ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W potocznym rozumieniu zwykle stawia się znaku równości pomiędzy agresją i złem. I na pewno są powody, aby agresję widzieć jako coś złego. Ale czy zawsze?
Badania neurobiologów dotyczące ośrodka agresji w mózgu wykazały, że wycięcie organu agresji skutkuje nie tylko pozytywnymi zmianami, czyli ograniczeniem zachowań wrogich wobec innych ludzi, ale i kompletnym odłączeniem ekspansywności, energii życiowej. Wygląda na to, jak by agresja i witalność, pragnienie do życia i działania były ze sobą nierozerwalnie splecione, jak by agresja była raczej negatywną stroną ludzkiej ekspansywności, a nie po prostu złem samym w sobie.

Wyobraźmy sobie wizję Raju - umownego miejsca, gdzie istoty myślące żyją w harmonii i szczęściu. Czy tam byłoby miejsce na agresję?
- Pierwsza narzucająca się odpowiedź byłaby pewnie, że nie. W miejscu szczęśliwości przecież nikt nikomu nie powinien robić nic złego.
Ale jeśli ktoś w takim Raju chciałbym z drugim kimś zagrać w szachy - parać się zajęciem jak najbardziej rywalizacyjnym, związanym z potencjalnym poczuciem przegranej jednej ze stron - to czy byłoby to w takim Raju zabronione?
A jeśli ktoś jednak bardzo by cierpiał z powodu braku możliwości pogrania sobie właśnie w szachy, albo w jakąś inną grę, w której jest element rywalizacji z drugim człowiekiem?...
- To co, dostałby zakaz z komentarzem: cierp sobie ile wola, ale tu żadnej rywalizacji nie będzie!!!
Czy takie miejsce, gdzie czyjeś - w sumie chyba raczej niewinne - pragnienia byłyby tak odgórnie blokowane, to byłby do końca Raj?...
Mężczyźni, kobiety czasem będący w wielkiej przyjaźni aplikują sobie różne dawki kontrolowanej agresji. W małżeństwach drobne utarczki - dopóki nie przekroczą pewnych granic - wyraźnie ożywiają związek, pomagają podtrzymać uczucia.

W potocznym wizerunku Raju widzimy zwykle przechadzających się ludzi, którzy chodzą w kółko i grają na harfach, nie muszą nic robić, a jedzenia mają w bród. Ale w sumie w takim Raju byłaby nuda. A nuda też bywa formą cierpienia. W badaniach prowadzonych niedawno, gdy dano ludziom do wyboru siedzieć bezczynnie w pustym pokoju przez godzinę, a dostać krótki impuls bólowy - lekki wstrząs elektryczny - zwykle wybierali to drugie.
Dlatego etyczne zbanowanie każdej formy agresji, sprzeciwu, walki, sporu, niezgody wzajemnej wydaje się jakimś wylewaniem dziecka z kąpielą. I chyba nie o to by chodziło.
Wydaje mi się, że w rozsądnej dawce agresja nie jest czymś złym. Wręcz przeciwnie, ona jakoś nam słodzi, trochę kwasi, albo inaczej przyprawia nasze życie zamieniając bezsmakową mamałygę wrażeń w coś z ikrą, z emocjonalna barwą. Agresja jest pochodną sprzeciwu wobec jakichś działań. Dla niedojrzałych ludzi samo nie zgadzanie się z nimi wydaje się agresją. A może - nawet w idealnych warunkach (znowu ów mityczny Raj) - powinniśmy właśnie UMIEĆ UZNAĆ FAKT PEWNYCH OGRANICZEŃ, niemożności. Idealny świat to nie jest świat bez ograniczeń, ale jest to świat z takimi ograniczeniami, które nie blokują rozwoju i szczęścia jednostki. I może jednostka powinna to właśnie zrozumieć. Może brak zrozumienia tego, czyli chęć pokonywania wszelkich ograniczeń bez względu na ich charakter jest właśnie głównym składnikiem grzechu pierworodnego ludzkiego umysłu?...

Dopiero agresja połączona z przemocą i brutalnością, agresja godząca w podstawy bytu biologicznego, czy psychicznego jest złem.
Tak mi się przynajmniej wydaje...
:think:

JanelleL.

