ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mamy już niezły bajzel z tą najnowszą odsloną ustawy o ochronie danych osobowych. Właściwie to mało kto wie, o co w tym chodzi, więc pewne jest jedynie to, że:
- mogą nas ukarać, jak coś zrobimy źle
- dane trzeba chronić, czyli jak najmniej używać wszystkiego tego, co identyfikuje osobę.

Efektem jest, że w niektórych szpitalach nie przyczepiano imienia i nazwiska do rączek noworodków. Czyli już nie wiadomo, czy czasem nie zamieniono tych dzieci, bo przecież ktoś mógł źle w komputer wpisać numerek, jaki nadano...
Zapisanie się do lekarza, wywołanie pacjenta z korytarza, stało się problemem zagrożonym karą, jesli zrobi się coś nie tak, jak sobie to ktoś tam pomyślał.
Już nie wiadomo właściwie, czy wolno jest mieć notes z telefonami...

Tak sobie myślę, że może pójść z tą ochroną danych dalej. Bo np. na książkach bezczelnie podawane są nazwiska autorów. Może powinny być wyłącznie pseudonimy?...
A może w ogóle zakazać używania nazwisk?...
- to by mogło rozwiazać ten problem, jaki się pojawił z ich ochroną. Może powinniśmy mieć numery (najlepiej zmieniane w losowy sposób co jakiś czas) i tylko nimi się jakoś identyfkować.
Jest tu oczywiście ten problem wizerunku. Tyle zdjęć smartfonami ludzie robią, zapisując wizerunki osób. Może należałoby zakazać fotografowania czegoś innego, niż krajobrazy bez osób?...

Ten lęk przed byciem rozpoznanym kojarzy mi się z księgą rodzaju i Adamem, który po zjedzeniu zakazanego owocu i przykryciu się częściowym, tłumaczy "jestem nagi, i ukryłem się." Adam UKRYŁ SIĘ, bo czuł się nagi, czyli wystawiony na widok publiczny, czyli sam fakt widoczności Adama na zewnątrz stał się problemem.
Warto tu zadać pytanie: DLACZEGO W OGÓLE BYCIE WIDOCZNYM I ROZPOZNAWALNYM MIAŁOBY BYĆ CZYMŚ PROBLEMATYCZNYM?

W swoim czasie, w książkach, ale tez i w tradycji mamy rodzaj kary zupełnie innego rodzaju - SKAZANIE NA ZAPOMNIENIE. Osoby niegodne, takie których nie chcemy pamiętać, skazywane były na wymazanie ich nazwisk, historii, osoby z rejestrów, z pamięci ludzkiej. Bo były kimś niewartym, aby o nich wspominać, aby je pamiętać.
Większość ludzi dzisiejszych czasów pewnie popiera ochronę danych osobowych. Ktos przecież może wziąć nasze nazwisko (jak je zna) i... użyć.
Zgroza! :shock:

Oto ktoś będzie wiedział jak się nazywamy! :->

A potem to nasze nazwisko, nie wiadomo jak (poza kontrolą), nie wiadomo do jakiego celu zastosuje. Będziemy wobec tego, jak ten Adam w raju - nadzy, bezbronni. Powinniśmy się bać!...

Czy nie jest tu w ogóle zaszyty strach przed jestestwem? - Przed tym, że w ogóle jakoś wrzucono nas w ten świat, a my do końca nie wiemy, czy chcemy na nim być, czy może przeciwnie - chcielibyśmy sobie stać gdzieś w cieniu i tylko coś tam wrzucać ze swojej strony w ten obszar komunikacji, wzajemnych ocen, możliwych oskarżeń, wyciągnięcia o nas prawdy takiej czy innej (może takiej, do której nie chcemy się przyznać...)?...
Ten strach przed byciem rozpoznanym - czy czasem po prostu nie jest naszym LĘKIEM EGZYSTENCJALNYM. I to lękiem głęboko wpisanym w naturę, bo już ujawniającym się bezpośrednio po grzechu pierworodnym?

Dlaczego właściwie miałbym bać się tego, że będę rozpoznany, że moje nazwisko będzie znane?...
Dlaczego?...
A może właśnie powinno być odwrotnie! - Mam nazwisko, imię, wiem skąd jestem i z dumą je noszę. Weźcie, bierzcie, używajcie mojego nazwiska, bo m.in. o to właśnie chodzi, aby być kimś rozpoznawalnym, być w społeczności po prostu KIMŚ!
Dlaczego miałbym wstydzić się tego, co mnie pozwala rozpoznawać?
To tak wiele mam do ukrycia, to takim kimś nędznym jestem?...
A może tylko sam w to uwierzyłem, że powinienem się schronić za nierozpoznwalnością, czyli nie stać mnie na odkrycie przyłbicy?...
Tak sobie pytam, bo sprawa jest mocno egzystencjalna, filozoficzna. :think:

Ircia

Jak dla mnie to ktoś na siłę chce nas chronić przed nami samymi, koniecznie ukrywać nasze dane, a równocześnie większość ludzi chce być kimś znanym, sławnym , ale tylko dobrym znaczeniu - wtedy wszystko ok, ale gdy chodzi o możliwość krytyki to już trzeba bronić i chronić tożsamość i w pewnych wypadkach jest to sensowne i zrozumiałe, np zasada domniemanej niewinności sprawia że należy chronić dane osób o coś posądzanych, bo mimo uniewinnienia gdyby stały się znane ich życie mogłoby być zamienione w koszmar. Tylko czy taka ochrona jest potrzebna każdemu i zawsze?
Może po prostu technika dała nam możliwości których jeszcze nie ogarniamy i dlatego co niektórzy kombinują jak w takiej sytuacji zachować prywatność aby znaleźć złoty środek między ochroną prywatności a faktem że jesteśmy istotami społecznymi? Po prostu możliwości kreowania wizerunku wzrosły w niesamowitym tempie dając wiele dobrego, ale i niosąc pewne zagrożenia, tylko zamiast zdrowej edukacji i wprowadzania sensownych praktycznych rozwiązań tworzy się kolejne akty prawne, których interpretacje bywają absurdalne ...

Chcemy się czuć bezpiecznie, ale tak się składa że słowo to wywodzi się od 'bez pieczy, bez opieki', a nie od 'otoczeni całkowitą opieką' , bezpieczna jestem wtedy gdy nie potrzebuję opieki a nie gdy ktoś mnie ochrania nawet wbrew mojej woli.

Stosując środki ochrony danych w sumie tylko podkreślamy fakt istnienia zagrożenia , nikt nie mówi o eliminacji zagrożenia tylko o ochronie przed zagrożeniami, to jakby zamiast próbować zlikwidować groźnego wirusa zwiększając odporność budować wokół ludzi izolatki - pytanie tylko czy przez taki pobyt w izolatkach lokatorzy nie stracą odporności wobec wcześniej niegroźnych patogenów?

Michał Dyszyński

Ircia

Dla mnie z przesadną ochroną swojej własności jest jak z domem. Dom jest mój - to moja własność i mogę go chronić przed światem, ogrodzić wysokim murem zwieńczonym drutem kolczastym pod napięciem i nikogo nie wpuszczać , bo jeszcze mi ktoś coś zabierze - tylko czy to mi daje bezpieczeństwo ,czy właśnie potęguje strach i zwiększa szansę że ktoś niepowołany mi tam wlezie? Bo mogę zrobić odwrotnie, zostawić ładny niski żywopłot, wpuszczać rodzinę i znajomych, mieszkać z zaufanymi ludźmi którzy szanują moją własność i jako że ciągle ktoś tam jest szanse że złodziej wejdzie w trakcie imprezy nie są wielkie , a nawet jak wejdzie to co wyniesie i czy uda mu się to przywłaszczyć gdy Ci wszyscy ludzie których wpuszczałam do domu wiedzą że to jest moje?

Kontrola dla mnie jest przeciwieństwem wolności i spontaniczności, a jedyna sensowna kontrola to samokontrola, gdy to ja decyduję się próbować kontrolować jakieś aspekty siebie i jest to dobrowolna decyzja wypływająca z przekonania że takie działanie pomoże mi w realizacji mojego celu. Narzucenie komuś kontroli to równocześnie narzucanie mu celu, a skąd ja mam niby wiedzieć jaki cel będzie dla kogoś najlepszy? Równocześnie narzucając komuś kontrolę przejmujemy za niego odpowiedzialność - ma to sens w przypadku dzieci, którym brakuje umiejętności, ale celem wychowania nie jest wieczne chronienie i kontrolowanie dzieci, a przygotowanie ich do wzięcia odpowiedzialności za własne życie w swoje ręce.

Jestem za tym aby państwo gwarantowało nam wolność, chroniło przed bezprawnym zabieraniem nam tego co słusznie nam się należy, co sami uczciwie wypracowaliśmy, ale osobiście wolę zaryzykować utratę czegoś - choćby danych osobowych niż wolności, bo jest ona dla mnie cenniejsza, ale tu dochodzimy do problemu hierarchii wartości i wmawiania ludziom że świat jest groźny i najważniejsze jest bezpieczeństwo, nawet kosztem wolności czy szczęścia...

Michał Dyszyński

Ircia

Właśnie chyba na tym polega problem że wielu ludzi woli próbować kontrolować innych, otoczenie, niż samych siebie - niech otoczenie dopasuje się do mnie, przecież ja nie będę się kontrolować, bo liczy się tylko spontaniczność i wolność. Oczywiście wolność jest ważna i to bardzo ważna z tym że każdy ma do niej prawo i wówczas mamy prawo decydować tylko i wyłącznie o sobie i jeśli mamy potrzebę kontroli to nie ma wyjścia - kontrolować można tylko siebie, plus w dostosowanym do wieku i potrzeb opiekun ma prawo kontrolować dzieci, ale równocześnie bierze na siebie odpowiedzialność, którą stopniowo powinien oddawać.
Głupota polega na tym że co niektórzy chcą kontrolować innych ,ale brać za to odpowiedzialność już nie , ale to idzie w parze - zarówno wolność jak i kontrola wiążą się z odpowiedzialnością. Układ wolność dla mnie, kontrolowanie innych a odpowiedzialność po ich stronie to patologia na maxa.

