ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W dyskusji o nacjonalizmie padł taki argument ze strony osoby popierającej nacjonalizm, jest on oparty o związek ze wspólnotą, czym odróżnia się od zatomizowania jednostek i (w domyśle egoistycznego) indywidualizmu. Nie pamiętam, co wtedy na ów argument odpowiedziałem, ale dziś chciałbym wyraźnie zaznaczyć w tym względzie swoje stanowisko: absolutnie nie przeszkadza mi to, że ktoś czuje więź ze wspólnotą. Popieram wspólnotowość! Ale też uważam, że z możliwych więzi wspólnotowych
- lepszą więzią wspólnotową jest taka, która nie dzieli ludzi, nie przygotowując tak gruntu pod potencjalne konflikty, które w przyszłości mogą się rozwinąć w wojny.
niż
- wspólnotowość skupiająca się na różnicowaniu grupy swoich względem jakichś obcych, którzy są traktowani rywalizacyjnie, których z góry ustawia się po przeciwnej stronie barykady.
Jestem za wspólnotą możliwie najszerszą!
Im szersza wspólnota, im mniej jest potencjalnych granic antagonizujących ludzi, tym wg mnie lepiej. Jestem za wspólnotą europejską, albo - lepiej - wręcz więzią z całą ludzkością, czy nawet ogólnie z istotami czującymi, inteligentnymi. Wspólnota w ramach polskości oczywiście też jest dobra, a - patrząc na regułę powyżej - jest lepsza (bo szersza) niż wspólnota obejmująca tylko jedno moje miasto, czy moje województwo. Ale od tej wspólnoty węższej z kolei lepsza będzie wspólnota szersza, większą grupę ludzi włączająca do jedności w pokoju, życzliwości, pomocniczości.

Bo po co rozdzielać społeczności?...
Po co tworzyć dodatkowe granice, które antagonizują jednych przeciw drugim?...
Wielu ludziom wydaje się to kto wie, czy nie najbardziej naturalną mentalną reakcją na bycie wśród bliźnich - wydzielić grupę "swoich", odróżniając ją od "obcych". Co ich właściwie motywuje?...

Doświadczenie uczy, że tworzenie podziałów między ludźmi to wstęp do konfliktów. Konflikty rozwijają się w większe konflikty, a te dalej często prowadzą do już pełnoprawnych wojen. Po co to komu?...
Chyba że jednak komuś to jest po coś... :think:

Tworzenie podziałów w społecznościach, wspólnotach na pewno jest na rękę tym, którzy potem te podziały rozgrywają. Ja akurat z tymi nie chcę trzymać.
Wierzę w możliwość związku człowieka ze wspólnotą na miarę królestwa bożego - wspólnotą ludzi życzliwych, kochających się, niosących sobie pomoc. Wierzę, że taka - nierywalizująca, albo przynajmniej rywalizująca bez pobudzania agresywnych, wrogich postaw (rywalizować w sensie pozytywnym można fair play np. w grach sportowych) jest jak najbardziej możliwa.

Co prawda pewne funkcjonalne, "robocze" podziały we wspólnotach nieraz będą się tworzyły. Nawet bawiąc się, organizując sobie towarzyskie gry, pojawią się nieraz drużyny, które przeciw mogą (czasowo!) występować. Ale to jest do czasu. I chyba ważne jest, aby potem być w stanie WYGASIĆ ZBYT RYWALIZACYJNE, OCIERAJĄCE SIĘ O AGRESJĘ POSTAWY.
Do pewnych granic podziały wystąpią, będą naturalne, często wręcz korzystne dla pewnych zadań, dla rozwoju. Ale tylko do pewnych granic występuje efekt pozytywny podziałów. Tą granicą jest WROGOŚĆ. Dopóki wrogości nie ma, można (i pewnie należy) podziały akceptować. Jednak "zabawa się kończy", gdy widać, że co niektórzy przestają panować nad tymi pragnieniami dominacyjnej sprawczości, nad pragnieniami poniżenia drugiej strony, nad złością, wściekłością.
Problem jest w tym, że akurat ci, którym się owa złość, wrogość wymyka spod kontroli, są najczęściej dokładnie tymi, którzy podziały chcą postawić jako wartość, jako coś, co powinno być. Można zadać pytanie, czy czasem to nie jest tak, że ich serca od początku były przeżarte owym pragnieniem poniżania i krzywdzenia innych, zaś skłanianie się ku podziałom społecznym jest tu po prostu środkiem do celu, którym od początku było wywołanie wrogich nastrojów, agresji, w której potem może się taki ktoś nurzać do woli...

