Aspekt pragnień w rozumowaniu

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Aspekt pragnień w rozumowaniu
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5, 6 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33347
Przeczytał: 62 tematy

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Pią 21:33, 20 Wrz 2019 Temat postu:

szaryobywatel napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Jest podstawowa różnica pomiędzy systemami formalnymi, a weryfikacją osobową. Ta druga po prostu daje wynik w postaci doznania - np. poczucia szczęścia (a takie wiążemy z niebem). Ostatecznie osobowo weryfikacja pozytywna zachodzi, bądź jeśli szczęście, spełnienie nastąpi, a negatywna, jeśli nie nastąpi. W systemach formalnych mamy ten podstawowy problem, że właściwie nie wiadomo do końca na czym one "wiszą". Postulaty i reguły "są bo są". W odróżnieniu od nich osobowość oferuje coś w rodzaju "pomiaru", bo ostatecznie może (nie musi) stwierdzić jakiś stan wbrew wszystkiemu innemu. Teorie zgodne z założeniami goedlowskimi będą niezupełne, przez to niejako one "nigdy się nie kończą" pod względem interpretacji. Osoba doznająca wyrywa niejasność podobną jak dla systemów formalnych zwyczajnym "stało się", czyli "doznałem". Można by tu snuć rozważania podobne do kolapsu kwantowego. Analogia byłaby taka, że możliwe systemy formalne, teorie są "chmurą" możliwości, rozwiązania danego problemu, jaki napotyka osoba. Ale tutaj konkretne doznanie jest redukcją funkcji falowej do jakiegoś konkretu. "Chmura" systemów formalnych "otaczająca" świadomość osoby może być nawet nieskończona (w wariantach potencjalnych pewnie taka właśnie jest). Ale ostateczną weryfikacją będzie doznania, czy może bardziej ZESPÓŁ DOZNAŃ - np. typu: jestem spełnioną, szczęśliwą osobowością.

W niebie które opisujesz, poczucie szczęścia bierze się z treści interpretowanej przez Twoje "ja", które zakładasz że wie dokładnie czego chce. Jeżeli pomiar treści miałby zwrócić zawsze interpretacje/system utrzymujący poczucie szczęścia, to nie wiesz dokładnie czego chcesz przed pomiarem, tylko chcesz się tego dowiedzieć, czyli sprzeczność. Prawdziwe "ja" i jego szczęście miałoby zatem polegać na ciągłym ustalaniu czego się chce ad infinitum?
Interpretacje że "dobrem" jest: "wiedzieć że się czegoś chce", "nie wiedzieć że się czegoś chce" konfliktowałyby Twoje "ja" ze sobą.

Chyba źle nazwałem to, o co mi chodzi. Słowo "wiedza" ma pewne spektrum znaczeń, mi chodziło o jedno, a wygląda jakby w odbiorze pojawiło się inne znaczenie.
Napisałem

MD napisał:

człowiek te cele też sam MUSI WYŁONIĆ. Musi się dowiedzieć kim jest, co jest jego celem, a potem dowieść, że rzeczywiście jest tym, co zadeklarował.

Nie chodzi o to, aby "dokładnie wiedzieć", czego się chce. Właściwie słowo "wiedza" tutaj należałoby chyba zastąpić opisem właściwości tego bytu myślowo - uczuciowego.
Nie chodzi o ścisłą wiedzę, ani o wszechwiedzę. Wręcz uważam, że wiedza zbyt daleko posunięta jest SPRZECZNA Z PEWNYM RODZAJEM SZCZĘŚCIA. Ja bym sobie takiej totalnej wiedzy nie życzył. Bo nie było by wtedy sensu niczego robić, do niczego dążyć. Nie byłoby sensu zagrać z kimś w szachy, bo wiadomo byłoby z góry, kto wygra i jakie ruchy wykona. Ale żadne kompletnie działanie przy takiej zbyt daleko posuniętej wiedzy nie miałoby sensu. Działamy, planujemy, jesteśmy aktywni najczęściej BO JESTEŚMY CIEKAWI czegoś. Wiedza zbyt daleko posunięta zabiłaby ciekawość, zabiłaby radość bycia obdarowanym (niespodzianką), zabiłaby chyba w ogóle przeżywanie. Właściwie to trudno jest sobie nawet wyobrazić taką świadomość, która naraz posiada całą wiedzę, całą informację i już nic więcej do dowiedzenia się nie zostawia.
Więc chodzi mi o "wiedzę" w znaczeniu PEWNE MINIMALNE ZAUFANIE DO SWOICH ODCZUĆ, DZIAŁAŃ, WNIOSKOWANIA, ale jednak połączone z tym, że świadomość COŚ ODKRYWA, czymś się MOŻE ZADZIWIĆ/ZACHWYCIĆ. Ta "wiedza", o której myślę w kontekście nieba, to wiedza, że "jest dobrze", że znam podstawowe zasady funkcjonowania mojego świata, a te zasady są zgodne z moją naturą, przekonaniami, uczuciami. To taka mała wiedza, właściwie bliższa nawet ZAUFANIU, niż wiedzy rozumianej na sposób naukowy, czy faktograficzny.