ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jedni ludzie mają silną potrzebę niezależności, a inni są pogodzeni z tym, że zależą od reszty społeczności, od władzy, uprzywilejowanych członków rodziny itp.
Są też ludzie, którzy oscylują pomiędzy tymi sprzecznościami (właściwie to w jakimś tam stopniu każdy przynajmniej trochę oscyluje w znaczeniu) - raz próbując zaznaczyć swoją niezależność, a w innych przypadkach podkreślając swoją przynależność do grupy, podległość jej przywódcom, autorytetom.
Mając ten aspekt zależności vs niezależności jakoś uporządkowany, mniej się stresujemy tym, że oto w czymś sami właściwie nie wiemy, czy chcemy się podporządkowywać, czy też zamierzamy przejmować kontrolę.
Ja sam wiem jedno: zamierzam przejąć kontrolę nad własną sferą UZNAWANIA W UMYŚLE. Tego nikomu nie oddaję.
Zależność w sensie fizycznym - z tym się godzę, a przynajmniej staram się, pogodzić w możliwie szerokiej klasie przypadków. Świat, władze różne są mocniejsze. Moje ciało jest słabe i nie łudzę się, że mogę tu wiele. Co innego w moim umyśle - tu mam swoją niszę, w której chcę być samowładny, niezależny, sprawczy i świadomy w jak najwyższym stopniu.

Obserwuję ludzi, którzy reagują dość chaotycznie w zakresie tego, czy zamierzają kontrolę przejmować, czy ją oddawać. Często najpierw o tę kontrolę zaciekle walczą, aby za chwilę lekką rączką oddać to, co wywalczyli. Sami nie wiedzą, czego chcą. :think:

Michał Dyszyński

Zauważyłem, że moje osobiste pragnienie bycia niesprzecznym, alienuje mnie ze społeczeństwa, z grup ludzi. Życie społeczne obfituje w niezliczone sprzeczności, które często są intencjonalnie nawet wrzucane w przestrzeń kontaktu. Część ludzi w ten sposób właśnie chce przeżywać swoje życie, iż co chwila tworzy sobie i innym różne sprzeczne intencje, wykluczające się cele. Tak mają. A ja mam jakąś wielką potrzebę spójności wewnętrznej, nie toleruję sytuacji, gdy ktoś mi wciska oczekiwania, które są niespełnialne, z racji na to, że zawierają cel w jedną stronę, jak też cel dokładnie z nim sprzeczny. Jeśli ktoś mi dużo owych sprzeczności wciska, to się zaczynam od takiej osoby oddalać, unikać jej. Bo odbieram narzucanie mi sprzecznych oczekiwań jako coś nieprzyjemnego, agresywnego, jako formą wrogiej manipulacji moimi emocjami.

Mam dość jasną życiową zasadę:
Nie zamierzam się pod czyjeś dyktando przejmować problemami, które - jak to z góry widać - są nierozstrzygalne w podanej przez ową osobę formie!
Jeśli ktoś mnie stawia przed sprzecznymi żądaniami, oczekiwaniami, to nie dołączę do jego rozterek, nie zamierzam mu towarzyszyć w tych oscylacjach mentalnych, w których ktoś raz pragnie aby było tak, a za chwilę, aby było dokładnie odwrotnie od tego i zdecydować się nie potrafi. A zauważyłem, że część ludzi właśnie tak - absurdalnie w moim odczuciu - funkcjonuje, że sami stwarzają sobie nierozwiązywalne problemy, aby potem jeszcze przenośić te problemy na innych, indukując oczywiście w tych innych ludziach różne postaci frustracji z tytułu niezrealizowania się owych sprzecznych celów.

Wobec ludzi wikłających się często w sprzeczności będę zatem utrzymywał dystans, będę stawiał sprawy na zasadzie: to nie jest mój problem, że sobie stawiasz nierealne cele, że masz pragnienia, które są wewnętrznie sprzeczne. Najpierw musisz siebie uporządkować, a proszę, nie projektuj na mnie tych frustracji, jakie z owego sprzecznego postawienia spraw powstają. Nie zamierzam ci towarzyszyć mentalnie w czymś, co tylko by mnie męczyło, niszczyło, a za co ty w całości odpowiadasz z tytułu swojego nieuporządkowania.

Michał Dyszyński

Pewna osoba z mojej rodziny (kobieta) zadeklarowała coś dla mnie ciekawego: że nie chce być niezależna.
Tymczasem dla wielu ludzi niezależność, samodzielność to bardzo ważna dla nich wartość, cel życiowy. Dlaczego jedni mają to przeciwnie niż inni?...

Ja sam, gdy myślę o niezależności, to chyba czuję ją jako coś wartościowego. Chcę być niezależny, z dość konkretnych powodów:
- aby nie nadużywano mojej życzliwości, empatii wciągając mnie w orbitę swoich (nieakceptowanych przeze mnie celów).
- aby nie narzucano mi poglądów i działań przeciwnych mojemu sumieniu i poczuciu sensu.
Jednak w towarzystwie mądrych, nienamolnych, życzliwych ludzi zależność będzie mi mniej przeszkadzała. Bo tacy ludzie raczej nie będą mi próbowali narzucać niczego, co jest dla mnie przykre.
Czyli pytanie o zależność jest ściśle powiązane z pytaniem: OD KOGO mielibyśmy być zależni?

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński