ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Opisałem ten mechanizm w innym wątku, ale chcę zagadnienie rozwijać osobnymi refleksjami. Wstępniak kopiuję z wątku http://www.sfinia.fora.pl/religie-i-wyznania,6/pieklo-czym-jest,23343-125.html#757165

Michał Dyszyński

Zdolność do dominowania innych daje złudne poczucie mocy ogólnej. Jest ono z resztą wspierane instynktami, co powoduje, że dominujący dostanie w swoim mózgu chemiczny "zastrzyk" od ośrodka nagrody, poczuje przyjemność. Idąc przez życie od jednego aktu dominacji do kolejnego, człowiek szczególnie wrażliwy na pobudzenia z tym związane będzie lekceważył z dużym prawdopodobieństwem inne aspekty życia. Bo te akty dominacji, jakie mu się powiodą, wciąż będą słały sugestie emocjonalne typu: "jest dobrze, bo to ja rządzę", "nic mi nie zagraża, bo panuję nad sytuacją", "nie muszę się martwić o przyszłość, bo sobie w życiu radzę" itp. itd. To uspokaja, daje przyjemność, satysfakcję, poczucie sprawczości.
Ale zdolność do przymuszania innych do różnych rzeczy ostatecznie nie jest jakąś "wygrywającą" cechą osoby. Jak się komuś wydaje, że jest "prawie bogiem", bo przecież na tym wymusił to, a na innym tamto, to jest jeszcze pytanie: a na ile w ogóle te akty wymuszania swojej woli budują coś perspektywicznego, na ile są one świadectwem całościowej mocy mentalnej?
Moją tezą jest, że zdolność do incydentalnego zmuszenia jakichś ludzi z otoczenia do uległości, jest tylko drobną cząstką tej szeroko rozumianej sprawczości, mocy, rozwoju osobistego. To, że ktoś nam przyznał rację, kłamiąc w reakcji na nasze groźby, że jesteśmy np. lepsi, niż by to wskazywały obiektywne symptomy, może i zapewni jakąś małą satysfakcję w emocjach, ale na dłuższą metę nic trwałego z tego nie wynika. To, że zmusimy nawet bardzo wielu ludzi ze swojego otoczenia do setek przyjemnie nam brzmiących kłamstw i półprawd, nie buduje rzeczywistej kompetencji, tylko jest niczym wzięcie narkotyku - może i pobudza nerwy, ale nic więcej nie daje.

Michał Dyszyński

Większość "życiowych dominatorów" jakich znam, choć ma się za wielce mądrych, kompetentnych, silnych, ogólnie wybitnych (a przynajmniej tak by sugerowały ich deklaracje), ale w gruncie rzeczy skupia się nie na tym, aby budować jakieś obiektywne podstawy dla tych ocen, tylko osiągają efekt "sprawdzenia swoich kompetencji" poprzez wymuszanie (kłamliwych w istocie) deklaracji ze strony oceniających. Efekt ten pogłębia się wraz ze zdolnością dominatorów do wywoływania uległości pod tym względem u otoczenia. Bo po co takiemu dominatorowi właściwie miałaby być ta rzeczywista kompetencja, jeśli tak sprawnie udaje mu się wymuszać jej uznanie, tylko wywierając presję na społeczne otoczenie?...
To jest zamknięty krąg, w którym osiąga się pozorny efekt. A doskonaląc mechanizmy presji na ludzi, można jeszcze bardziej ów efekt wzmacniać, przy coraz większym separowaniu się od jakichś działań w obszarze rzeczywistych kompetencji. Potem do tego dochodzi jeszcze (najczęściej w znacznym stopniu bezwiedne, podświadome) odsuwanie wszelkich sytuacji, które by uczciwość osądu owych kompetencji przywracały. Dominator coraz mniej uwagi poświęca temu, co prawdę o nim by mogło rzeczywiście potwierdzić (tu jest podświadomie wyczuwane zagrożenie), a coraz ważniejsze dla niego staje się maksymalizowanie wpływu na oceniających ludzi. W ten sposób dominator staje się mistrzem iluzji tworzonych przed własnymi emocjami, uzależniając się w ocenie siebie od obecności otoczenia, które można zmanipulować, a coraz bardziej oddalając się od realności i obiektywizmu.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dominatorzy dyskusyjni mają wielki mentalny chaos w zakresie tego, co jest ich celem w dyskusji. W szczegónosci...
Sytuacja, gdy ktoś im ulega personalnie, jest przez nich odczytywana, jako wykazanie swoich racji na polu merytorycznym.
Dlatego dominatorzy prą do przodu w personalnych bojach, w narzucaniu swego pod postacią uporu w samym deklarowaniu, w okazywaniu swojej wyższości, w mnożeniu pozorów swojego autorytetu. Dominatorzy dyskusyjni w istocie mentalnie zgadzają się z tezę Goebelsa, że kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą.

Muszę przyznać, że wciąż zagadką dla mnie jest, na ile tacy narzucający swoje zdanie wierzą tam w środku, że tak rzeczywiście swojej kompetencji dowodzą, a na ile są tu cyniczni. Cyniczny narzucający ma chyba więcej szans na wstąpienie na drogę prawdy, niż ten kto się oszukuje. Bo cyniczny jednak ma jeden etap za sobą - on wie, że tylko manipuluje, on wie, że prawda jest inna, niż to, co on głosi. Zatem cyniczny, jeśli w jego życiu będą miały miejsce zdarzenia, które nim wstrząsną, sugerując zmianę postawy kłamania ludziom wokół nich, to już przynajmniej będzie wiedział, od czego zacząć drogę odkłamywania.
Znacznie gorzej jest z tymi, którzy zakłamują się sami, którzy tak sobie plączą te kłamstewka trochę na użytek własny, a trochę na zewnątrz, tak rozmydlają oceny, tak je przerabiają skrytymi manipulacjami, że potem nawet gdyby chcieli, nawet gdyby zrozumieli konieczność zmiany, to nie będą wiedzieli, od czego zacząć wstąpienie na poprawną drogę.