ŚFiNiA

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 11:12, 20 Mar 2024 Temat postu: Ścieżki cierpienia

Dlaczego cierpimy? Czym jest cierpienie?
- Te pytania wciąż właściwie nie są satysfakcjonująco rozstrzygnięte. Chciałbym tutaj wrzucić swoją własną analizę.
Obserwując swoje życie, dostrzegam w nim następujące kategorie cierpienia:
- Cierpienie wynikające z fizycznego bólu
- Cierpienie empatyczne, powstające gdy widzimy cierpienie kogoś bliskiego nam
- Cierpienie pojawiające się, gdy stwierdzamy niespełnienie pewnych oczekiwań względem nas samych. Będą w tej kategorii wyrzuty sumienia, przeświadczenie o swoim poniżeniu, słabości, nieadekwatności do jakichś wymagań, które zaakceptowaliśmy, czyniąc warunkiem naszego emocjonalnego spełnienia.

Pierwszy rodzaj cierpienia z tej listy na razie zostawię na boku, jako relatywnie mało ciekawy w kontekście filozoficznym. Jeśli do niego wrócę, to od innej strony, nie wprost. Cierpieniem związanym z empatią, ze współodczuwaniem czyjegoś bólu też chciałbym zostawić trochę na później. Na pierwszy ogień chciałbym wziąć owo cierpienie, w którym (przynajmniej teoretycznie) można najwięcej zadziałać, modyfikując swoje własne postawy. W tej modyfikacji postaw będzie też zawarta jakaś część wpływu na te dwie pierwsze kategorie cierpienia.

Stawiam więc pytanie: dlaczego cierpimy z powodu niespełnienia swoich własnych oczekiwań względem tego, co osiągamy w życiu?
Wydaje się, że w tym cierpieniu istotną rolę gra instynkt. Instynktownie pragniemy być docenieni w swojej grupie społecznej - rodzinie, firmie, wśród przyjaciół. Osoby marginalizowane w środowiskach społecznych nie są szczęśliwe, cierpią z powodu odrzucenia.
Jak się przyjrzymy temu cierpieniu społecznemu, blokując nieco szybkie intuicje, podpowiadające nam instynktowne reakcje, to możemy dojść do wniosku, że przecież często tak obiektywnie odrzucana przez jakieś tam środowiska, grupy osoba nie doświadcza przecież fizycznego prześladowania. Zatem to jej cierpienie "jest tylko w głowie", teoretycznie da się je zlikwidować, ignorując potrzebę uznania w tej grupie, która akurat nas nie lubi, nie chce. Inni ludzie też nie należą do tej właśnie grupy i dobrze się mają. "Nie ma obowiązku" posiadania tych właśnie kumpli, a nie innych. A jednak to do cierpiących z powodu odrzucenia najczęściej nie przemówi. Im zależy na tym, aby akceptowały ich, doceniały właśnie te, a nie inne osoby. Podobnie jest zresztą w związkach romantycznych - zależy nam na uczuciu konkretnej osoby, a nie dowolnej innej. Często tak jest, że ktoś bardzo usilnie zabiega o miłość kogoś tam, a sam odrzuca podobne uczucia względem siebie od innej osoby. Bo to właśnie tę, a nie inną osobę sobie upatrzyliśmy i już.
Tu pojawia się ten, jakże ciekawy (także filozoficznie) aspekt UPODOBANIA, WYBRANIA. Nawet w religii chrześcijańskiej ten aspekt się ujawnia, nawet jako głos ze strony Boga i w relacji z Bogiem. To, przynajmniej osobom religijnym, powinno sugerować, iż może jest to aspekt niezbywalny. Z tego jednak dalej chyba by wynikało, że jest to coś, czego się nie pozbędziemy. Cierpienie jest opcją, która zawsze jakoś pojawi się - przynajmniej jako zagrożenie, bo niekoniecznie w postaci wypełnionej - wraz miłością.
Pozbyć się tego cierpienia z upodobania i niespełnionej miłości moglibyśmy jedynie, wdrażając do swoich emocji obojętność.
Stając się obojętnymi, przestalibyśmy cierpieć W TEN SPOSÓB. Ale czy przestalibyśmy cierpieć w ogóle?...
- Tu dotykamy bardzo kluczowego filozoficznie pytania: czy bez miłości można być spełnioną osobą?...
- Istnieją powody do uznania, że odpowiedź na to pytanie brzmi: NIE!

Katolikus · Wysłany: Czw 22:07, 21 Mar 2024 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 19:55, 22 Mar 2024 Temat postu:

Katolikus · Wysłany: Pią 21:47, 22 Mar 2024 Temat postu:

Michał Dyszyński · Wysłany: Pią 22:30, 22 Mar 2024 Temat postu: