ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Takie proste pytanie: czego chcę? - Czego chcę od siebie, od życia od ludzi?...
Czasem mam wrażenie, że większość osób tego pytania nigdy sobie nie zadała, bo dążą do celów, których w istocie wcale świadomością "nie autoryzowali".
Ale nawet jeśli ktoś nie ma przemyślane, czego chce w swoim życiu, to przecież przynajmniej mógłby przyznać: tak, ja nie wiem (jeszcze), czego chcę, mam tu jakieś przypuszczenia, które dopiero sprawdzam. To byłoby uczciwie względem siebie - przyznać się przed sobą do pozostawania w stanie nieustalonym.
Problem jest w tym, że ludzie, którzy nie wiedzą, czego chcą, a często mają bardzo sprzeczne chcenia, sami przed sobą odgrywają pewną szopkę, że już świetnie i ostatecznie wszystko wiedzą!
To chyba jest postawa, która skutecznie zatruwa nam szansę na to, że kiedykolwiek uładzimy się ze swoimi myślami, postawami, odczuciami - to, że choć mamy stan niejasny, to udajemy przed sobą, iż wszystko zostało ustalone, a my jesteśmy skończoną doskonałością, czyli że nie wymagamy od siebie czujności w rozpoznawaniu świata i siebie.

Skąd bierze się to zatrucie mentalne udawana pewnością siebie?...
- Ono chyba powstaje przede wszystkim na bazie dwóch innych zależności:
1. Psychologicznej zależności, że aby skutecznie działać, trzeba mieć jasno wytyczony cel, bo bez tego, gubimy się w swoich postawach
2. Z pragnienia wylansowania się wobec ludzi (częściowo wobec siebie) jako zdecydowana osoba. To jest bowiem z reguły lepiej widziane, niż bycie wahającym się, poszukującym.
Z czego by to nie było, efektem jest brak przyzwolenia (przynajmniej u części osób) na rozwój w rozumieniu samego siebie, a dalej brak uświadomienia sobie tego, do czego właściwie dążymy. To jeszcze dalej owocuje postawą przyjmowania celów bezwiednie - lecz przyjmując cele bezwiednie, nie oceniamy ich, nie kontrolujemy - a jeśli ktoś nie jest w stanie swoich celów skontrolować, będzie podatny na zewnętrzną manipulację, czy przyjmowanie ich na bazie sprzecznych, kapryśnych własnych intencji.

Michał Dyszyński

To ustalanie czego właściwie chcę, od lat stanowi mój osobisty cel życia. Niektórzy chyba mają to zagadnienie inaczej skonfigurowane - oni przyjmują swoje emocje i podsuwane przez życie zadania i cele "jak przychodzą", czyli bez analizowania ich, bez poszukiwania w nich spójności i głębszego sensu. Dla tych ludzi świat jest władcą, a oni jego uległymi poddanymi.
Ja też nie mogę powiedzieć, że wiele na tym świecie zwojowałem, ale mam w sobie bunt przeciw władzy świata. A formą tego buntu jest właśnie ustalanie tego, czego naprawdę chcę - ściślej CZEGO CHCĘ JA, a nie co przyjmuję bezrefleksyjnie, bo ktoś/coś to mi sugeruje.
Gdy ustalę sobie ostatecznie, czego chcę, a także czego na pewno nie chcę od siebie i świata, mam nadzieję, iż uda mi się osiągnąć stan spełnienia, ostatecznej satysfakcji. Bo wtedy ustalę sobie, co mam robić, zrealizuję to, a na koniec w wyniku owej realizacji będę szczęśliwy.
Ale oczywiście ów stan docelowy nie może być sprzeczny, nie może być fałszywy, bo w tym ostatnim przypadku po osiągnięciu celu mogę znaleźć się w stanie jeszcze gorszym, niż byłem na początku. Dlatego tak ważne jest sformułowanie sobie życiowego celu, który nie jest sprzeczny.