ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Biblia głosi sąd boski nad człowiekiem, nad jego uczynkami. Pytanie, które warto tu postawić, definiuje pojęcie sprawiedliwości chrześcijańskiej (boskiej), a ma ono postać: co jest ważniejsze dla zbawienia człowieka - STAN DUSZY osoby, czy (bardziej) HISTORIA CZYNÓW tej osoby?

W skrajnym przypadku może być tak, że jest oto dusza pełna bardzo złych pragnień, pełna nienawiści, żądzy krzywdzenia, ale...
jednocześnie bardzo głęboko wierząca w to, że Bóg za złe postępki ją może ukarać, a do tego KONTROLUJĄCA I DYSCYPLINUJĄCA SIĘ w ogromnym stopniu, co pozwoliło jej nie popełnić właściwie żadnych (a przynajmniej żadnych większych) grzechów.
Z drugiej strony na sądzie przed Bogiem staje dusza o bardzo złej historii wyborów, jednak dogłębnie skruszona, odrzucająca zło, żarliwie łaknąca tego, aby działa się sprawiedliwość, miłość, przebaczenie dla wszystkich, dobro i szczęście wszystkich istot rozumnych.
Która z tych dusz byłaby bliżej zbawienia?...
Którą w ogóle da się zbawić?...

Weźmy sytuację tej pierwszej duszy, która stanęła przed Bogiem. Bóg spogląda na jej życie i widzi, że nie ma właściwie za co jej oskarżyć, bo dzięki swojej żelaznej dyscyplinie i silnej wierze w słuszne zasady ustrzegła się ona grzechu (UCZYNKOWEGO). Powiedzmy, że teraz Bóg decyduje: idź - duszo - do nieba. Dusza idzie do nieba, gdzie wszędzie jest miłość, życzliwość, oparcie się o prawdę, uczciwość, pokorę. I co tam owa dusza czuje?...
- Czuje totalne niedopasowanie swoich emocji, pragnień, wartości do tego, gdzie się znalazła!
Czy dla takiej duszy w ogóle niebo byłoby miejscem szczęśliwości? Czy raczej prędzej odbierałaby takie miejsce, w którym rządzi miłość i prawda, jako naigrawanie się z jej, łaknących agresji, nienawiści, dominacji - uczuć, emocji, pragnień?...

A teraz weźmy tę drugą duszę, której Bóg powiada: wiele złego stało się z powodu Twoich wyborów. Co w związku z tym?...
Dusza skruszona na to odpowiada: tak, zasłużyłam na wielką karę. Przyjmę ją, bo CHCĘ ją przyjąć, bo mi się ona należy. Bo wiem, że tylko w ten sposób mogę jakoś przybliżyć się do tego stanu, którego wcześniej w życiu nie potrafiłam rozpoznać, jednak który teraz przepełnia mnie po same brzegi mojej osobowości. Już czuję w każdym zakamarku moich uczuć i myśli, ze chcę jedynie dobra, miłości, sprawiedliwości, prawdy. Potępiam się za tamte wadliwe wybory, odrzucam tak mocno, jak to tylko jest możliwe, tamte postawy i nigdy przenigdy nie chcę do nich wrócić. I proszę o to, aby ta kara, którą odbiorę była tak dojmująca, aby to jej wspomnienie zawsze blokowało we mnie jakąkolwiek myśl, pragnienie, powrotu do tamtych złych postaw, jakie kiedyś mnie opanowywały.
Ostatecznie czy taka dusza powinna trafić do nieba, czy do piekła?

Chrześcijaństwo wprowadza dwa ważne elementy, które sugerują rozstrzygnięcie owych dylematów
- przebaczenie jako standard relacji człowieka z bogiem i człowieka z człowiekiem
- motyw szaty - stroju, który zdaje się symbolizować właśnie właściwości duszy człowieka. Mając dobrą szatę, wchodzi się do Królestwa, mając złą szatę jest się zostawionym (tam gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów).

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Cytaty, które wskazałeś mówią tylko tyle, że duchowy rozwój jest potrzebny, może chodzi o to, że człowiek tak się doskonalący mniej popełnia grzechów? W każdym razie zwróć uwagę, że te cytaty nie potwierdzają, że człowieka zbawienie zależy od tego kim się stał.

Biblia uczy, że człowiek będzie sądzony z uczynków (a więc liczy się to, kto co robił). Poniżej uzasadnienie:

Mt 16,27: "Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania."

Rz 2,5-8: "Oto przez swoją zatwardziałość i serce nieskłonne do nawrócenia skarbisz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia się sprawiedliwego sądu Boga, który odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie.

2 Kor 5,10: "Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre."

Hbr 10,26-31: "Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przerażające oczekiwanie sądu i żar ognia, który ma trawić przeciwników. Kto przekracza Prawo Mojżeszowe, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie [zeznania] dwóch albo trzech świadków. Pomyślcie, o ileż surowszej kary stanie się winien ten, kto by podeptał Syna Bożego i zbezcześcił krew Przymierza, przez którą został uświęcony, i obelżywie zachował się wobec Ducha łaski. Znamy przecież Tego, który powiedział: Do Mnie [należy] pomsta i Ja odpłacę. I znowu: Sam Pan będzie sądził lud swój. Straszną jest rzeczą wpaść w ręce Boga żyjącego."

Hi 34,11: "Według czynów każdemu zapłaci, odda, kto na co zasłużył."

Ps 62[61],13: "I Ty, Panie, jesteś łaskawy,
bo Ty każdemu oddasz według jego czynów."

Jr 17,10: "Ja, Pan, badam serce i doświadczam nerki, bym mógł każdemu oddać stosownie do jego postępowania, według owoców jego uczynków."

Jr 32,19: "Potężny jesteś w radzie i wielki w czynie. Oczy Twoje są otwarte na wszystkie czyny ludzkie, by oddać każdemu według jego postępowania i według owoców jego uczynków."

1 P 1,17: "Jeżeli bowiem Ojcem nazywacie Tego, który bez względu na osoby sądzi według uczynków każdego, to w bojaźni spędzajcie czas swojego pobytu na obczyźnie."

Zwróć też uwagę, że Jezus mówił do grzeszników "odpuszczam ci twoje grzechy", a nie mówił np. "pomogę ci zmienić twoją osobowość, bo to jest ważne dla zbawienia".

Dziwne to, ale twoja koncepcja nie ma podstaw w Biblii. Tak mi się wydaje.

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Ciekawe podejście do tematu.
A w sporze na temat, na podstawie czego (uczynki czy wiara) człowiek dostępuje usprawiedliwienia przed Bogiem, po której stronie bardziej się opowiadasz?

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Chodzi o wiarę w Jezusa. To ta wiara zbawia, wiara w uznanie Jezusa za swojego zbawiciela.

Wszyscy ludzie zgrzeszyli i każdy zrobił coś złego w życiu, coś, co nie podobało się Bogu. Żaden człowiek nie jest sam z siebie sprawiedliwy i dobry.
Dalej, powodu swoich grzechów człowiek zasługuje na karę wiecznego oddzielenia od Boga:

"Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym." – Rzym 6,23

Jezus umarł na krzyżu by zapłacić karę za ludzkie grzechy. Jezus umarł zamiast człowieka, biorąc na siebie karę która należała się ludziom. Jego zmartwychwstanie dowiodło, że śmierć Jezusa była wystarczająca by zapłacić za ludzkie grzechy.

"Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł." – Rzym 5,8

"On tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością Bożą." – 2 Kor 5,21

Bóg daje usprawiedliwienie z grzechów, przebaczenie i zbawienie tym wszystkim, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa i tego co dla ludzi dokonał. Tym, którzy ufają, że Jego śmierć jest zapłatą za nasze grzechy.

"Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny." – Jan 3,16.

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

Michał Dyszyński

Arystoteles

W chrześcijaństwie podkreśla się, że droga do nieba prowadzi przez wiarę w uznanie Chrystusa za Pana i Zbawcę, ale znajdź mi wytłumaczenie w jaki sposób taka wiara zbawia?
Bo to się podoba Bogu jak ktoś tak wierzy?
Szczerą wiarę w Jezusa Bóg odczytuje jako wyraz głębokiego szacunku i dlatego taka wiara zbawia?
Dlaczego nie będzie sądzony ktoś, kto wierzy?
Mnie to się wydaje dość arbitralne - uwierzysz to Bóg da Ci zbawienie. Nie ma tu żadnych przyczynowych powiązań, które sensownie by tłumaczyły całą tą układankę ze zbawieniem.

