ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dojrzałość emocjonalna i intelektualna zmienia postawy człowieka. W szczególności człowiek, który np. rozpoznał głębiej swoje potrzeby, pogodził się ze swoim obrazem ja, nie potrzebuje już potwierdzać się co chwila w oczach innych, nie potrzebuje sobie udowadniać, że jest silniejszy od tego, czy tamtego, albo że może postawić na swoim w różnych sytuacjach. Dojrzały mentalnie człowiek, wie co by mógł uczynić, a co nie, więc zanika w nim w nim buńczuczność zachowań, wyzywający sposób bycia. On skupia się na tym, co konstruktywne w życiu, nie walczy już za wszelką cenę o uznanie, czy szacunek maluczkich.
Jednak społeczeństwo przecież nie składa się tylko z ludzi dojrzałych mentalnie. Wielu dopiero raczkuje na swojej drodze ku samoświadomości, wielu postrzega siebie wyłącznie przez pryzmat tego, co o nich powiedziano, jak kto (krzywo czy prosto) na nich spojrzał, chcą za wszelką cenę wypromować się jako wielcy mądrale i twardziele, chcą po trupach piąć się po drabince ludzkiej próżności, uznań za takich, czy za innych. Ci niedojrzali odbierają często ów brak zaczepności, napastliwości, obserwowany u osób pogodzonych ze sobą jako objaw wycofania, słabości, lęku. A instynktowne niedojrzałe emocje sugerują dalej niedojrzałym ludziom, że warto by pójść dalej, wykorzystać owych "słabeuszy", coś więcej ugrać, bo oni (rzekomo) przecież z podkulonym ogonem uciekną, obronić się nie będą w stanie...
Stare polskie przysłowie mówi "jeśli wejdziesz między wrony, kracz tak jak i one". Człowiek wewnętrznie pogodzony i dojrzały, jeśli kontaktuje się ze środowiskiem osób, które wciąż jeszcze są blisko poziomu zwierzęcego - instynktownego, nieopanowanego, emocjonalnego - będzie zmuszony w jakimś stopniu brać pod uwagę to, że będąc w pełni zgodnym ze swoimi wartościami, może być odbierany jako osoba "prosząca się o wykorzystanie". Z zasady buńczuczni, demonstrujący siłę "zwierzopodobni" troglodyci, brak takich instynktownych, dominacyjnych zachowań często potraktują jako zaproszenie właśnie do zdominowania takiego rzekomego "słabeusza". I coś z tym trzeba robić, jakoś sobie radzić.

Sprawa nie jest prosta, bo osoba dojrzała mentalnie, już niepotrzebująca dla siebie uczestnictwa w owej grze sugerowanej przez instynkty, niepragnąca nikogo dominować, wykazywać swojej wyższości może mieć trudności z przekazaniem tego komunikatu: nie dlatego nie zachowuję się wyzywająco, czy dominacyjnym stylu, iż jestem słaby i uległy, ale dlatego, że nie jest to obiektem mojego zainteresowania, jako że co innego ma u mnie priorytet. W takiej sytuacji pewnie co jakiś czas osoba dojrzała też musi "tupnąć nogą", zachować się twardo, nawet agresywnie. Zapewne zechce to zrobić tak, aby nie poczynić wielu krzywd, a uzyskać maksymalny psychologiczny efekt na pretendentach do dominowania jej.

Katolikus

Michał Dyszyński