ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Spotkać można (ja przynajmniej spotkałem) w życiu wspaniałych ludzi - z wiedzą, bystrością obserwacji, skromnością, życzliwością. Są ludzie trochę jak gwiazdy na firmamencie - niezwykli, wspaniali. Można polegać na ich słowie, można liczyć na pomoc, uprzejmość, poszanowanie godności, dobrych obyczajów.

I jest też ta z przeciwnego bieguna część ludzkości. Składa się z prostaków, którzy mimo braku możliwości zaofiarowania ludziom czegoś, co byłoby wartościowe domagają się splendorów dla siebie za nic. Są zwykle wyniośli, napastliwi, roszczeniowi. Zobowiązań nie dotrzymują, pomocy raczej nie udzielą (a już na pewno nie bezinteresownej), doszukują się w innych ludziach głównie jakichś powodów do oskarżenia tych ludzi, poniżenia, okazania wzgardy.

Z jednej strony są ludzie, którzy innym wiele dali, uleczyli choroby, wyciągnęli z kłopotów. Z drugiej strony są ci, którzy te kłopoty tworzą, nieszczęścia sprowadzają.
Tym co najbardziej chyba różni obie te części ludzkości jest PYCHA vs POKORA0, rozumiane jako zdolność do rozpatrzenia uczciwie własnej roli w zdarzeniach świata.

Pyszałek tę rolę, czyli potencjalnie winę bądź zasługę z tytułu swoich wyborów, z gruntu ustawia na korzystny dla siebie werdykt, NIEZALEŻNIE OD OBIEKTYWNYCH OKOLICZNOŚCI "ma być" u niego tak, że winy raczej ponoszą inni ludzie, zaś zasługa jest po stronie stronie pyszałka. Pyszałek tego nie bada, nie docieka co i jak było, lecz STWIERDZA AUTORYTATYWNIE, czasem dla niepoznaki w oparciu o szczątkowe przesłanki, że to co korzystne jest po jego stronie, a co niekorzystne, przypisze innym ludziom.

W odróżnieniu od pyszałka, człowiek pokorny blokuje przy rozpoznawaniu swojej roli i sprawczości w świecie próby narzucenia przez emocje korzystnych wizerunkowo rozstrzygnięć. Pokorny chce się zdać na werdykt prawdy, chce aby rzeczy okazały się niezależnie od jego chceń, bo szanuje tę właśnie odpowiedniość rozpoznań umysłu do obiektywnej rzeczywistości. Pokorny dlatego jest pokorny, że ma MOC UZNANIA PRAWDY niezależnie od tego, jak wizerunkowo na tym wyjdzie.
Bo pokorny uznaje iż to, jak cię widzą i piszą - ten twój wizerunek - jest tylko jedną z wielu rzeczy i idei, niekoniecznie taką, aby dla niej poświęcić właściwie wszystko. A przede wszystkim pokorny nie chce dla wizerunku poświęcić tego, co buduje poprawność rozpoznań świata w przyszłości - pokorny nie poświęca dla owego wizerunku prawdy.

Pyszałek dla wizerunku - dla tych słów jak go ktoś nazwie, czy jak on sam się nazwie - poświęca wszystko. A w szczególności pyszałek poświęca to, co człowiek buduje sobie przez całe swoje życie - SYSTEM OCENY ŚWIATA I SIEBIE. Pyszałek ten system ma w istotnych punktach wynikły z potrzeby budowania wizerunku, przy jednoczesnym zafałszowaniu obiektywnych przesłanek, tego, co się zdarzyło, tego co jest spójne w rozumowaniu. Pyszałek dorabia się przez życie systemu rozpoznawania rzeczywistości i siebie, który nie tyle coś rozpoznaje, co go DEKRETUJE. Ostatecznie pyszałek więc NIE ROZPOZNAJE rzeczywistości taką jaka ona jest, lecz tworzy schizofreniczny twór będący nie dającą się rozsupłać (przez niego) plątaniną tego co ze świata, tego co z własnych ambicji, tego co wcześniej z żądzy wywyższenia się uznał, a potem wziął za właściwość zewnętrznej rzeczywistości. Pyszałek po prostu nie wie, w jakim świecie żyje i nie wie, nie rozumie samego siebie.

Michał Dyszyński