Wszystko to sprowadza się do jednego: wiara zbawia, bo tak napisali w Biblii..

Dz 16,30-32: "A wyprowadziwszy ich na zewnątrz rzekł: «Panowie, co mam czynić, aby się zbawić?» «Uwierz w Pana Jezusa - odpowiedzieli mu - a zbawisz siebie i swój dom». Opowiedzieli więc naukę Pana jemu i wszystkim jego domownikom."

1 J 2: "Dzieci moje, piszę wam to dlatego,
żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet kto zgrzeszył,
mamy Rzecznika wobec Ojca - Jezusa Chrystusa sprawiedliwego.
On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata."

A choć Jezus zgładził grzechy świata to możemy mimo to przeczytać, że:

"Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone," Dz 3,19

Jeśli celowo miało to być tak pokręcone to się chyba udało. Jaki w tym cel? Nie wiem. Jeśli zbawienie to taka super ważna sprawa (w końcu tu chodzi o naszą wieczność) to chyba warunki uzyskania zbawienia powinny być jasne.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jest jednak jeden ważny powód, dla którego to, co się stało - uczynki - jest też niezbywalne w ocenie człowieka. Stan świadomości jest bowiem czymś niewykazywalnym bezpośrednio. To uczynki są tym, co jest DOWODEM. Jeśli zatem miałby na kogoś paść wyrok negatywny, potępiający to jednak podstawą do tego powinny być uczynki, a nie przekonanie, że ktoś jakiś tam jest. Bo może tylko się komuś zdawało, że on taki jest?...

O ile pozytywne przyjęcie (zbawienie) przechodzi w trybie arbitralnego uznania, że ktoś spełnia rygory, to już odrzucające, potępiające postawy domagają się jakiejś formy obrony przed zarzutem o stronniczość, domagają się formy DOWODU. Złe uczynki są taką formą.

Więc choć dalej uważam, że tym bezpośrednim powodem odrzucenia kogoś ze społeczności zbawionych jest to, że on się do tej społeczności nie nadaje, to potępiający wyrok powinien, przynajmniej w jakiejś części oprzeć się o wskazanie na konkretne czyjeś wybory.

Michał Dyszyński

W ludzkiej praktyce sądowniczej też ten wątek się pojawia - pytanie, czy oskarżony jest niebezpieczny dla reszty społeczeństwa, czy może normalnie funkcjonować. Kara za czyn to jedno, a zdolność przestępcy do niedestrukcyjnych zachowań, to drugie. W skrajnych przypadkach kara więzienia jest znacznie surowsza, gdy sędzia nie widzi szans na, że winowajca będzie w stanie nie być dodatkowym obciążeniem dla społeczeństwa z tytułu tego, jak funkcjonuje jego psychika.
Jeśli królestwo niebieskie byłoby społeczeństwem świadomości wolnych, a więc działających zgodnie ze swoimi odczuciami, przekonaniami, to aby owo społeczeństwo harmonijnie funkcjonowało, jednostki jawnie destrukcyjne nie powinny móc w nim realizować swoich chorych pomysłów, ambicji.
Z drugiej strony to jest też chyba pewien problem prawodawstwa, który chyba dopiero ostatnio jakoś próbuje się rozwiązywać - przypadki osób, które dość wyraźnie dają sygnały, że popełnią przestępstwo. System karny nastawiony jest na działanie po zabronionym czynie. Choć są też i przestępstwa, związane z zagrożeniem w przyszłości - np. przygotowywanie się do do przestępstw, groźby wobec różnych ludzi. Na razie nie za bardzo system prawny radzi sobie z takimi destrukcyjnymi osobnikami, którzy jeszcze nie popełnili poważnego przestępstwa. Trudno jest też ścigać za każdą groźbę, jako że te często są rzucane rzeczywiście niekoniecznie od razu w związku z realnym zagrożeniem - w emocjach, w przejściowej złości. Gdyby zacząć wsadzać do więzienia każdego, kto posunął się do groźby, że kogoś pobije, to pewnie ponad połowa obywateli Polski miała za sobą taki epizod.
Ale też są przypadki, o których jednak wiadomo, że są groźne, I dobrze byłoby wtedy zadziałać prewencyjnie - nie lekceważyć gróźb osoby, która ewidentnie jest zaburzona, widać, że ma w głowie jakąś chorą ideę krzywdzenia ludzi.