ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam wrażenie, że dla wielu dyskutantów myślenie jakby kończyło się na wywieraniu wpływu na innych ludzi. Wierzą chyba, że jak innym coś skutecznie wmówią, to w ten sposób już wszelkie znamiona prawdy obiektywnej też tak zmanipulują na swoją korzyść. Jakby rywalizacja w społeczności miała wyczerpywać wszystkie znamiona słuszności i sensu. Dla takich ludzi miażdżący mentalnie byłby TEST SAMOTNOŚCI.

Test samotności, o którym myślę, polegałby na tym, że danej osobie ZABIERAMY WSZELKICH OPONENTÓW, a także ogólnie wszystkich, których można byłoby przekonywać, manipulować, wygrywać z nimi (cokolwiek by owo wygrywanie nie znaczyło). Ale wciąż trzeba byłoby sobie radzić z bezosobową materią, z zadaniami związanymi z przeżyciem.
Nie mając z kim rywalizować, człowiek, który kłamstwa ukrywał pod płaszczykiem rywalizacji, musiałby obsłużyć ROZSTRZYGAJĄC JE W ZGODZIE Z REGUŁAMI ŚWIATA.
W aktualnym świecie rywalizacja służy wielu jako zasłona dymna, jako pretekst do nierozliczania się z niespójności swojego rozumowania. Mechanizm jest taki, że okłamujący się rywalizacjami osobnik, w obliczu ujawnienia się niespójności jego rozumowania błyskawicznie PRZEŁĄCZA SIĘ NA TRYB RYWALIZACJI, WALKI PERSONALNEJ. To najpierw pozwala mu "zasadnie zapomnieć", że ma nierozwiązane kwestie na swoim koncie, a często też, po stwierdzeniu, iż z rywalizacji wyszedł "zwycięsko" (tak sobie to sam uznaje, nawet nie jest tu specjalnie ważne, czy sobie te zwycięstwa tylko roi, czy obiektywnie je zalicza), to uważa potem, że to, co było nierozwiązane, tym "zwycięstwem" magicznie się rozwiązało.
Gdyby takim zakłamanym osobnikom zabrać szanse na uruchomienie tej zmyłki na rywalizowanie, zaś gdyby konsekwentnie nierozwiązana kwestia domagała się jej skutecznego rozstrzygnięcia, to może skłoniłoby to ich do choćby częściowego porzucenia tej mentalnej strategii kłamstwa.

Ja sam od dawna sobie próbuję stawiać problemy na zasadzie: PERSONALNIE NIE MAM TU NIC DO WYGRANIA!
Sam to zakładam: tu wygrane nie są zdefiniowane, nie istnieją, nie ma na nie najmniejszej szansy!
Co jest?
- Jest SPRAWA - PROBLEM - ZAGADNIENIE, którego status trzeba ustalić NIEZALEŻNIE OD ISTNIENIA KOGOKOLWIEK INNEGO, a szczególnie niezależnie od tego, czy ktokolwiek inny istniejący jest od nas lepszy, gorszy, taki sam, czy jeszcze w jakiejkolwiek innej relacji. Tego innego NIE MA. Jest samotna walka z problemem, który jest zupełnie niezależny od istnienia jakichkolwiek oponentów.
Dopiero w takich warunkach, gdy nie ma dokąd (w każdym razie nie ma ucieczki w rywalizowanie) uciekać w obliczu problemów w rozumowaniu, człowiek może się skupić na prawdzie.

Michał Dyszyński

Zdolność do myślenia w trybie samotności jest wg mnie absolutnie niezbędna dla kształtowania w sobie postawy obiektywizmu. Prawda obiektywna nie jest "czyjaś", ona jest niezależnie od osób, od sympatii, od bycia stronnikiem jakiejkolwiek idei, od przynależności do jakiejkolwiek grupy.
Jeśli ktoś nie umie myśleć inaczej, jak tylko zawsze przeciw komuś, a wspierając kogoś, to znaczy, że nie umie myśleć obiektywnie, czyli nie umie myśleć poprawnie.