ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W warunkach rywalizacji i rywalizacji panuje zasada narzucania innym swoich ocen. Próbuje się rywalowi narzucić poczucie winy, niższości, wadliwości jego przekonań. On tego narzucania próbuje wobec nasz, a my oczywiście nie pozostajemy dłużni - negujemy wrogie oceny oponenta, próbujemy je nadpisać własnymi - o przeciwnej wymowie. Arbitralnie wciskamy swoja ocenę, aby pokonało ona ocenę przeciwnika.
To powoduje, że w warunkach wrogości i rywalizacji powstają przede wszystkim skrajne oceny, brak jest subtelności, brak jest w pełni dyskursywnego myślenia. Bo tutaj mamy starcie sił! Mamy inny cel, niż dojście do prawdy - pragniemy okazać swą dominację.

W warunkach wrogości i rywalizacji negatywne oceny nas są niewiarygodne, a więc zapewne bezwartościowe. Nie wierzymy im z zasady, nawet jeśli są prawdziwe. Wręcz usprawiedliwieniem do odrzucenia jakichś prawdziwych ocen staje się: one są od wroga. W takich warunkach nie zastanawiamy się nawet nad subtelnościami i niuansami znaczeniowymi - komunikat ma być prosty i dosadny, a nie złożony od strony pojęciowej.

W warunkach wrogości i rywalizacji panuje chaos informacyjny - nie wiadomo, czy to co się objawiło jest prawdą, czy też atrapą wystawioną przez wroga. Dlatego bardzo trudno jest poradzić sobie z diagnozą własnej osoby, gdy do tych naturalnych problemów jakie mamy z oceną danych ze świata, dochodzą jeszcze te związane z walką.
Poza tym mentalny nacisk na poniżenie nas, będzie w naszych emocjach skutkował taktyką przeciwną - wywyższania się na przekór wrogom. Wywyższanie się, w szczególności motywowane ogólną, niesprecyzowaną potrzebą da zaś efekt życzeniowego traktowania spraw. To zaś jeszcze bardziej zakłóci poprawność samooceny.

Z drugiej strony chyba całkowite pozbawienie się w życiu epizodów poddania nas naciskom wrogości i rywalizacji byłoby też ze szkodą dla rozwoju. Coś w naszym rozwoju domaga się uruchomienia budowy narzędzi mentalnych, które będą nas hartowały, które wyplenią z umysłu i uczuć postawę pięknoducha, który nigdy niczemu nie stawiał czoła, nigdy się nie sprawdził.

Ale, choć zetknięcie się z atmosferą wrogości i rywalizacji jest ogólnie cenne dla rozwoju duchowego, to trwanie w niej przez całe życie, czy też bardzo długo, jest wrzuceniem sobie na barki bardzo wielkiego utrudnienia w zakresie dogadania się mentalnego z ludźmi i światem.
Choć chyba co niektórzy mają jakąś szczególną osobistą potrzebę w takich warunkach się znalezienia. Oni tę wrogość i rywalizację na własne życzenie sobie aplikują. Może inaczej nie potrafią się zmobilizować do aktywności? Może zwykłe życie wydaje im się zbyt nudne?...
- Pewnie motywy tych ludzi są bardziej złożone, niż dające się tu opisać w paru zdaniach. Jednak to nie zmienia tego, że w takiej atmosferze będą długo procesowac chaos mentalny, długo nie będą w stanie ustalić, kim są ludzie wokół nich, czym jest świat, kim są oni sami.

Michał Dyszyński