ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Prawie każdemu z moich oponentów, z którymi polemizowałem, jestem w stanie SZCZERZE przyznać rację przynajmniej w jakiejś znaczącej części sporów, jakie z nimi prowadziłem. Choć przyznam ową rację "po mojemu", czyli w dość szczególny sposób. Jaki to sposób? - Wyjdzie na przykładach.

1. Oto np. mogę przyznać rację tym ateistom, którzy wskazując na różne sprzeczne ze sobą opisy w Biblii, uznawszy (przyjęte przez nich, mniej lub bardziej świadomie, założenie), iż takie sprzeczności dowodzą, iż Biblia nie mogła być natchniona, pochodząca od Boga, że rzeczywiście mają tu rację. Bo PRZY TAKICH ZAŁOŻENIACH wniosek jest oczywisty, wtedy Biblia jest niespójnym, sprzecznym wewnętrznie dokumentem, który nie mógł być natchniony przez Boga. Przy takim założeniu to jak najbardziej obowiązuje.

2. Także mogę przyznać rację moim kolegom teistom, myślącym integrystycznie, czyli uznającym, iż absolutnym obowiązkiem wyznawcy chrześcijańskiego jest pełna, niemal absolutna uległość i wierność autorytetom religijnym. Jeśli bowiem przyjmujemy założenie (a takiego założenia bronią integryści, bazując na niektórych cytatach z Biblii i dokumentach kościelnych), że Bóg wyznaczył hierarchię religijną do sprawowania bardzo silnej władzy doktrynalnej nad ludem i tenże lud ma powstrzymywać się od własnego myślenia na rzecz literalnego wyznawania doktryn określonych przez autorytety, to rzeczywiście tezy integrystów jest słuszna. Przy takim założeniu to jak najbardziej obowiązuje, a ja w tych warunkach jak najbardziej to czuję się zobowiązany przyznać.

3. Dodam też, że przyznaję też rację np. tym moim oponentom, którzy zarzucali mi, że ja wybieram cytaty z Biblii i wybieram interpretację tych cytatów, podczas gdy oni nie wybierają. Tu się z nimi zgadzam na nieco innej, niż poprzednia zasadzie - otóż ja rzeczywiście wybieram najlepsze wg mnie interpretacje z Biblii, bo MAM ŚWIADOMOŚĆ ALTERNATYW dla danej kwestii, rozpatruję tę alternatywy, czuję się w obowiązku ROZWAŻAĆ WIELE ARGUMENTÓW, ASPEKTÓW SPRAW. Moi oponenci, którzy twierdzą, że "niczego nie wybierają i niczego nie interpretują" mają przynajmniej w znaczącej części racji. Bo akurat ci oponenci mają klapki na oczach, widzę wyłącznie "to swoje", czym są zdeterminowani. Oni rzeczywiście niczego nie rozważyli, niczego nie wybrali, tylko zewnętrzne siły i wpływy wybrały za nich. Na wolność wyboru bowiem trzeba sobie zapracować, rozważając alternatywne interpretacje, bilansując ich znaczenia, szukając bardziej wyważonego sensu spraw.

Michał Dyszyński

Ogólnie mogę chyba przyznać rację każdemu, którego choćby jeden motyw działania jestem w stanie zaakceptować. Wtedy PRZY ZAŁOŻENIU, że podstawy owego motywu są zasadne, przyznam rację tej osobie. Nawet takiemu zbrodniarzowi jak Putin mogę przyznać rację W TYM SENSIE, że uznając za paradygmat światopoglądowy, że bycie mordercą i krzywdzicielem na masową skalę miałoby być pozytywnym kryterium wartościowania człowieka, to Putin ma na swój sposób rację, czyniąc to, co czyni.

Wszystko gdzieś się opiera o podstawowe założenia. Stworzyłem zresztą o tym osobny wątek: http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/zalozenia-wszelka-podstawa-rozumowania-wnioskowania,26591.html
Największy absurd okazuje się być uzasadniony, jeśli tylko przyjmiemy paradygmat pierwotny rozumowania, w ramach którego właśnie tego rodzaju absurd jest wartościowy i słuszny. A założenia są brane arbitralnie, czyli nie ma jak ich dowieść. Idąc tym tropem mogę zasadnie przyznać komuś rację - w ramach założeń, jakie on sobie poczynił. Rozumiejąc te założenia, akceptując, iż ktoś właśnie tak sobie ustawia swoje myślenie, mam powód do przyznania temu komuś racji. A to, że w ramach mojego własnego systemu paradygmatów rozumowania tamte założenia klasyfikuję jako dziwne, pozbawione sensu...
... cóż - zdaję sobie sprawę z tego, że ta moje klasyfikacja też wynika już z moich założeń.

Michał Dyszyński