ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdybym miał powiedzieć komuś: ZA CO MNIE LUBISZ, CENISZ, MOŻE KOCHASZ?
- to odpowiedzią nie byłoby wcale "bo robisz to, co wszyscy", albo "bo jesteś posłuszny jakiejś władzy z góry umniejszając własną wrażliwość, umysłowość, indywidualność". Nie, za bycie takim jak wszyscy, za skopiowanie w sobie jakichś wzorców ogólnych nie należy się uznanie, czy jakaś forma przyznania wyższej godności.
Jeśli za coś kogoś (szczególnie) cenię, to za to, że jest sobą, jest jedyną, niepowtarzalność osobą - indywidualnością.
I myślę, że nie tylko to jest moja cecha, ale że jest w tym prawidłowość ogólna - cenimy ludzi za to kim są - oni jako oni!
Im bardziej coś jest powtarzalne, im bardziej jest klonem, czy kopią czegoś, rzeczą powstałą na "taśmie produkcyjnej" (tu już symbolicznie rozszerzonej), tym bardziej owo coś jest uznane za nie posiadające samoistnej wartości, za rzecz wtórną, mniej cenną od tego, co ma w sobie indywidualność.

Będę zatem cenił osoby, za to, że są SOBĄ, że okazały SWOJĄ INDYWIDUALNĄ wartość, cechy, osobowość. To jest właśnie chyba wręcz definicją WARTOŚCI, ze nie daje się łatwo powielić, jest czymś unikalnym.

Jest pewna grupa ideologów, która bardzo pragnęłaby ludzi zuniformizować, uczynić klonami jednego, narzuconego wzorca. W pewnym zastosowaniach uniformizacja i przewidywalność są potrzebne - na przykład gdy trzeba działać wspólnie, gdy są do wypełnienia konkretne działania. To się zdarza i - od strony utylitarnej - ma sens. Ale to nie jest jednak powodem do szacunku, do osobowej oceny. To się sprawdza w jakimś zastosowaniu, a nie jako OCENA OSOBY.
Ci którzy uniformizację, bezwzględną podległość wspólnym (plemiennym) wzorcom traktują za świętość i wartość, według mnie, się mylą, wybrali iluzoryczną formę wartości. Bo ta wartość prawdziwa jest związana z osobowością i indywidualnością.