Agresja w moim mniemaniu zawsze jest w mniejszym lub większym stopniu połączona z przemocą i brutalnością. Trudno mi jest sobie wyobrazić samą agresję :wink:

Brak agresji "godzącej w podstawy bytu biologicznego, czy psychicznego" może być wcale nie mniejszym złem, choć pozornie na pewno nie jest.
Przyjrzyjmy się np. takiemu wychowaniu "bezstresowemu" dzieci, całemu systemowi zapobiegania przemocy w rodzinie - do jakich paradoksów czasem doprowadza to "dobro".
Tworzymy sobie "parasole" w postaci przepisów, na- i zakazów, a efekt jest taki, że wyrastają spod niego ludzie zupełnie nieodporni na stres, czy coś tak naturalnego jak ból, posłuszni, ulegli( władzy takiej czy innej), niezdolni do buntu, a nawet pozbawieni odwagi lub wręcz odwrotnie, rozpasani do granic możliwości. Co więcej słabe jednostki wykorzystują to przeciwko jednostkom silnym, tworząc tym samym skarłowaciałą hierarchię, większości zmuszane są do przestrzegania praw mniejszości etc.

Nie dalej, jak wczoraj czytałam jak Hawking "zachęca ludzi do wyprowadzki na inną planetę"
........ "Słynny astrofizyk nadmienił, że gdyby miał taką możliwość, to wypleniłby z człowieka agresję. Co prawda w przeszłości niejednokrotnie zapewniła ona człowiekowi przetrwanie we wrogim środowisku, ale podczas podróży kosmicznych jest nieakceptowalna. Na Ziemi agresja może przyczynić się m.in. do wojny nuklearnej. I doprowadzić do naszej samozagłady."

Ja jednak wcale bym jej nie wypleniała

Myślę, że ludzka agresja nie jest tak groźna, jak została przedstawiona, doprowadzić człowieka do samozagłady, o której mowa powyżej, może jedynie umiejętnie wykorzystana przez tych, którzy wiedzą jak, mają możliwości i środki by sterować nią i wykorzystywać do swoich celów, albo bardziej w obecnych czasach wykorzystać JEJ BRAK, który dla ogółu jest jednak chyba bardziej szkodliwy, a nawet niebezpieczny.

...i tak mnie zastanawia jak się ma z jednej strony walka z przemocą w realnym świecie, do jej wręcz promocji w świecie wirtualnym (i tym dziecięcym i w świecie dorosłych)?

Co do tego raju to racja

, a temat agresji w związku między kobietą i mężczyzną, to już zupełnie inna sprawa. Tak mi się przynajmniej wydaje... :think:

Michał Dyszyński

JanelleL.

"Agresja" w związku na zasadzie aplikowania sobie kontrolowanych dawek, utarczek drobnych czy nawet trochę grubszych, bez przekraczania pewnych granic
to rzecz zupełnie zwyczajna, bez której współżycie między ludźmi wydaje się wręcz nienaturalne. Mamałyga jest nienaturalna :wink:

-
taka "agresja" to bardziej gra o zabarwieniu uczuciowo-erotycznym lub "zabawa w przeciąganie liny" przy "docieraniu się", ustalaniu swojej pozycji w związku,
poza tym, każdy ma swoją osobowość, ktorą decydując się na wspólne życie akceptujemy, bo przecież nie kupujemy kota w worku.

Agresja w związku "połączona z przemocą i brutalnością, godząca w podstawy bytu biologicznego, czy psychicznego jest złem" bez wątpienia.
Trudno w tym upatrywać jakichś korzyści dla kogokolwiek, a zważywszy na złożoność sytuacji i wpływ na inne osoby (dzieci lub rodziców, czy sąsiadów nawet),
jej szkodliwość jest dużo większa niż w innych przypadkach.
Załóżmy, że mówimy o związku formalnym dwojga ludzi.....małżeństwa się nie zawiera przecież, by rywalizować ze sobą, buntować się, czy walczyć ze sobą jak na froncie.
Z reguły każdy, w chwili jego zawierania liczy na zgodne, szczęśliwe pożycie we wzajemnym zrozumieniu, akceptacji,
na stworzenie dobrych warunków dla dalszego własnego rozwoju,czy do przyjścia na świat dzieci i wychowania ich według jakiejś wspólnej koncepcji etc.
O ile nawet incydentalne zaistnienie przemocy (w jakiejkolwiek formie) może zburzyć podstawę związku, zachwiać więzi i wpłynąć destrukcyjnie na dalsze funkcjonowanie
i swoje, i innych, choć oczywiście nie musi, o tyle notoryczne występowanie tego zjawiska powoduje to z całą pewnością.
Taki związek staje się pułapką, z której trudno znaleźć wyjście i tkwiącym w niej, często uzależnionym od toksycznych relacji
i stanowiącym prawo, które raczej słabo sobie radzi z tym tematem, a często wręcz daje możliwości do nadużyć.
Oczywiście każde zło, które nas spotyka może być równie dobrze początkiem czegoś dobrego w myśl zasady - co nas nie zabije to nas wzmocni
lub według wszelkich innych zasad spisanych i niespisanych, ale tego raczej nie zakładamy w chwili zawierania małżeństwa.

Jest też oczywiście inna kwestia - przemocy, czy brutalności, na którą ludzie przyzwalają czerpiąc z tego przyjemność, czy jako tzw.ofiara przemocy
czy jako sprawca. Taki "układ", czy tylko w sferze erotycznej, czy na całej linii, nie jest niczym złym pod warunkiem, że nie jest wymuszony przez żadną ze stron.
Można tu nawiązać w sposób nieco żartobliwy do ostatniego "walentynkowego hitu kinowego".
O gustach się ponoć nie rozmawia ale...niewątpliwy sukces produkcji o czymś jednak świadczy.
Żarty żartami, zabawy zabawami swoją drogą...
Nie można jednak zaprzeczyć istnieniu w związkach pewnych potrzeb, zarówno dominacji jak i uległości w mniej lub bardziej pikantnej formie.
Myślę, że wzajemne zrozumienie się na tej linii ograniczyłoby złą agresję między kobietami, a mężczyznami dużo skuteczniej niż ustanowione w tym zakresie prawa.

Michał Dyszyński

JanelleL.

Piotr Rokubungi

Pozwolę sobie wtrącić się do wątku, chociaż nie chciało mi się czytać tej w nim dyskusji. I może będzie trochę nie na temat- ale raczej w zbliżonym aspekcie.
Wg mnie agresja jest objawem frustracji, która to zazwyczaj powstaje ze zbyt dużej rozbieżności pomiędzy zamiarami, ambicjami a zastanymi okolicznościami i możliwościami. Pomijając przypadki zaburzeń psychicznych osobowości, uważam, iż jest to główny, jeśli nie jedyny powód agresji. Inaczej mówiąc, gdy ktoś nie godzi się z aktualnymi warunkami bytowania jednak brak mu umiejętności/chęci rozpoznania prawdziwego źródła problemów i skutecznych sposobów zmiany sytuacji.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Sorry, jeśli trochę namieszałem. Gdy znajdę więcej czasu możliwe, że przeczytam posty w wątku dokładnie. Jednak chyba troszeczkę źle mnie zrozumiałeś: napisałem "POMIJAJĄC przypadki zaburzeń osobowości...".
Natomiast w twoim przykładzie- takie chwytanie dziecka nie jest agresją; natomiast od krzyku można [chyba należy] się powstrzymać, nawet wtedy- słuszniej jest raczej w miarę spokojnie sytuację dziecku objaśnić.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Nie chodzi o wyplenienie chęci, ambicji [z których to często rodzi się agresja], lecz o zastąpienie mniej adekwatnych i skutecznych "rozwiązań"- zachowań agresywnych w danej sytuacji, skuteczniejszymi "rozwiązaniami rozumowymi".

JanelleL.

Piotr Rokubungi · Wysłany: Nie 17:16, 01 Mar 2015 Temat postu:

Więc Tołstoj (swoją drogą jak można się nazywać lew tłusty?!?) popełnił tutaj myślowego "bubla" [może nie tylko tutaj zresztą].
Ale świat jest biały i czarny jednocześnie- jak yin oraz yang współtworzące chi, które z pustki wu się wywodzi z kolei i ją dopełnia. A tak naprawdę świat nie ma kolorów ani odcieni- nie ma żadnych cech; dopiero ludzie je przypisują.
Natomiast człowiek nie jest ani w pełni rozumny, ani w pełni bezrozumny...

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi · Wysłany: Wto 14:23, 03 Mar 2015 Temat postu:

Znów coś cuchnie w wątku... :fuj:

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 16:19, 03 Mar 2015 Temat postu:

Piotr Rokubungi · Wysłany: Wto 21:01, 03 Mar 2015 Temat postu:

A..aaa..a jakby tak a..aa..asertywność? :think:

JanelleL. · Wysłany: Czw 18:15, 05 Mar 2015 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 20:07, 05 Mar 2015 Temat postu:

Piotr Rokubungi · Wysłany: Pią 17:16, 06 Mar 2015 Temat postu:

"...Wenn du keine Antwort wisst- richtig ist, was richtig ist!.." :wink:

abangel666 · Wysłany: Nie 3:45, 15 Mar 2015 Temat postu:

Trudny temat.
Nie czuję się na siłach wejść w niego merytorycznie.
Pewnie nikomu się nie zechce... ale ten temat, całkiem nieźle opisał St. Lem w książce "Powrót z gwiazd"
Nie wtryniam się w rozmowę; jeno zapraszam, jakby ktoś chciał poczytać dobrą książkę; zapraszam do biblioteki.
To wszystko.

Pozdrawiam Świnki!
ab.

Piotr Rokubungi · Wysłany: Nie 16:19, 15 Mar 2015 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Nie 16:55, 15 Mar 2015 Temat postu:

Piotr Rokubungi · Wysłany: Pon 19:34, 16 Mar 2015 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Czw 15:52, 19 Mar 2015 Temat postu: