ŚFiNiA

Semele

Kontynuacja tematu o barierach.

Wytyczne, które znalazłam w necie:

Odpowiedzi na biblijne pytania
Menu icon
DOWIEDZ SIĘ, JAK ...
spędzić wieczność z Bogiem
otrzymać przebaczenie od Boga
PYTANIE
Czy złe jest, aby chrześcijański mąż i żona chodzili do różnych kościołów?

ODPOWIEDŹ

Mąż i żona chodzący do oddzielnych kościołów jest sytuacją znacznie powszechniejszą niż mógłbyś/ mogłabyś sobie wyobrazić. To również jest powszechne u dzieci takiej pary, że są podzielone pomiędzy dwoma kościołami, tworząc w ten sposób rozłam w rodzinie, który nigdy nie jest zdrowy. Aby określić czy jest czy nie jest to "złe", aby mąż i żona chodzili do oddzielnych kościołów, musimy najpierw popatrzeć na małżeństwo jako relację ustanowioną przez Boga.

1 Ks. Mojżeszowa 2.24 mówi nam, że Bóg stworzył mężczyznę i kobietę aby stali się "jednym ciałem" gdy się pobiorą, a nie dwoma oddzielnymi istotami, które idą własnymi, oddzielnymi drogami. Istnieje jedność w małżeństwie, która jest wyjątkowa i święta. Co więcej, małżeństwo jest obrazem Chrystusa i jego kościoła (wierzących) jak jest to opisane w Efezjan 5.31-32. Przymierze małżeńskie pomiędzy mężczyzną a kobietą jest symbolicznym przymierzem pomiędzy Chrystusem a tymi, za których umarł. On jest wiecznym przymierzem i jedynym, który jest nieskalany i uświęcony, tak jak małżeństwo jest nieskalane, uświęcone i nieprzerwane. Ta jedność dwojga ludzi w jednym ciele osiąga swój najświętszy wymiar w sferze duchowej, gdzie dwoje ma mieć jednomyślność w odniesieniu do podstawowych doktryn chrześcijaństwa — Boga, Chrystusa, grzechu, zbawienia, nieba / piekła itd. Ta jedność dzięki zrozumieniu poprzez służbę Ducha Świętego jednoczy męża i żonę, tworząc więź niepodobną do żadnej innej na ziemi.

I chociaż jest to możliwe, aby mąż i żona mieli odmienny smak w kwestii muzyki, głoszenia czy stylu uwielbienia, programów dziecięcych itp., żadna z tych rzeczy nie jest na tyle znacząca, aby rozbić rodzinę na dwie części, aby chodziły do różnych kościołów z powodu różnicy gustów. Jasne jest, że jeśli oba kościoły opierają się na Biblii i czczą Chrystusa, nie ma powodu dla jakiego jeden z małżonków nie mógłby trochę się poddać i odłożyć na bok swoje osobiste preferencje. A nawet lepszym rozwiązaniem jest, aby para wspólnie szukała kościoła, gdzie Słowo Boże jest głoszone jako jedyne źródło prowadzenia w wierze i praktykach, gdzie cała rodzina może się uczyć prawdziwej ewangelii Jezusa Chrystusa i gdzie rodzina może mieć społeczność z podobnie myślącymi wierzącymi. W tym mąż, jako duchowa głowa rodziny, powinien poprowadzić i podjąć ostateczną decyzję, z miłością biorąc pod uwagę wkład żony.

Smutne jest to, że dwu- kościelna rodzina najczęściej wyrasta w małżeństwach, gdzie jeden małżonek był wychowywany po katolicku, a drugi w denominacji protestanckiej. W takich sytuacjach jak ta, byłoby mądre dla pary, aby się nie pobierała. Proszę przeczytaj następujący artykuł: Czy chrześcijanie z różnych denominacji powinni się spotykać i pobierać? Jeśli małżeństwo już zostało zawarte, para powinna walczyć o duchową jedność. Dwóm osobom zakorzenionym w różnych środowiskach doktrynalnych często bardzo trudno jest dojść do kompromisu i pojednania, ale z Bogiem wszystko jest możliwe. Para w takiej sytuacji może być zmuszona chodzić do różnych kościołów, szczególnie jeśli jeden lub oboje uznają przekonania drugiego małżonka za niebiblijne. W takiej sytuacji, oboje małżonkowie powinni zaangażować się w modlitwę, aby prawda została ujawniona i duchowa jedność osiągnięta.

Jestem ciekawa Waszego zdania o małżeństwach mieszanych.
Czy macie jakieś przykłady. Jak to wychodzi w praktyce?

