ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W tym wątku mam zamiar poruszać sprawę dojrzewania mentalnego do teizmu świadomego, przemyślanego, prawdziwie wybranego.
Zdaję sobie sprawę z tego, że większość teistów swoją religię zwyczajnie dziedziczy, dostaje we w miarę kompletnej postaci od społeczności, w której żyje, działa. Ten fakt implikuje kilka efektów, w dużym stopniu negatywnych:
1. ludzie wyznają religię, która w istocie wcale nie jest ICH, ona jest kopiowana (nieudolnie najczęściej) do umysłu z wzorców i tekstów zewnętrznych. Przy czym o ile sam fakt owych wzorców nie jest niczym niewłaściwym, to już automatyzm ich stosowania, brak włączenia własnych głębszych funkcji poznawczych do całego procesu, powoduje, że ludzie "wierzą" w coś, w co nie do końca wierzą - ludzie nie znają swojego własnego światopoglądu.
2. ludzie mają swoje religie - światopoglądy nie przemyślane, NIE OPERACYJNE, czyli nie nadające się do użycia myślą inaczej, niż w postaci prostych memów kulturowych. Kulturowość zawłaszcza religię, świadomość nie pełna nie włącza się do całego procesu. To dalej powoduje błędność i konflikty rozpoznań tego, czego religia dotyczy, skupienie się na zewnętrznej warstwie teizmu - na symbolach, ludziach, miejscach, a nie na ideach, które są pozostają obce, niezrozumiałe. Przy czym, niestety, instytucjonalne formy religii często utrwalają ów stan rzeczy. One nie są zainteresowane rozwojem głębszej duchowości, bo taka duchowość jest zbyt swobodna i niezależna, nie daje sobą zarządzać, nie daje się łatwo wpasowywać w rozpoznawalne ramy. To przez wiele autorytetów religijnych jest odczytywane jako brak kontroli, jako wymykanie się ludzi spod ich wpływu, jako zagrożenie, a także odchodzenie wiernych od religii. Tymczasem jest tak, że zbytnie akcentowanie zewnętrznych objawów przywiązania do czegoś (religia jest tu jednym z możliwych przykładów) może być swoistą kulą u nogi w kontekście głębszego, bardziej zaangażowanego i prawdziwego zaangażowania. Autorytety religijne powinny na pewnym etapie ludziom bardziej zaufać, pogodzić się z tym, że duchowość nie koniecznie będzie widać, że ona rozwija się w zaciszu ludzkiej duszy.
3. Skupienie na zewnętrzności u wielu osób przyjmuje postać walki o taką, a nie inną formę owej zewnętrzności. Stąd mamy wojny religijne, walki o władzę w społecznościach religijnych, czy jakieś patologiczne przywiązanie do samych form, rytuałów, wypowiadanych słów.

Chcę się więc tutaj zastanowić na teizmem dojrzałym: jaki on właściwie jest? Czym różni się od postaci prymitywnych, kulturowych?
Chcę też po prostu o takim - dojrzałym - teizmie po prostu gdzieś napisać, dać wyraz temu, że on PO PROSTU JEST. Bo chyba spora część ludzi staje się ateistami właśnie z tego powodu, że ma dość teizmu kulturowego - takiego, który chce im mnóstwo rzeczy nakazywać, zakazywać, ustawiać na swój (często postrzegany jako dziwaczny) sposób, nie tłumacząc ani dlaczego to robi, czemu to wszystko ma służyć? Chcę gdzieś napisać, że ten prawdziwy teizm jest inny - że nie jest kolejną postacią walki o władzę, lecz darem dla świadomości. Chcę napisać, że taki teizm też istnieje, że mamy alternatywę względem teizmu kulturowego.

Michał Dyszyński

Na początek chciałbym opisać główny chyba aspekt różnicujący teizm dojrzały od odziedziczonego, kulturowego. Polega na on na prawie/obowiązku stawiania uczciwych pytań.
W teizmie kulturowym, tezy przyjmujemy "bo tak jest", jesteśmy traktowani jak małe dzieci, którym się nic nie tłumaczy, bo i tak nie zrozumieją, a przecież wykonywać pewne rzeczy muszą (innych im nie wolno). Teizm kulturowy to teizm posłuszeństwa i naśladownictwa.
Teizm dojrzały jest właściwie odwróceniem tej tendencji teizmu kulturowego - tutaj O WSZYSTKO WYPADA SPYTAĆ. Teizm dojrzały jest uświadomieniem sobie mocy własnej świadomości i wręcz KONIECZNOŚCI PYTANIA, WĄTPIENIA, DOSKONALENIA SWOJEGO ROZUMIENIA I ODCZUWANIA.

