ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Apokalipsa kojarzy się większości ludzi z czymś spektakularnym, końcem świata, kataklizmami, fantastycznymi wydarzeniami, a przed oczyma stają barwne wizje z Apokalipsy św. Jana. Jest czymś co ma nadejść i czego nie zauważyć się nie da.

Tymczasem jeśli się przyjrzymy znaczeniu słowa apokalipsa, to oznacza ona odsłonięcie, objawienie, odkrycie, co sugeruje, że wydarza się ona nie tyle w świecie fizycznym, co w ludzkiej świadomości. Apokalipsa polega na tym, że do ludzkiej świadomości dociera to co dotychczas było przed nią ukryte - "Byłem ślepy, a teraz widzę".

To z kolei wskazuje na to, że apokalipsa nie ma ścisłych ram czasowych, ponieważ każdy człowiek budzi się w swoim tempie, a zatem kiedy jeden człowiek doświadcza apokalipsy, inny żyje nadal w "starym świecie". Jeden odnosi wrażenie, że świat stanął na głowie, a drugi w tym samym czasie nie rozumie, o co chodzi, przecież wszystko jest w najlepszym porządku.

Jednak w ciągu ostatnich kilku lat liczba ludzi, którzy doświadczają apokalipsy wzrosła niepomiernie, czego katalizatorem miały być wydarzenia wokół tzw. pandemii. Wówczas w świecie fizycznym zaczęło dziać się coś, co skłoniło mnóstwo ludzi do myślenia, wątpliwości, wreszcie utraty zaufania tak do ludzi władzy, jak i ludzi w najbliższym otoczeniu. Łuski spadły z oczu. A kiedy człowiek odzyskuje wzrok, to za każdym jednym odkryciem następują kolejne. Doświadczenie to jest druzgoczące (przynajmniej z początku), ponieważ wiąże się z uświadomieniem sobie tego, na jakich fundamentach się do tej pory żyło. Tak jakby ziemia się zawalała pod stopami.

A więc oszukiwali nas, okłamywali, manipulowali, udawali przyjaciół, że chcą naszego dobra, że wiedzą, co mówią, że nic się stało. Bestia dopiero teraz wyszła na powierzchnię, ponieważ wcześniej w swojej ślepocie duchowej jej nie rozpoznaliśmy. Dopiero post factum docierają do nas sygnały, które od dawna powinny były budzić nasze obawy, jednak myśmy nie chcieli w świecie Bestii. Chcieliśmy raczej żyć w dobrym świecie dalece bardziej naiwnym niż świat przedstawiony w bajkach dla dzieci, bo tam jednak dobro toczy walkę ze złem. Myśmy natomiast porzucili jakąkolwiek walkę, rugując ze swojej świadomości istnienie ZŁA. Ba, uczyniliśmy to powołując się na nasz racjonalizm, sprowadzając ZŁO do przesądu. Jak mówi mądre porzekadło, największym osiągnięciem szatana jest to, że skutecznie wmówił ludzkości, że nie istnieje.

towarzyski.pelikan

No dobrze, ale jak to możliwe, że ludzie są ślepi na zło? Przecież są kształtowani w systemach moralnych, na co dzień kierują się szeregiem zasad, w tym religijnych, więc powinni być zdolni odróżnić dobro od zła. W tym miejscu warto wrócić do dobrze znanym nam bajek z morałem, gdzie dobro zwycięża zło. To co jest charakterystyczne dla tych bajek to czarno-biały sposób przedstawiania świata, gdzie jest ewidentne, kto jest dobry, a kto zły, z kim należy sympatyzować, a kogo postrzegać jako wroga. Po obejrzeniu takiej bajki przeżywamy katharsis, czujemy się lepsi, jakbyśmy sami właśnie stoczyli walkę ze złem. Jednak kiedy wracamy do realnego życia to jakoś nigdzie nie widać tych potworów, demonów, nikczemników, być może poza doniesieniami prasowymi, gdzie regularnie czytamy o tym, jak ktoś kogoś, zabił, pobił czy zgwałcił. Jednak szybko odsuwamy to ze świadomości jako pewien margines nie specjalnie odnoszący się do naszego codziennego życia. Uspokajamy się myślą „Tak ogólnie ludzie są dobrzy”.

Jednak to zło, które jest najbardziej niebezpieczne to nie to, które jest ewidentne i sporadyczne, bo to łatwo rozpoznać i się przed nim uchronić. Największe zagrożenie dla duchowości człowieka stanowi to zło które ma pozory dobra, co nie tylko usypia naszą czujność, ale może wręcz stać się dla nas czymś atrakcyjnym, pożądanym. Gdybyśmy chcieli zilustrować podstępność tak rozumianego zła wyobraźmy sobie, że w ulewny dzień do naszego domu puka żebrak o niewinnym wyglądzie, wyglądający na kogoś potrzebującego pomocy, zupełnie bezbronnego. Jego widok porusza nasze serce, więc zapraszamy go bez wahania do swojego domu, oferując prysznic, suche ubrania, ciepły posiłek, życzliwą rozmowę i nocleg. Z jego opowieści wynikało, że został niesprawiedliwe potraktowany przez życie, przechodząc przez istne piekło i że jesteśmy jednymi osobami, które okazały mu ludzkie uczucia. Wzruszeni do głębi idziemy spać. Nazajutrz naszego gościa nie ma, ale nie tylko jego. Okazuje się, że zabrał ze sobą wszystkie kosztowności.

Żeby zrozumieć jak w realnym świecie działa zło, trzeba je sobie wyobrazić jak coś na kształt wirusa, który wszelkimi sposobami szuka sposobu wtargnięcia do ludzkiego organizmu. Jeśli pojawi się w pobliżu człowieka przedstawiając się „Cześć, jestem wirusem. Wpuścisz mnie?” to jego szanse na sukces w kolonizowaniu organizmu człowieka będą raczej marne. Dlatego sprytny wirus nauczy się jak być dyskretnym i niespostrzeżenie wnikać do ciała. W tym celu będzie musiał odkryć i wykorzystać słabości człowieka.

Dla zła słabością będzie wszystko to, co umożliwi zwiedzenie człowieka. Inaczej będzie przemawiało do ludzi, którzy jawnie się opowiadają za złem, a inaczej do tych, co chcą być dobrzy. Tych drugich będzie zwodziło ubierając się w pozory dobra, odwołując się do empatii, życzliwości, zasad jakimi kieruje się „dobra osoba”, tak że ta nie zauważy, kiedy sama się stanie służebnicą zła.

towarzyski.pelikan

Apokalipsa kojarzy się z odsłonięciem prawdy o świecie, końcem świata jaki znamy. Jednak w rzeczywistości apokalipsa to przede wszystkim odkrycie prawdy o samym sobie. Jeżeli do tej pory nie zdawaliśmy sobie sprawy z zepsucia świata, to dlatego, że sami byliśmy zepsuci. Współpracowaliśmy ze złem z głupoty, lenistwa, naiwności, dla zysku, z nudów, z nihilizmu etc. Odrzuciliśmy transcendencję, dostosowując się do tego świata. To myśmy posadzili Bestię na tronie.

Hans Solo - ZłoTo
https://www.youtube.com/watch?v=Y2yOsiLGavM

towarzyski.pelikan

A co po apokalipsie?

Wiele osób w obliczu apokalipsy gorzknieje. Jest to naturalna reakcja po tym jak doznało się zawodu ze strony świata. Kto zbytnią ufność pokładał w świecie, ten w ramach równowagi będzie chciał się z niego wycofać. I w tym momencie na człowieka będzie czyhać kolejna pokusa ze strony szatana, który po apokalipsie w dalszym ciągu będzie próbował odbić duszę człowieka. Tym razem szatan będzie chciał przemówić do tych złych instynktów, wykorzystując negatywny stosunek człowieka do świata. Skoro świat jest zły, to należy go potraktować tak jak na to zasługuje, czyż nie? Skoro świat mnie skrzywdził, to teraz ja w ramach rewanżu skrzywdzę świat. Stanę się zły jak oni wszyscy. Jeśli człowiek da się szatanowi skusić w takich okolicznościach, to dojdzie do odwrócenia ról. Teraz ten skrzywdzony stanie się krzywdzicielem. Szatan jedynie zmieni nosiciela.

Doświadczenie kuszenia przez diabła po apokalipsie może nauczyć człowieka spojrzenia na sprawę z perspektywy drugiej strony, pozwolić mu zrozumieć, skąd się wzięli krzywdziciele, domyślić się, że oni też kiedyś zostali przez kogoś skrzywdzeni. A zatem przyjmując tę diabelską sztafetę niejako daję im rozgrzeszenie, skoro ja mam prawo do zemsty, to oni również mieli prawo mnie skrzywdzić. Wtedy mam szansę uświadomić sobie, że to droga donikąd, droga która wiedzie prosto ku samozniszczeniu, totalnemu uprzedmiotowieniu, staje się narzędziem zła pozbawionym podmiotowości i sprawczości.

Jaka jest alternatywa?
Zaakceptować swoją przeszłość, przebaczyć światu, który jest równie grzeszny jak my sami (kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem), a następnie zacząć ciężką pracę nad zmianą samego siebie. Świata nie da się zmienić hop siup, a w niektórych aspektach w ogóle się nie da, próba naprawiania świata to walka z wiatrakami. Jednak świat ma szansę się zreperować samoistnie tylko pod tym warunkiem, że poszczególni ludzie podreperują samych siebie. Zło bowiem może zatryumfować tylko wtedy, kiedy człowiek podejmie z nim współpracę. Dlatego trzeba teraz nauczyć się identyfikować zło i się przed nim zabezpieczyć.