ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy nacjonalistą się rozmawia, wskazując na to, iż jego postawa przybliża kraj do wojny, to ten zwykle zaoponuje (jakaś część nacjonalistów pewnie się przyzna, że wojny chce, ale to chyba nawet nie jest większość). Będą przekonywali, że ich radykalizowanie nastrojów społecznych, czy prowokacyjne, wrogie postawy względem innych nacji wcale nie są podżeganiem do wojny, tylko nazwą je ukrywając niewygodną okoliczność. Będą się upierali, że oni np.
- tylko oczekują szacunku dla ich narodu
albo
- chcą, aby pamiętano o bohaterach swojego narodu
albo może
- domagają się tylko słusznych, wynikających z historii należności
itp. itd.
Rosyjscy nacjonaliści mają roszczenia do każdego skrawka ziemi, w których kiedykolwiek mieszkali Rosjanie. A nawet jakby nie mieszkali tam Rosjanie, to jakiś inny powód do tego, aby mieć "słuszne oczekiwania" przynależności danych terenów do Rosji sobie wynajdą - choćby to, ze na tych terenach zawsze mogą się pojawić wrogie względem Rosji osoby, czy nawet wojska. Więc nacjonaliści mają "słuszną rację", aby uprzedzająco zajmować tereny, wkraczać zbrojnie, wszczynać wojny właściwie wszędzie tam, gdzie wskażą...

Ale taki umiarkowany nacjonalista nie przyzna się do tego, że jego postawa jest wojenna. On, może nawet po swojemu uznając się za szczerego, przecież "wojny nie chce". Ale za to chce tego wszystkiego, co normalnie ku wojnom w historii świata prowadzilo...

To trochę przypomina sytuację, kiedy dziewczyna idzie na randkę do mieszkania chłopaka, z którego akurat wyjechali rodzice, który jej się podoba, wkłada seksowną bieliznę i podkreślający jej "walory" ubiór wierzchni, ale...
tak w ogóle to deklaruje, że ona jest cnotliwa, że jakby co, to chłopakowi powie "nie tym razem", a może (jeśli deklaruje się jako religijna) powie, że "najpierw pogadajmy o ślubie"... Tam w środku dobrze wie, "co będzie" na tej randce we dwoje, ale przed sobą (a ewentualnie ludźmi, gdyby się potem pytali) pogrywa tą legendą o rzekomej swojej cnotliwości.
Nacjonalista też najczęściej wprost nie przyzna się, że wiedzie kraj ku wojnie.
:nie:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Kiedyś sobie postanowiłem, że po dołożę wszelkich starań, aby nie zakłamywać niczego. Ale naprawdę, ani odrobinę nie chcę niczego zakłamywać.
Problem jest, że tak właściwie to w licznych przypadkach przecież nie wiem, co jest prawdą. W obliczu wątpliwych danych moje uznanie czegoś nieraz może być kłamstwem, ale może być i prawdą. Co zatem mogę zrobić, aby nie zakłamywać niczego w sobie?...
- Jedyne co potrafiłem w tym kontekście wymyślić, to UNIKAĆ PAKOWANIA SIĘ W SYTUACJE, W KTÓRYCH WYSTĘPUJĄ SILNE POZAMERYTORYCZNE SUGESTIE na uznanie czegoś, co nie ma oparcia w twardych faktach.
Stąd też, gdy stanąłem przed perspektywą "być, a może nie być nacjonalistą" postawiłem sobie przed oczy: to co, jako już nacjonalista, będę czynił, jak będę działał, myślał?...
I wyszło mi na to, że jako nacjonalista mam swój naród traktować priorytetowo. Czyli mam go (chyba... jak inaczej?) wywyższać. A jak tu wywyższać swój naród inaczej, niż poprzez jakąś agitację za tym, że jest wielki, wspaniały, dobry (w kontekście innych narodów)?...
Ale przecież tutaj NIE MAM TWARDYCH DANYCH. Nie wiem OBIEKTYWNIE, czy polski naród jest lepszy, czy gorszy niż inne narody. Jeślibym coś zaczął tu twierdzić w imię nacjonalizmu, który miałbym przyjąć jako swoją postawę, to musiałbym zacząć oszukiwać (siebie... innych...), że wiem, iż naród polski jest tym wyróżnionym. A dalej podstaw obiektywnych ku temu przecież nie mam. :think:

Wyszło mi na to, że albo pozostaję uczciwym intelektualnie, niezakłamanym Michałem, albo przyjmuję nacjonalizm. Razem to nie przejdzie... :nie: