ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Definicja:
Jestestwem bytu będę określał tę zdolność konstruowania spójnego wzorca reaktywnego na wszystko to, co niesie ze sobą zewnętrzny świat - z jego mieszaniną regularności i chaosu.

Nie ma jak wskazać jestestwa, nie ma jak określić jego granic. Bo jestestwo jest właśnie KONSTRUKCJĄ WSKAZYWALNOŚCI, samo jest właśnie tym, co ewentualnie mielibyśmy wskazywać. Jestestwo jest niejako drogą, celem i wizerunkiem w jednym.
Jestestwo porządkuje chaos, choć praktycznie nigdy nie jest to uporządkowanie całkowite. Bo jestestwo jest w chaosie zanurzone, przez tą zdolność porządkowania się przejawia. Więc jakby wykonało całkowicie swoją robotę, jakby ten chaos uporządkowało w pełnych 100% to by zanikło.
Jestestwo jest właściwie nieustannie w stanie jakby niedokonanym, ale może być w stanie CORAZ TO LEPIEJ SIĘ DOKONUJĄCYM.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Na facebookowej grupie Filozofia popełniłem poniższy tekst, który tutaj archwizuję, bo FB pewnie go gdzieś zagubi w swoich niejasnych procedurach wyświetlania wpisów użytkowników:

Ja samoświadomość traktuję w największym stopniu jako "efekt uboczny" rozwoju sprawczości. Funkcjonując w warunkach niezbyt przyjaznego naturalnego środowiska, jednostka musi uczyć się zdobywać pożywienie i chronić swoje ciało przed zagrożeniami. To z automatu będzie oznaczało, iż owo centrum przetwarzania informacji musi nauczyć się ODRÓŻNIAĆ TO, CO DAJE SIĘ BEZPOŚREDNIO ZARZĄDZAĆ, od tego wszystkiego, co jest niezależne. Aby sięgnąć po jabłko na gałęzi, trzeba zdobyć wcześniej pewne minimum uświadomienia sobie, że oto mamy narzędzie sięgania zwane ręką, które odpowiednio wysterowane chwyci jabłko, a potem może je przenieść do ust, gdzie zostanie ono zjedzone. Już w niemowlęctwie dziecko się uczy GRANIC SWOJEGO CIAŁA i zdolności do KIEROWANIA CZĘŚCIAMI CIAŁA w celu sięgania, przysuwania się, odsuwania się, a potem też przemieszczania na większe odległości. Dziecko uczy się też kierowania swoim wzrokiem, skupiania na zadaniach. Te wszystkie działania wymagają ostatecznie wyłonienia pewnej podgrupy rzeczy - części ciała na początek, które mają tę cenną właściwość, że poddają się w miarę bezpośrednio WOLI. Jeśli mamy wolę złapania zabawki (wykształcanie się odruchu chwytania jest ważnym dla psychologów etapem rozwoju dziecka), to musimy wdrożyć w swojej umysłowości właśnie tę świadomość, co i jak jest wyróżnione w całym układzie doznań, że wolę chwycenia zabawki jest w stanie zrealizować.
Potem następuje rozwój tego mechanizmu rozróżniania, dzielącego rozpoznane elementy rzeczywistości na właśnie podlegające woli wprost vs te, w znacznym stopniu niezależne (choć w licznych przypadkach pośrednio dojące się też skłonić do uległości, za pośrednictwem tych pierwszych - np. można przesunąć złapane jabłko, czy zabawkę, choć nie są one częścią naszego ciała). Rozwój świadomości, uczenie się budowane wokół rozróżnienia to, co poddaje się woli bezpośrednio vs to, co w znacznym stopniu niezależne buduje właśnie podstawę dla uogólnionego rozróżnienia, w którym jest JA, CZYLI TO ULEGŁE WOLI vs reszta. W dalszym życiu wykształca się cała bogata hierarchia i struktura, związana z tym mechanizmem i z ja - np. powstają "moje myśli", bo są to myśli, które bezpośrednio obserwuję, kieruję uwagą w nich obecną vs myśli innych ludzi, które poznaję z komunikacji werbalnej. Z tego jeszcze dalej kształtuje się "moje odczuwanie", "mój światopogląd".
Ale wszystko zaczyna się od potrzeby sprawczości i tego, że stawiamy sobie cele, a także mamy wolę ich realizowania, czyli ze sprawczością ma ścisły związek. Ostatecznie JA będzie tym, czym wola jest w stanie rządzić, co jest zarządcą, co podejmuje decyzje. Na przeciwnym biegunie jest "nie ja", czyli to wszystko, co się jawi nam niejako z konieczności, czym nie zarządzamy, bo to niezależne od naszej woli i sprawczości siły to nam przynoszą i zmuszają do doznawania tego.

I jeszcze ta moja wypowiedź:
Doświadczamy ja, bo obserwujemy efekt, który jakoś kojarzymy w wcześniejszymi, a zapamiętanymi i uświadomionymi aktualnie celami działania, obawami, nadziejami. Powstaje wtedy ODPOWIEDNIOŚĆ - CIĄGŁOŚĆ tych wcześniejszych doznań z aktualnymi odczuciami, doznaniami - kojarzymy je, jako powiązane przyczynowo, czy w postaci innej zależności. Nasza intuicja podpowiada nam: wtedy chciałem tego, aby się stało, zadziałałem i to jest, czyli mam moc sprawczą, umiem stworzyć związek między tym, co w myśli, a tym co się dzieje w świecie. Jeśli te związki raz, drugi, trzeci... setny udało mi się ustanowić, to znaczy, że musi być coś łączącego, musi być "ten zarządzający" owymi sytuacjami, a jednocześnie będący odbiorcą wrażeń z tego tytułu powstałych.

Michał Dyszyński

Nieokreśloność (ale nieabsolutna, tylko w jakimś dalekim pełnego chaosu stopniu) jest absolutnie niezbędnym aspektem bytu. Byt "jest" - jawi się właśnie zdolnością ujawnienia się w nie do końca znanych z góry warunkach zewnętrznych. Jeśliby byt był: na 100% "twardy i jeden" w swoim ujawnieniu się, to zanikłby przy najmniejszej zmianie warunków zewnętrznych, co oznaczałoby jego unicestwienie - czyli byłby niebytem.
Byt musi być dostosowawczy. Czy szum kwantowy jest wystarczającym sposobem dostosowawczości dla bytu?...
- Może, choć nie wiem, czy koniecznie tą metodą byt musi się przejawić.

Byt jest zatem stałością w nieokreśloności, ale też stałością nieabsolutną.

Trochę inaczej powyższą rzecz ujmując, można pokusić się o frazę:
Byt istnieje mechanizmem okazywanej wolności.
Jeśli byt jest na tyle określony, że wolność go "nie niszczy", to jest trwały. Wolność, z racji na to, że dodaje element chaosu stanowić może do pewnego stopnia "zagrożenie" dla bytu, jako że go rozmywa, stawia w niejasności względem zewnętrza. Ale to jest tylko na pierwszy rzut oka zagrożenie, bo patrząc dalej jest to absolutnie niezbędny aspekt bytu.