Michał Dyszyński

Gdy się zada pytanie zwolennikom nacjonalizmu, czy innej formy wspólnot nastawionych rywalizacyjnie, czy wręcz antagonistycznie, dlaczego ta wartość jaką jest wspólnotowość, nie miałaby się rozciągać szeroko, aż wręcz do objęcia niż całej ludzkości, to sensownej odpowiedzi się nie dostanie. Zwykle padają odpowiedzi typu "to trzeba samemu poczuć" (czyli żaden argument dla kogoś, kto nic podobnego nie czuje, a widzi wady antagonizowania się wspólnot), albo stwierdzenie "bo tak jest, że każdy powinien wspierać własną wybraną wspólnotę, a nie bratać się ze wszystkimi", co też nie jest satysfakcjonującą odpowiedzią, bo jeśli ktoś jako "własną" wybierze za chwilę wspólnotę węższą (np. lokalną), niż życzy sobie np. dany narodowiec, to też z jakiegoś tam powodu okaże się "nie tak, jak trzeba". Generalnie poza wykrętami, poza miotaniem się mentalnym, a na koniec zwykle okazaniem swojej złości z tytułu, że ktoś nie podziela ich zdania, od zwolenników dzielenia się wspólnot według klucza antagonizującego nie ma co oczekiwać. Tu po prostu jest bowiem brak jako tako sensownych argumentów.

A gdyby jednak zwolennik dzielenia się na antagonistyczne wspólnotowości okazał się na tyle osobą szczerze zaciekawioną głębszymi powodami swoich przekonań, to może w końcu zadałby (sam sobie!) pytanie: dlaczego właściwie tak trudno jest mi zaakceptować model przynależności do wspólnoty, która miałaby wszystkich łączyć w równości i ogólnym braterstwie, unikając za wszelką cenę jakiegokolwiek antagonizowania?...
Niechby sam siebie kiedyś spróbował trochę sprawdzić na zasadzie: czuję, jak bardzo mnie mentalnie uwiera to bratanie się ze wszystkimi, ale przecież nie mam dobrego argumentu, a jednak czuję, że taka wspólnota wszystkich łącząca, "to nie to!" - więc dlaczego tak to czuję?... Co właściwie we mnie siedzi?... :shock:

Niektórzy nie są w stanie w ogóle o sobie w podobny sposób myśleć - tak analizując swoje emocje, będąc w dystansie do nich. Prędzej ich mentalna struktura zareaguje złością, frustracją, niż spojrzą na samych z siebie z jakąś formą ciekawości, związanej z wnikliwym spojrzeniem na ścieżki własnhych emocji i myśli. Z tymi zwykle już nie ma intelektualnego kontaktu. Ci będą już tylko się wściekać, gdy się zasugeruje, że ich emocje i deklaracje zawierają sprzeczności. Zasugerowanie samego zadania sobie pytania o własne motywacje wywoła niekontrolowany spust emocjonalnej mieszanki frustracji, wściekłości, gniewu. Nie wiedzą dlaczego nie są w stanie zadać sobie takiego pytania, ale po prostu nie są w stanie, więc nie zadają sobie żadnych pytań, które pachną im samokrytycyzmem, dystansem do tego, co ich emocjonalnie nosi.
Jeśli jednak by się trafił ktoś taki, kto jest w stanie opanować tę frustrację, jaką niesie zagrożenie skrytykowaniem, nawet zanegowaniem własnych postaw i emocji, to by miał szansę w końcu odkryć o tych emocjach bardzo ciekawą prawdę:
Nie umiemy odnajdować się mentalnie w sytuacjach, w których nie pojawia się wyrazista forma RÓŻNICOWANIA tego, co traktujemy pozytywnie, względem tego, co jest negatywne. Czując to, bezwiednie wprowadzamy nadmiarowe wątki antagonistyczne do swoich relacji ludźmi, czasem wprowadzamy je nadmiarowo, sztucznie.
Katalizatorem takie postawy antagonizowania jest wysoki poziom testosteronu (który naturalnie uruchami postawy rywaliacji i walki), a także naturalne skłonności ku rywalizowaniu i dominacji.

towarzyski.pelikan

MaluśnaOwieczka

Ciekawe co zrobisz, gdy ta Twoja ukochana wspólnota Cię wykluczy ze swej wspólnoty...

Tożsamość ze wspólnotą czujesz, gdy coś od niej otrzymałaś. Gdy są dla Ciebie mili i akceptują Cię.

szaryobywatel

MaluśnaOwieczka

Zachodniopomorskie szybko podbiłoby wtedy Beskid Śląski, czyniąc z jego mieszkańców kastę niewolniczą.

Swoją drogą, widać z tego, że naród jest sztuczną więzią. Opiera się na przeciwstawianiu się innym grupom. Wspólnota potrzebuje wroga. Poczucia odrębności.

To nie jest prawdziwa więź.

Michał Dyszyński

Wyrzuciłem pozatematyczne przekomarzanki maluśnego i szarego o sandałach i kondomach do Gwiezdnych wojen.

Wracając zaś do tematu wątku...
Zgadzam się, że jakby nagle się okazało, że wszyscy nacjonaliści kochający Polskę na zabój i absolutnie, zostali sami bez innych narodów, to w krótkim czasie podzieliliby się na zantagonizowane frakcje, które okazałyby się sobie winne jakichś strasznych zbrodni czy innych zaszłości i nacjonalizmy skurczyłyby się do takich postaci, aby każdy miał wroga, którego dałoby się nienawidzić.
Tym co bowiem spaja nacjonalizmy na całym właściwie świecie nie jest miłość (do swojego narodu), ale nienawiść (do kogoś, kto jest uznany za innego niż nasi).
Nie na darmo nacjonaliści i kibice to te same grupy młodych mężczyzn, którzy z upodobaniem organizują sobie ustawki. Nie na darmo nacjonalizm najczęściej składa się z ludzi, którzy lubują się militariach, chętnie odbywają ćwiczenia wojskowe, czy ogólnie szykują się do wojen(ek) na mniejszą bądź większą skalę, a nie np. są miłośnikami muzyki klasycznej tworzonej w danym narodzie, czy fascynują się pejzażami stron ojczystych. Nacjonalista nie tyle kocha, co ma roszczenia i pragnie mieć powód do niechęci do jakichś obcych z tytułu tego, że są to właśnie ludzie inni, niż jego grupa.
Nie znam żadnej grupy nacjonalistów, którzy by stronili od miłości do rzemiosła wojny, zaś w to miejsce opiewali miłośnie te aspekty narodowego bytu, która z konfliktami nie mają związku - np. z promowali dzieła kultury, sztuki, starali się wspierać naukę w danym narodzie, zachwycali się wspaniałymi lekarzami, architektami. Jeśli w jakiejś grupie nacjonalistów trafił się ktoś, kto ideę miłości do swojego narodu wiąże z tym, co dotyczy życia w pokoju, łagodności, życzliwości, to byłby to jakichś niezwykle rzadki wyjątek.

szaryobywatel

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

MaluśnaOwieczka

Ciekawe jaki to ten wspólny cel przyświeca jej wspólnocie...

Pogooglałem:

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jest wiele fajnych wspólnot, które (raczej... okazjonalne wyjątki mogą się zdarzyć) nie rywalizują z żadnymi innymi wspólnotami - np. zrzeszenia filatelistów, turystów, miłośników sztuki, kluby filmowe itp. Można być we wspólnocie, która nie stawia arbitralnych granic, nie dzieli ludzi, nie doszukuje się obcości. Nie wiem, czy nawet ilościowo nie będzie to większość wspólnot ogólnie. Rywalizujące, a nawet zantagonizowane są z reguły wspólnoty wokół klubów sportowych, narodów, przedsięwzięć biznesowych realizowanych w gospodarce konkurencyjnej. Czyli może być i tak, i tak. Czyli nie ma powodu utrzymywać, że ktoś obowiązkowo "musi" wrogo postrzegać kogoś tam, bo on "kocha swój kraj", czy "kocha swój klub sportowy". To jest jego wybór, że ku wrogości się kieruje, to nie wynika ani z miłości do kraju, ani z miłości do klubu, ani z jakiejkolwiek innej miłości. A z czego to wynika?...
- Z instynktu rywalizacji i dominacji.
- Z nieuporządkowanej potrzeby sprawczości.
- Z nadmiaru pewnych hormonów (testosteronu)
- Z bezwiednego ulegania różnym toksycznym wzorcom.
- Z braku refleksji nad głębszym sensem... :think:

szaryobywatel

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Misiek, to może masz na myśli Wspólnotę Taelonów?

Taelon Commonality.

Wygooglaj sobie.

MaluśnaOwieczka

Ale nawet we wspólnocie się sprzeczają.

T'than: - Nie można być uczniem kogoś o niższym intelekcie.
Zo'or: - Oczywiście że można. Na przykład ja jestem twoim uczniem.

https://youtu.be/WXE3NpTUJME?t=24

Ten to umie przygadać.

Lepus by tak nie potrafił przygadać. xD

towarzyski.pelikan

Semele

Nie dziwię się, że jest tak ostra reakcja na grupowość .

Ale chyba w PTTK już nie.
To niezła organizacja, jeśli oczywiście jeszcze istnieje

Pettek dziś też organizuje pielgrzymki do miejsc świętych. :wink:

szaryobywatel

Semele

W siedemnastym wieku juz było.

Rewolucja francuska