ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Uzasadnianie czegokolwiek z definicji polega na wskazaniu czegoś uzasadniającego uzasadnianą tezę. Jasne jest chyba, ze tego rodzaju procedura jest co najwyżej tak skuteczna, jak silne jest to coś uzasadniające, na co się powołujemy. O uzasadniające możemy się też spytać w trybie: a teraz to, to skąd masz? Uzasadnij!
Próbując pracowicie przedstawiać uzasadnienia dla kolejnych uzasadnień, wylądujemy albo w nieskończonym regresie, albo w pętli, czyli w powtórzeniu już wcześniej użytego uzasadnienia. Pierwsza opcja wyprowadza ogólnie uzasadnienie w nieskuteczność, w stan, w którym ostatecznie nie wiemy, czy uzasadniliśmy poprawnie, czy nie, a druga więzi rozumowanie w błędnokołowości,
W tym układzie widać bardzo wyraźnie potrzebę, aby jednak jakieś uzasadnienie móc uczynić choćby nieostatecznie, ale w jakimś stopniu wyróżnionym, a potem postawić na szczycie uzasadnień z intencją "dalej nie musimy szukać". Co by mogło być na to szczytowe uzasadnienie kandydatem?...
- Ja osobiście takiego kandydata mam. I tutaj chcę go przedstawić, opisać.

Uważam, że na szczycie uzasadnień można postawić z grubsza następującą ideę:
To oto stwierdzenie, przedstawiana teza uwzględnia wszystkie znane twierdzącemu dobre reguły rozumowania i klasyfikacji danych zewnętrznych, zostało przetestowane pod kątem wewnętrznej spójności, dołożono wszelkich znanych danej osobie starań, aby ustrzec się błędów takiego rodzaju, jakie owej osobie były znane.

Jest to argument, który można by opisać sformułowaniem: uznanie najwyższej lokalnej i tymczasowej poprawności.

Uzasadniający coś w ten sposób co prawda nie aspiruje do absolutności głoszonej tezy, ale powiada coś w stylu: nie mam możliwości wnioskowania inaczej, jak tylko w oparciu o to, co w moim życiu doświadczyłem, poznałem, zrozumiałem, a przedstawiana teza zdaje się wypełniać moje osobiste reguły poprawności w stopniu najwyższym z dostępnych na danym etapie - NIC LEPSZEGO NIE MAM.
Jeśli zatem wyraźnie jawi mi się to, że nic lepiej uzasadniającego moje stanowisko, czy też lepiej uzasadniającego zaprzeczenia mojego stanowiska nie jest widoczne, to uznaję (bez roszczeń do absolutności owego uznania), że to jest moje ostateczne uzasadnienie.

Michał Dyszyński

Argument, o którym tu piszę, chyba powinien dostać krótką nazwę "argument NAJLEPSZE CZYM DYSPONUJĘ".
Nie mam możliwości opierać się w rozumowaniu o to, do czego nie mam dostępu. To wynika z samego faktu, że tego dostępu nie mam, więc po prostu nie ma możliwości się o to oprzeć. Opieram się wyłącznie o to, co jest mi jakoś znane, co także jest zrozumiałe w pewnym minimalnym stopniu.
To jednocześnie usuwa w cień pewne zarzuty, które co niektórzy próbują stawiać "a dlaczego nie bierzesz pod uwagę tego, co odrzuciłeś?". Poprawna odpowiedź na taki zarzut powinna wg mnie brzmieć:
próbowałem uwzględnić tamto odrzucone w swoim rozumowaniu, ale efekt okazał się gorszy od tego, który objawił mi się, gdy przyjąłem aktualną opcję. Stąd mam wybór taki, a nie inny.

Michał Dyszyński

Argument, o którym piszę, argument z bycia najlepszym co mamy, daje się uzasadnić też prostym spostrzeżeniem: jeśli ten argument bym porzucił, to automatycznie tylko pogorszę swój stan ocen rzeczywistości.
Czy można coś przeciw temu spostrzeżeniu wystawić?...
Bo ja nie widzę tu niczego sensownego. :think:

Argument ten z resztą można interpretować w kontekście aspektu porządkowania, odchodzenia od chaosu. Bo ów argument można uznać za "lokalnie uzasadnioną najlepszą postać dążenia od chaosu do porządku". Rezygnując z drogi ku porządkowi, tylko powiększymy chaos. A chyba o to nam jednak nie chodzi. Chyba istotą funkcjonowania świadomości jest wyłonienie z chaosu tego, co daje się stwierdzić.
I nawet jeśli świat nie daje nam szans na absolutną postać takiego wyłonienia, to wzięcie tej nieabsolutnej postaci wydaje się po prostu najbardziej racjonalne, najlepsze z tego, co jest dostępne.