ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Kiedy pisałam o instynktownym pomaganiu nie tyle miałam na myśli takie proste, bezrefleksyjne odruchy, co sam automatyzm pomagania, tzn. podejscie pomagam, bo tak trzeba, bo czuję, że to mój obowiązek. Takie dobro, które weszło mi w krew do tego stopnia, że nie widzę w tym nic nadzwyczajnego, że pomagam. Sama metoda pomocy będzie zależeć od sytuacji. Czasem trzeba po prostu wskoczyć do płonącego budynku, a czasem lepiej siąść i pomyśleć, jak to strategicznie rozgerać, no i zastanowić sie, czy aby ktoś nami nie manipuluje, o czym wspomniałeś. Poniekąd rasizm czy ksenofobia się biorą z tego lęku przed zrobieniem w konia. Kto się dał nabrać kiedyś jakiemuś żebrakowi Cyganowi, ten jak ognia będzie unikał Cyganów i z góry ich traktował jak oszustów. Może się zdarzyć, ze taki uczciwy, naprawdę potrzebujący Cygan pocałuje klamkę przez ten zły obraz Cyganów, na który zapracowali jego krewniacy. A niekiedy pomoc polega na odmówieniu pomocy. Na pewno im lepiej się zna sytuację człowieka potrzebujacego, tym łatwiej jest udzielić mu właściwej pomocy, stąd też wyżej sobie cenie takie lokalne pomaganie osobom, które sie jednak trochę zna, niż jakieś zrzutki na niewiadomo kogo, wówczas człowiek jest bardziej skoncentrowany na tym, żeby rzeczywiscie skutecznie pomóc, a nie tylko odbębnić dobry uczynek i poczuć się dobrym człowiekiem.

Michał Dyszyński

Ircia

Moim zdaniem istotne jest zrozumienie co tak naprawdę oznaczają słowa swój i obcy. Sądzę, że chodzi o empatię i poczucie odpowiedzialności. Tym samym siostra w łóżku obok może być kimś obcym, bo jej cierpienie nie jest naszym cierpieniem oraz nie czujemy się współodpowiedzialni za jej dobro a np pandy mogą być swoje, bo jest i odpowiedzialność empatia.
W praktyce swój to ktoś kochany i oczywiście nie mówię o zakochaniu, ale o Miłości.
Tu według mnie wygrywa złota zasada etyczna, która wywodzi się ze zrozumienia, że na pewnym poziomie jesteśmy jednym i krzywda innych jest moją krzywdą.

Chodzi mi po głoeie jeszcze jeden aspekt pomagania, może i kluczowy: Po pierwsze nie szkodzić.
Nie chodzi o zaniechanie prób niesienia pomocy z obawy, że się zaszkodzi, ale o pogłębianie swojej wiedzy i zrozumienia przyczyn oraz skutków, aby nauczyć się pomagać skutecznie, czyli tak aby osoba której pomagamy zbliżała się do samodzielności a nie oddalała.
Pomoc, która oddala od samodzielności moim zdaniem jest szkodzeniem.

Jasne, że potrzebujemy siebie nawzajem, ale zawsze lepiej potrzebować bo się kocha niż kochać bo się potrzebuje, czyli nie potrafić zadbać o siebie na tyle aby chcieć współpracy, ale nie musieć.

Prawdziwa pomoc to danie narzędzi oraz wiedzy jak ich używać. To dojście do przyczyn problemu i działanie na tym właśnie poziomie.

Nie ma czegoś takiego jak bezinteresowna pomoc, bo zawsze pomagając innym pomagamy sobie. Jest tylko prawdziwa pomoc mająca na uwadze dobro drugiej osoby oraz przy okazji siebie lub iluzoryczna gdy druga osoba przestaje być podmiotem a zaczyna być przedmiotem, narzędziem do realizacji swoich celów, do.zaspokojenia innych potrzeb niż Miłość.

Ludzie pomagają, bo chcą poczuć się lepsi, dobrzy, wspaniali. Podbudować swoje ego. I nic w tym złego, jeśli tylko na pierwszym miejscu jest dobro tych, którym pomagamy, czyli staramy się to robić mądrze.

Przedstawiona lista priorytetów ma jedną zasadniczą wadę, a mianowicie pierwszym punktem jesteśmy My, trzeba pomagać i dbać o siebie, bo nie możemy dać tego czego nie mamy.

Piękne jest to, że naprawdę cenne rzeczy mnożą się gdy się nimi dzielimy. Zresztą aby zdobyć w nich bogactwo jest to jedyny sposób...
Mówię o Prawdzie, która przejawia się jako wiedza i mądrość,bo najwięcej się uczymy ucząc innych. Mówię o Miłości, o Dobru,o Szczęściu, o Wolności, przejawiającej się jako suwerenność w jedności.
Mówię także o Mocy, bo przemoc jest wyrazem jej braku a nie bogactwa. Prawdziwą mocą jest suwerenność w jedności. Wszystko się do tego sprowadza. Do zintegrowania dwóch pozornych sprzeczności: indywidualności i jedności.

Podsumowując: uważam, że prawdziwa pomoc to taka która zwiększa poziom suwerenności w jedności zarówno tego komu udzielana jest pomoc jak i tego kto jej udziela.

I kolejny fragment budowli z klocków trafił na swoje miejsce

Tak, chodzi o suwerenność w jedności. Prawdziwa Miłość też się na tym opiera, na jedności suwerennych jednostek...

Czujemy się Jednością, jesteśmy świadomi wzajemnych powiązań, ale nie tracimy przez to suwerenności, czyli prawa do stanowienia samemu o sobie i tylko o sobie, bez jakichkolwiek ingerencji w inne suwerenne jednostki bez ich zgody.

Eh kolejny problem- kwestia zgody na oddawanie swojej suwerenności przez strach, poczucie braku kompetencji i realny brak kompetencji. Dlatego porządne pomaganie powinno opierać się na wspieraniu suwerenności tego komu pomagamy, czyli jeśli tylko to możliwe to bez tworzenia uzależnienia.

Z jednej strony mamy wyznaczyć granice swojego królestwa i nad nim zapanować, a z drugiej nie zapominać o tym, że nasze królestwo jest częścią Jedności. To, źe trzeba wybierać między indywidualnością a wspólnotą to mit. Powinniśmy stanowić wspólnotę indywidualnych suwerennych jednostek wspierających się w realizacji celów kompatybilnych z suwerennością w jedności.

To nie tak, że rywalizujemy o ograniczone zasoby. Tak było na poziomie zwierzęcym i jest to zakodowane w naszych umysłach.
Obecnie już tak nie jest. Możemy za pomocą technogii zwiększać ten tort do podziału i w naszym interesie nie jest rywaluzacja o tort, ale zwiększanie rozmiaru tortu.
Już nie tylko wyższe idee mnożą się gdy się je dzieli. Obecnie może dotyczyć to także zasobów naturalnych, wystarczy wiedza i mądrość a energii i pożywienia wystarczy dla każdego, zamiast wysyłać kasę do ludzi głodujących warto pokombinować jakie narzędzia są im potrzebne, aby jedzenia starczyło dla każdego...

Problem w tym, że biologicznie jesteśmy nastawieni na współpracę ze swoimi a na rywalizację z całą resztą. Na szczęście tak samo jak definiujemy siebie tak samo definiujemy nasze stado.