ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Postawa uporu to jednocześnie postawa wytrwałości, stałości w postanowieniach. To jest funkcjonalnie ta sama właściwość psychiki - bycie upartym, bycie wytrwałym, ale też bycie zatwardziałym w tym, co złe. To w środku właściwie tak samo działa.
Dlaczego efekty są nieraz tak diametralnie różne - raz jest to upór w czymś złym, a innym razem będzie szlachetną postawą wytrwania w dobrym pomimo przeciwności losu?...

Do naszej świadomości przychodzą impulsy i doznania niepodpisane, bez jawnej etykiety, czy są słuszne, czy nie, naiwne, czy mądre, sugerujące słuszną ścieżkę, czy mamiące na manowce. Postawa uporu, jeśli będzie automatyczna, nieodróżniająca dobra od zła, prędzej czy później skieruje człowieka na złą drogę. Co więc robić?...
- Nie być upartym?... Szybko rezygnować?...
Rezygnowanie zbyt szybko jest jednak też ścieżką w nijakość i błąd. Nieraz trzeba wykazać upór, bo cel, dobro nasze, czy innych ludzi tego wymaga.

Chyba odpowiedzią tutaj jest po prostu CZUJNOŚĆ i ORIENTOWANIE SIĘ. Głupiec będzie uparty aż do końca, nawet gdy od dawna już widać, że choć może na początku wytyczony kierunek wydawał się perspektywiczny, to warunki się zmieniły, a teraz już tylko pędzimy w stronę przepaści. Inny głupiec będzie rezygnował z każdego przedsięwzięcia "aby nie popełnił błędu", czym właśnie z kolei popełni błąd zaniechania. Sensowość bowiem jest W POPRAWNOŚCI ROZPOZNANIA rzeczy.
Choć...
... chyba upór ogólnie ma jakby wyższy priorytet niż zaniechanie. Warto jest być bowiem jednoznacznie upartym w postacie czujności, w doskonaleniu rozumienia świata i siebie. Ten akurat jedyny upór chyba nie ma ograniczeń - tutaj można sobie powiedzieć: w aspekcie CZUJNEGO doskonalenia świadomości jest sens iść zawsze na całość.