Michał Dyszyński

Przyznam, że religia - choć z jednej strony wiele mi dała - to z drugiej sporo spraw zagmatwała, czasem zafałszowała. Z wielu religijnych memów, wskazań musiałem się mentalnie odkopywać. Może tak właśnie ma być?...
Gdyby człowiek dostawał - tu na Ziemi - już gotową, idealną religię, to nie miałby szansy do wykazania się pracą swojemu umysłu, uczuć, woli. Bóg daje nam ułomne religie nie bez powodu.

Michał Dyszyński

Dołączam w tym miejscu własne wyjaśnienie, jakie wyprodukowałem w innym wątku. Bo w tamtym wątku się pewnie zagubi, może przykryje go troling i komentarze różne. A wydaje mi się, że owe sformułowania jakoś mi się udały, szkoda by było całkiem je zapomnieć.

Michał Dyszyński

Osobiście uważam, że błędy autorytetów, czy ogólnie ludzi w grupie wyznaniowej, w której jesteśmy, są...
formą duchowego DARU dla człowieka. :shock:

Tego ortodoksi pewnie nigdy nie pojmą, nie zaakceptują. Dla ortodoksów maści wszelakiej oczywistym wydaje się, iż jedynym dobrem na ich duchowej drodze jest promowanie literalne każdego sformułowania, jakie ogłoszono właśnie w tej ich grupie. Ortodoksi najczęściej zakładają absolutną nieomylność tej postaci wierzeń, jaką wyznają. Dla ortodoksów jest właściwie tylko jeden problem - jak narzucić te swoje wierzenia innym ludziom. Ortodoks nie rozwija rozumienia własnej wiary, bo gdyby miał zacząć to rozumienie rozwijać, to musiałby najpierw uznać, iż coś w dotychczasowym rozumieniu owej wiary jest nie do końca poprawne, czyli - w swoim mniemaniu - zaprzeczyłby prawdom swojej religii, niejako kreując się na apostatę, co jest przecież "najgorszą zbrodnią" dla ortodoksa.

A ja uważam, że prawdziwy teizm, prawdziwa religia, poprawna wiara jednak związana jest z DOSKONALENIEM OSOBISTYM, a obowiązkiem propagowania tego, co "nasze" autorytety ogłaszają, wbrew autorytetom obcym. Obserwowanie tego, że nasze autorytety popełniają błędy UWALNIA WYZNAWCĘ MENTALNIE i dlatego właśnie jest darem duchowym dla tegoż wyznawcy.

Michał Dyszyński

Zasadą MOCNEJ WIARY teistycznej byłoby:
Bez względu na to, jak na pierwszy ogląd wyglądają argumenty przeciw Bogu, to zneutralizowanie ich ostrza jest możliwe ZAWSZE Z ZACHOWANIEM PRAWDY I UCZCIWOŚCI.
Inaczej mówiąc, wierzę, że wszystkie argumenty przeciw teizmowi są POZORNE, ich moc wynika Z BRAKU DOSTĘPU NA DANYM ETAPIE DO SENSOWNEJ WIEDZY I INTERPRETACJI. A co za tym idzie ZAWSZE ZACHOWUJĄC UCZCIWOŚĆ I OBIEKTYWIZM da się wybronić poprawną postać teizmu.
Nie trzeba mataczyć.
Nie trzeba na start stosować preferencji faworyzujących teizm, bo startując od postaci neutralnej i tak ostatecznie uczciwie rozważania ku teizmowi będą prowadzily.

Michał Dyszyński

Gdzie indziej napisałem coś, co pasuje też i tu:

Michał Dyszyński

Gdzie indziej napisałem

Michał Dyszyński

Integrystycznie rozumiana "silna wiara", to wiara typu: powtarzam uparcie za autorytetami jakieś sformułowania, których nie rozumiem, ale przecież rozumieć niczego nie muszę.
W rozumieniu teizmu samoświadomego "silna wiara" jest zupełnie innym pojęciem, jest ideą właściwie przeciwną do tej "wiary" na integrystyczny sposób. Tutaj bowiem wiara jest "silną" swoim rozwojem, wzrostem, doskonaleniem, coraz szerszą i silniejszą siecią połączeń z resztą rozumienia, odczuwania.

Wiara uporu w deklarowaniu kontra wiara rozwoju i doskonalenia połączeń przedmiotu wiary z resztą świadomości...
Którą z tych "wiar" gorliwy wyznawca powinien ofiarować swojemu Bogu?...