Michał Dyszyński

Ircia

Wiesz, bo gdyby każdy wiedział że to on tym co robi ( myśli ,słowa, czyny, emocje - wszystko) dosłownie kreuje świat w którym przyjdzie mu żyć, że liczy się tylko jego stanowisko a reszta się stopniowo , aby nie łamać reguł gry, które się samemu ustaliło dopasuje to wiedząc że gdy koncentrują się na ochronie, siebie, budowaniu murów obronnych - system gry dopasuje do tego grafikę

Michał Dyszyński

juki · Dołączył: 08 Gru 2005 Posty: 186 Przeczytał: 0 tematów

Czuję się wolny i nie mam obawy pisać pod własnym Imieniem i Nazwiskiem. Tak zrobiłem po doświadczeniu na własnej osobie, żę używanie pseudonimu w sieci jest złudną pokusą bylejakości wpisów. Bardzo łatwo jest rozszyfrować kto i skąd pisze. Tłumaczyłem sie w Sądzie z wpisu, który choć prawdziwy zdemaskował niecne zachowanie obrażonego.
Ponieważ RODO wspiera złudzenie anonimowości, więc od pewnego czasu podpisuję się nie juki, a Zdzisław Wieczorek. Myślę, że teraz unikam pokusy bezceremonialnego krytykowania na (Fejsbuku). Ale czasem mam wrażenie, że przez to RODO jestem bardziej narażony na oszustwa, bo np Skype żądał ode mnie pozwolenia rodziców i albo ksero dowdu osobistego, albo karty kredytowej. Ale się uśmiałem, gdy ciągle ponawiano pytanie o pozwolenie rodziców.

Ircia

Juki poruszyłeś ważną kwestię - poczucie wolności i bezpieczeństwa będąc sobą.

Gdy się siebie akceptuje, ma świadomość swoich mocnych i słabych stron, bierze się odpowiedzialność za siebie i swoje życie to nie potrzeba ustaw typu RODO, bo nie potrzebuje się złudzenia anonimowości. Po prostu jest dobrze być sobą.

Z tym że aby się zaakceptować trzeba nauczyć się że błędy i głupoty po prostu się robi i będzie się robiło, można kombinować aby było ich mniej, ale one i tak będą. Przezwyciężenie zakodowanego w procesie edukacji poglądu że błąd i niewiedza to coś złego nie jest łatwe, ale zwyczajnie się opłaca, bo to nie błąd jest zły a tkwienie w nim mimo kolejnych możliwości weryfikacji i poprawy, robienie w kółko tych samych głupot.

Gdy się ma poczucie pełnej odpowiedzialności za swoje życie oraz świadomość wpływu na życie innych dąży się do tego aby krytyka jeśli się pojawia była konstruktywną krytyką, a dyskusja polegała się na wymianie poglądów, dążeniu do zrozumienia innych punktów widzenia a nie atakowaniu poglądów innych.

Co do RODO i wcześniejszych genialnych rozwiązań to już nie mogę się doczekać mnóstwa bezsensownych zgód i pozwoleń jak się zacznie rok szkolny, typu: zgadzam się na robienie i publikację w gazetce szkolnej zdjęć mojego dziecka, zgadzam się aby dziecko mogło otrzymywać darmowe mleko , owoce i warzywa...
Może zapytają czy pozwalam aby moje dziecko można było ładnie poprosić aby zeszło z ławki i nie rzucało w innych kredkami czy jednak w takiej sytuacji dzwonić do rodziców aby nie stresować małolata okrutną krytyką jego zachowań ;)

Dyskurs

Michał Dyszyński

Ircia

juki · Dołączył: 08 Gru 2005 Posty: 186 Przeczytał: 0 tematów

Tylko ten się nie myli, KTO NIC NIE ROBI. - Ta dewiza pocieszała mnie w okresie młodzieńczym, kiedy szyderstwa rówieśników onieśmielały mnie przy zabieraniu głosu. W szkole robienie z kolegów czy koleżanek "ofiary klasowej" jest strasznym okrucieństwem i dość często kończy się tragicznie, albo odbija się na dalszym rozwoju, co może być przyczyną, że wolimy się czasem wypowiadać z ukrycia.
Zauważyłem jednak, że dzieci Świadków Jehowy najczęściej potrafią znieść swoją "inność", bo mają wyższy cel i przekonanie ugruntowane bo potwierdzone dobrowolnym, świadomym chrztem. Może wzorem jest Jezus, a także przykład tych braci, którzy w obozach koncentracyjnych woleli "Znosić zło, a nie czynić".