MaluśnaOwieczka

Semele

Tu coś optymistycznego:

[link widoczny dla zalogowanych]

W podobnej sytuacji do Twojej było wiele kobiet w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Ich sytuacja była o tyle trudniejsza, że musiały ukrywać swoją wiarę. Mimo to kochały męża i dziękowały Bogu za niego. Bóg nie chce abyś cierpiała z powodu niewiary męża. Raduj się z tego, że jest dla Ciebie dobrym mężem a dla dzieci dobrym ojcem. To, czy niedziela będzie radosnym dniem w twoim domu zależy w dużej mierze od Ciebie. A gdy rodzice wytykają Ci, że wyszłaś za niewierzącego, broń męża przed nimi. Mam przyjaciół w podobnej sytuacji. Ona jest głęboko wierzącą i praktykująca katoliczką. On walczy z Kościołem. Przez wiele lat zabraniał jej, utrudniał jak tylko mógł, praktyk religijnych. Po kilkunastu latach Bóg sprawił, że tak bardzo się w sobie zakochali, jak w okresie narzeczeństwa, że chodzą trzymając się za ręce i całują się czule przy dorosłych już dzieciach. Powiedziała mi o tym ich córka, gdy ich w zeszłym roku odwiedziłem. "Wiesz - powiedziała - moi rodzice zakochali się w sobie". Miała łzy szczęścia w oczach. Opowiadam o tej historii więcej w mojej książce "Niebo jest w nas".

On dalej uważa się za niewierzącego a ona stara się tak praktykować wiarę, by nie sprawić mu tym przykrości. Ta miłość dokona jeszcze niejednego cudu. Bóg ma swój czas. Również i Ty nie bądź niecierpliwa. Raduj się - szczególnie w niedzielę, aby była dla całej Twojej rodziny dniem pogodnym. Pozdrawiam

Wojciech Żmudziński SJ

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Jakie jeszcze bariery musi pokonać miłość?

Czym jest to uczucie?

Stan zakochania, w rozumieniu medycznym, jest rodzajem fizjologicznej ostrej psychozy, z typowymi — o różnym nasileniu — objawami. Możemy więc mieć zaznaczone zmiany osobowości, wzmożoną sugestywność, zmienione spostrzeganie czy obniżony krytycyzm. Z doświadczeń własnych lub obserwacji ludzi, szczególnie młodych, wiemy, że człowiek zakochany sprawia często wrażenie chorego. Wzmożone samopoczucie, bądź głęboka smutna zaduma, monodeizm, rozbudowany świat wyobraźni, często fałszywe spostrzeganie rzeczywistości, skłonność do niedostrzegania wad i braków partnera — to najczęstsze objawy tej „choroby”.

Całość tutaj:

[link widoczny dla zalogowanych]

Tu ciekawy fragment:
Egoizm konstruktywny
dr Jan Kaiser — psycholog
"Choć nie chciałbym proponować poglądu odmiennego od ogólnie panującego, ale warto może zwrócić uwagę na fakt, że miłość jest swoistą formą egoizmu. W odczuciu potocznym miłość i egoizm są przeciwstawne, więc może to zakrawać na stwierdzenie prowokacyjne. Ale przecież w miłości chodzi o zaspokojenie potrzeb bardzo silnie występujących u człowieka, jak: opiekuńczość, potwierdzenie siebie, macierzyństwo, spełnienie potrzeb seksualnych.

Człowiek przeżywa miłość subiektywnie i zawsze wydaje mu się, że jest altruistą, że oddał się komuś bez reszty. Ale gdy np. miłość jest nieodwzajemniona ujawnia się fakt, że człowiek nie akceptuje tego stanu rzeczy, że czuje się nie tylko zawiedziony, zraniony w miłości własnej, ale często przeżywa dramat. I bardzo trudno mu w tej sytuacji zrezygnować z miłości. Gdyby tu rzeczywiście wchodził w grę altruizm, to powinno się dążyć do stworzenia drugiej osobie komfortowego — w sensie psychicznym — życia, czyli trzeba by było takie rozwiązanie przyjąć bez szemrania, po prostu je zaakceptować.

Tymczasem takie „cuda” zdarzają się bardzo rzadko. Raczej słyszy się wołanie: wszystko albo nic! Ludzie w tej sytuacji demonstrują rozgoryczenie, urazy, posuwają się do — zwykle beznadziejnej — walki o utraconą miłość, potrafią nawet szantażować ukochaną osobę. W imię własnego egoizmu: nie zostać samemu, nie oddać jej innemu, nie narazić się na pośmiewisko itd. itd."
Koniec cytatu

Każdy z nas przeżywał takie uczucia. Ja mogę się do tego przyznać.
Udalo mi się zaprzyjaźnić z moją dawną miłością. Jednak trochę czasu upłynęło.

Dziś sobie czesto myślę, ze najlepiej gdy zwiazek dwojga ludzi zaczyna się od przyjaźni. Przyjaźni w ktorej wspólne spojrzenie na świat jest istotne.
Wiąże się to z wyznawanym przez partnerów światopogladem.
To co napisał wuj w tym temacie jednak w kontekście wychowania dzieci. Jest faktycznie łatwiej gdy te poglądy są zbliżone.

Z czasem miłość zmienia się i nagle dostrzegamy , że żyjemy w związku z osobą, z której poglądami trudno nam się zgodzić. Jak to się stało?
Co teraz?

Semele

W zwiazkach z dziećmi one często stają się ofiarami. Partner używa ich do szantażu emocjonalnego. Gra nimi.

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński