się wydawać, że jest do zrealizowania zarówno jeden, jak i drugi cel jednocześnie.
Tak jest w przypadku celu "osiągnąć satysfakcję krzywdząc innych", że niejednemu krzywdzicielowi wydaje się, iż taki cel można osiągnąć łącznie z jakimś ogólnym poczuciem szczęścia, z ostateczną formą satysfakcji. Tymczasem krzywdzenie, które niejednemu sprawia tymczasową satysfakcję na jakimś tam etapie ich życia, jednocześnie degraduje osobowość tak, iż na dalszych etapach życia szczęście będzie zablokowane, a jego miejsce zajmie rozpacz i cierpienie.

Michał Dyszyński

Standardową formą banicji dla łamiących zasady społeczne jest WIĘZIENIE.
Osadzony jest "zbanowany" od reszty społeczeństwa. Jest zbanowany właśnie za to, że nie respektował praw.
Więzienie jest silnym zablokowaniem wolności i sprawczości.
Kiedyś zsyłano przestępców na dalekie lądy. Australia powstała jako kraj dla wyrzutków społecznych, to tam wożono przestępców, aby mieć ich z głowy w rodzimej Anglii. Uznano: niech sobie na tamtych antypodach robią, co chcą, byle nie bruździli w życiu uczciwym ludziom...
Na podobnej zasadzie można potraktować tych, którzy uparcie łamią inne zasady - banować ich. Można banować łamiących zasady w serwisach społecznościowych, na forach. Zasada jest taka sama - nie przestrzegasz wspólnych, ustalonych zasad, to cię tu nie chcemy!

Potępienie w sensie religijnym jest przeniesieniem zasady banowania na jeszcze bardziej podstawowy poziom - tutaj sama osobowość jest ODRZUCONA, WZGARDZONA (confutatis). To jest powiedzenie osobowości - ty nie pasujesz do nas!
Chcesz mieć wyłącznie swoje zasady i prawa, a dostosować się nie zamierzasz?... - Proszę bardzo! Miej je - ale we własnym samotnym świecie!
Bo do nas po prostu nie pasujesz, my cię nie chcemy!

Michał Dyszyński

W życiu, w relacjach, związkach też jest aspekt banicji za złamania zasad - np. rozwód za zdradę, albo nieprzestrzeganie innych reguł w związku.
Jeśli ktoś chce mieć nadmiar sprawczości w relacji z drugą osobą, jeśli się w ogóle nie próbuje dostosować, a jedynie narzuca, to naturalnym byłoby, że zamiast żywej osoby, której wolności nie potrafi szanować, powinien dostać przestrzeń do samodzielnego działania, zaś do relacji dostałby roboty do programowania.
Respektowanie wolności innych istot w relacji - to jest to, czego musimy się nauczyć w życiu.
Ci, którzy się nie nauczą traktować innych z grubsza na równi w aspekcie wolności, zasługują na zbanowanie ze społeczności istot szczęśliwych i wolnych, czyli na samotność. A samotność to piekło.

Ja uważam, że piekło jest, a do tego jest jak najbardziej realne. Piekłem jest samotność, połączona ze świadomością trwałego nienadawania się do szczerej relacji z innymi istotami.
Pierwszym pytaniem, jakie św. Piotr powinien zadać osobie aplikującej po śmierci do raju byłoby: czy udoskonaliłeś się w swoim życiu na tyle, aby być nieinwazyjnym członkiem społeczności istot wolnych, zbawionych w niebie?...
- Zajrzyj teraz w swoją duszę i spytaj się: czy potrafisz, jako spełniona osoba, funkcjonować na warunkach, w ramach których nie bierzesz więcej dla siebie, niż dajesz innym?...

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W pewnym momencie przychodzi w życiu konstatacja: banuję z mojego otoczenia toksycznych ludzi.

Są tacy, którzy jakby istnieli głównie po to, aby zatruwać innym życie, niszczyć sens i radość. Wytłumaczenie wadliwości ich postaw tym trucicielom życia w zdecydowanej większości przypadków jest nieskuteczne. Bo to nie w rozumie, a w emocjach jest zapisana ta toksyczność, więc droga przez rozum jest niejako obok sprawy. Zostawienie tych ludzi samym sobie, zbanowanie ich z naszego życia z kolei...
Z jednej strony normalnym ludziom przyniesie ulgę, życie im się naprostuje. Dodatkowo niektórym trucicielom może to dać choć trochę do myślenia, czasem bywa impulsem do zmian w postawach. Z drugiej strony nieraz przyjdzie nam patrzeć, jak truciciel, gdy nie może znaleźć sobie ofiary, na której mógłby mentalnie pasożytować, zaczyna się sam pogrążać w swoim mentalnym piekle. Czasem się wtedy litujemy, znowu dopuszczając takich toksycznych do siebie. :think: