ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nieraz coś napiszę na Facebooku w grupie Filozofia. FB utrudnia znajdowanie własnych wcześniejszych postów, zatem tutaj je zarchiwizuję. Na początek moja refleksja o stosunku ludzi do prawdy:

Pewnego minimalnego poziomu mentalnej dojrzałości wymaga porzucenie szczenięcej wiary, że spełnieniem naszej sprawczości jest proste upieranie się "przy swoim".
Dlaczego to piszę?
Bo jakoś mam wrażenie, że masywne upieranie się "byle przy moim albo naszym", pozbawiony refleksji ośli upór, dla wielu stał się wręcz cnotą, objawem fałszywie rozumianej "ideowości". Ja uważam, że głupota nie jest idealizmem, zaś bycie tępym kibolem nie jest ideowością. Wierzę, że liczy się jednak rozsądek, wzięcie pod uwagę w życiu czegoś więcej niż tylko najsilniejszej, najbardziej sfrustrowanej emocji i wściekłego "walenia cepem" po wszystkim i po wszystkich.

***
Jeszcze skomentuję własny tekst od strony wyjaśnienia - podania głównego wg mnie powodu, dlaczego prawda obiektywna tak często ustępuje w ludzkich dążeniach oślemu upieraniu się przy czymkolwiek, byle "swoim", albo "naszym". Tym powodem jest ATAWIZM, polegający na preferowaniu zwycięstw w walce o miejsce w hierarchii społecznej - czy to indywidualnej w hierarchii we własnej grupie, czy w walce plemion. Wszyscy bardziej instynktownie, zwierzęco myślący będą raczej preferowali "zwycięstwa", na zasadzie "przygadałem mu, że mu w pięty poszło!", albo "twardo krzyczę za swoim i nikt mnie nie przekrzyczy, bo przecież mniej ważne jest, co ktoś krzyczy, a to, kto robi to wrzaskliwiej i z większym uporem". Takie atawistyczne postawy aktywizują ośrodek nagrody, mózg dostaje zastrzyk dopaminy, co mało refleksyjni ludzie utożsamiają z byciem na słusznej drodze mentalnie, czyli także i z tym, że prawda jest po ich stronie.