ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Śledząc wpisy śfińskich dyskutantów można odnieść wrażenie, że niektóre osoby mają problem z przyjmowaniem oczywistości, lękają sie ich jak diabeł święconej wody.

Powód może być trywialny, oczywistości człowiekowi się narzucają, nie pytając go o zdanie. Człowiek nie wybiera sobie tego co oczywiste. A przecież człowiek chce mieć wybór, pragnie sprawczości, nie chce być stawiany przed faktem dokonanym, to urąga jego godności!

Stąd ma potrzebę kwestionowania tych oczywistości pod pretekstem szukania lepszego, bardziej wyrafinowanego rozwiązania, w rzeczywistości dążąc do tego, by się uniezależnić, wyodrębnić jako jednostka, która sama o wszystkim decyduje. W efekcie ląduje w świecie niejasnym, zagmatwanym, w którym nieustannie piętrzą się nierozstrzygalne dylematy, w bezładnym chaosie, który nie będąc niczym konkretnym ma potencjał do tego, żeby być wszystkim, czego dusza zapragnie.

I wreszcie można być kreatorem z prawdziwego zdarzenia, wszechmocnym bogiem, który mocą swojej wiary dowolnie i od podstaw ustala ksztalt rzeczywistości, a ogranicza go tylko własne widzimisię. Pozornie wydaje się, że lepiej być nie mogło. Teraz już wszystko zależy tylko od człowieka, cała rzeczywistość w jego rękach. Jednak kiedy nic mnie nie ogranicza, to wtedy zaczyna mnie krępować ta nieznośna dowolność. Skoro rzeczywistość może być wszystkim, to czym ma być? Nikt mi nie podpowie, bo każdy jest dokładnie w tej samej sytuacji, każdy ma za zadanie stworzyć swój świat z niczego. I nikt nie jest dla nikogo autorytetem, bo nie ma żadnego wzorca, żadnego nadświata, do którego mielibyśmy aspirować.

Czy wobec tego te "gwałcące" nas oczywistości są naprawdę aż tak straszne? Czyż ludzie nie wyobrażają sobie nieba jako miejsca, w którym wszystko jest jasne jak sam Bóg stwórca, gdzie rzeczywistość sama się dzieje, lekko i bez wysiłku, wystarczy tylko otworzyć się na światło, a ono już sam nas zaprowadzi we właściwe miejsce? Kiedy człowiek jest szczęśliwy, znikają wszelkie wątpliwości. A przecież wszyscy szczęścia pragniemy.

Zdaje się, że te "straszne" oczywistości są naszym błogosławieństwem, naszym kompasem, punktem odniesienia, fundamentem, na którym możemy zbudować coś prawdziwie sensownego, prawdziwie, bo obiektywnie, a nie tylko w naszym prywatnym mniemaniu.

lucek

lucek

towarzyski.pelikan

lucek

Piotr Rokubungi

Na sporej ilości błędnych wniosków oparte to, co pani pelikan napisała (to pelikany potrafią pisać?! :shock:

) w pierwszym wpisie rozpoczynającym ten wątek. Takie nieco niedokładności kobiecego rozumowania... Pod głębsze zastanowienie „zapodam” tylko jedno, na razie: Nawet stałe fizyczne stałymi nie są; więc nic nie jest oczywiste. I rozważcie jeszcze „efekty skali”- różnych skali... Wiem, że to trudne.
Sporo odpowiedzi znajdziecie w mojej Hipotezie Wszystkiego; ale to jeszcze trudniejsze, żeby takie „cudaki” w niej zawarte zaakceptować w ogóle, aby ich od razu nie odrzucić, jako zbyt dziwne „majaczenia” autora...

blackSwan

towarzyski.pelikan

lucek

towarzyski.pelikan

lucek

Czyli, jak kiedyś pisałaś, że czujesz się Bogiem - to zmieniłaś zdanie? źle Ciebie zrozumiałem? czy "wszechmogący" to u Ciebie nie synonim Boga?

Poza tym, dla mnie, człowiek sam dla siebie nie jest Bogiem, Bogiem, niedoskonale poznawalną częścią rzeczywistości, jest drugi człowiek.

Przeczytam jeszcze raz, bo rzeczywiście nie rozumiem, ale piszesz ładnie, to raczej ja mam trudności, i niestety często nieuważnie czytam

PS przeczytałem, rzeczywiście bardziej odniosłem się do ogólnych wrażeń niż do tego co napisałaś... moja wina :wink:

będę czytał uważniej :mrgreen: