ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od dłuższego czasu zbieram się z poruszeniem tego tematu. Uważam go za szczególnie ważny. Właściwie jest on światopoglądowo i życiowo kluczowy, podstawowy w stopniu, który dotarł do mnie względnie niedawno. Temat jest związany z religią, ale znane mi religie w większości o nim milczą, jakby się go bały?...
Punkt wyjścia można ustawić wychodząc od cytatu z Ewangelii, który wczoraj usłyszałem podczas mszy św. Była tam mowa o tym, jak to będzie ludziom dobrze w raju, gdy wszyscy będą śpiewali na cześć Boga...
Religia nad tym stwierdzeniem przechodzi do porządku dziennego - "oczywiste jest", że będzie fajnie, świetnie, wspaniale w tym raju - stoimy, śpiewamy, tak cały czas...
Mimowolnie jednak narzuca się pytanie: a jak ktoś się zmęczy tym śpiewaniem? A jak go gardło rozboli, to będzie mógł trochę odpocząć?...

Ojciec mojego znajomego był kiedyś nagabywany przez Świadków Jehowy. Ci mu tłumaczyli jak wspaniale będzie w raju - każdy tam miał mieć własny domek, ogródek, który będzie mógł sobie uprawiać kwiaty, czy co tam zechce. Zagadnięty na zaoponował: wiecie, ale ja nie lubię tej pracy na roli, w ogrodzie, więc wolałbym nie zajmować tym nieprzyjemnym dla mnie zajęciem... To (ponoć) bardzo stropiło Świadków Jehowy, jako że ich nauczyciele nie przewidzieli takiej sytuacji, gdy ktoś uzna przedstawianą wizję raju jako nieatrakcyjną. Odeszli więc, tracąc swoje argumenty w owej dyskusji. Bo (nieuchronne skojarzenie z milicjantami z filmu "Miś") jakoś nie wiedzieli jak wybrnąć z tej sytuacji. :oops:

Niektórzy nawet powiadają, że od raju wolą piekło - bo "tam przynajmniej nie jest nudno".

Obraz docelowej rzeczywistości po śmierci - raju, jaką przedstawiają religie wcale nie specjalnie uwodzi ludzi ekspansywnych, aktywnych. Jeśli już - przynajmniej dla facetów - to w islamie przedstawia się on jako tako interesująco, bo będą tam 72 posłuszne na każde skinienie dziewice, seksu będzie do woli... Choć podobno w populacji 1% ludzi jest aseksualnych, "te rzeczy" ich nie kręcą. Więc dla nich nawet islam nie ma za wiele do zaoferowania.

Zostawmy anegdoty. Przejdę do poważniejszej analizy. A dotyka ono też zagadnienia grzechu pierworodnego. Opis z księgi rodzaju jest dość dziwny - tam pierwsi ludzie, choć mieli wszystko co im było trzeba do życia, choć powinni być szczęśliwi, spełnieni, sięgnęli po zakazany owoc. Czemu tak zrobili?...

Jak by zebrać tak wizje raju w kościele katolickim, to są one nie przemawiające do wyobraźni. Myślimy sobie - tutaj na Ziemi, cnotą jest wciąż się ograniczać, cierpieć, wciąż trzeba zwracać na jakieś tam "nie wolno!", ciągle ograniczenia. A pewnie jako coś grzeszne (najbardziej atrakcyjne! - bo zabronione, ekscytujące) to i w raju tego nie będzie. Pewnie ludziska sobie siądą na łące, będą śpiewali, śpiewali... Jak ktoś nie lubi śpiewać, będzie miał przerąbane...

Dziś uważam, że ta - może trochę podświadome, nie do końca wyartykułowana - koncepcja docelowej rajskiej rzeczywistości w religii chrześcijańskiej jest, kto wie czy nie jednym z najgłówniejszych powodów, dla których religia ta w ogóle nie jest niezbyt atrakcyjna. Ludzie są nie przekonani do religii, bo ta ostatnia proponuje w ogóle nie atrakcyjną rzeczywistość jako tę docelową (nie mówiąc o nie atrakcyjnych zasadach moralnych tu na Ziemi). Czy tam w raju w ogóle komuś będzie się chciało żyć?
Ileż można wytrzymać w wiecznej nudzie?...

Tymczasem...
Ja dziś jestem przekonany, że ów obraz jest po prostu fałszywy, jest bałamutny w bardzo wysokim stopniu. Rzeczywistość ducha, emocji, do której po chrześcijańsku zmierzamy jest totalnym zaprzeczeniem nudy!
Tam będzie wręcz "idealnie nienudno" - wszystko będzie nasycone energią pozytywnej emocji, rzeczy zabranianych właściwie nie będzie. Tzn. oczywiście nie twierdzę, że raj będzie się opierał na zasadach "hulaj dusza, piekła nie ma" (m.in. dlatego, że piekło też jest...), lecz na tym, że ZROZUMIEMY NASZ ZWIĄZEK Z INNYMI ISTOTAMI I SAMYM SOBĄ NA TYLE WYRAZIŚCIE, ŻE ZŁE RZECZY W OGÓLE NIE BĘDĄ ODCZUWANE JAKO ATRAKCYJNE. A dobrych rzeczy do osiągania, zdobywania, percepcji będzie bardzo wiele - do wyboru i koloru!
A jak z tym nieustannym śpiewaniem hymnu na cześć Boga?
On w nas będzie "się śpiewał sam", bo będzie taką "muzyczną radością" w każdym zakątku naszego jestestwa, będzie takim ciągłym "dziękuję, że jest tu tak wspaniale, tak pięknie, a przy tym... tak PRAWDZIWIE!".
Ale dlaczego pierwsi ludzie tego nie docenili?...
- Może dlatego, że nie mieli porównania z tą złą stroną - z bólem i cierpieniem?...
- Może dlatego, że niejasny dla nich stał się związek - relacja JA - ŚWIAT?...

Poszukujemy naszego życiowego spełnienia, szczęścia. To poszukiwanie jest jakoś wbudowane w naszą naturę. Ale czy rozpoznamy to szczęście, gdy je spotkamy na drodze?...
Wielu ludzi zaczyna rozumieć, że w sumie są szczęśliwi dopiero po ciężkich życiowych doświadczeniach, gdy nagle to, co wcześniej wydawało im się nieważne, nie dość ich "godne", zaświeciło blaskiem zrodzonym ze zrozumienia: to jest wielkim DAREM, mogę się z tego cieszyć! Wystarczy tylko zrozumieć, że jest to dar i powód do radości.

Na drugim biegunie skali w tej układance szczęścia i spełnienia jest wizja piekła. W nim tkwią istoty, którym ciągle jest mało zwyciężania i dominowania innych istot, wciąż są niespełnione, wciąż cały świat wokoło jest "ich niegodny". Jak piszą w wielu religijnych tekstach, szatan jest najbardziej zarozumiałą, najbardziej nienasyconą istotą ze wszystkich. On gardzi wszystkimi, którzy są od niego słabsi. Ale przez to nic go nigdy nie zaspokoi.

Przebudzenie raju w nas jest przebudzeniem pokory, jest zrozumieniem (choć może bardziej niż zrozumienie, pasuje tu słowo "odczucie"), że oto można się cieszyć praktycznie wszystkim, cieszyć trwale. Warto jest więc zacząć pewnego rodzaju "grę" ze swoją naturą - na ile potrafię rzeczy, ludzi, zdarzenia doceniać?...
Doceniając wszystko, ciesząc się wszystkim, byłbym już w raju - tak automatycznie, z natury rzeczy. Ale odwrotnie - gardząc wszystkim nawet będąc w samym środku raju "lokalizacyjnie", mentalnie pozostanę w piekle.

Wierzę, że Bóg da człowiekowi PRAWDZIWE SPEŁNIENIE, takie mocne, oparte o prawdę, realia, a nie ułudę. A w kontakcie z Bogiem, będąc w stanie głębokiej miłości nuda jest po prostu emocjonalnie niewyobrażalna.

Andy72

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Andy72

Michał Dyszyński

Andy72

W mojej nadziei ten brak samotności będzie głównie z Bogiem choć i ze wszystkimi, do tego będzie niezbędny Sąd , gdzie wszyscy Zbawieni przestaną ukrywać swoje myśli i mimo ich grzechów unikną potępienia. Piekło to ktoś kto chce ukryć się w ciemności.
-A co sądzisz o przewrocie kopernikańskim gdzie wszystko kręci się wokół Boga? - przeedytowałem poprzedni post

Dyskurs

Michał Dyszyński

Andy72

Dyskurs

Dyskurs

Andy72

Dyskurs

Ucze sie, slucham, i dziele sie - a co

Nie wiem kto spiewa ta piesn. Mam ja w wersji Dk. Marcina Gajdy, M. D. na CD jako "Nic" ale tej wersji nie ma na YT:
https://youtu.be/Ob9ZnzfRSDI

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Właśnie czytałem tekst ze wzmianką o osobie, która zmarła po przedawkowaniu narkotyków. Dlaczego ludzie szpikują się świństwem wszelakim?
- Moja (ogólnikowa) odpowiedź brzmiałaby: CZUJĄ SIĘ NIESPEŁNIENI.
Narkotyki biorą piękni, młodzi, bogaci. Tak na logikę, to można zrozumieć biedaka, który z racji na brak wszystkiego co miłe w życiu, stacza się w nałóg. Ale dlaczego biorą narkotyki osoby mające praktycznie "wszystko"?...

W moim przekonaniu odpowiedź na to pytanie jest KLUCZOWYM ZAGADNIENIEM DOTYCZĄCYM RELIGII i CZŁOWIECZEGO JESTESTWA.

Punkt wyjścia rozumowania można by ustawić tak:
- Żyjemy DĄŻĄC, łamiąc ograniczenia, eskalując te aspekty, które uważamy za nasz sukces, radość, spełnienie.
- Jednak skupienie się na wybranym pojedynczym dążeniu ZAWSZE wyprowadzi umysł ze stanu równowagi, zaburzy jego funkcjonowania. Cokolwiek by nie wziąć, jeśli się tego zrobi nadmiar, albo przy zaniedbaniu innych ważnych odczuć, dążeń, umysłowi to ostatecznie zaszkodzi.

Uśrednienie niczego nie rozwiązuje
Problem w tym, że filozofia złotego środka, przynajmniej w najbardziej prosty sposób pojęta, też nie jest rozwiązaniem. Ścieżka spełnienia umysłu nie prowadzi przez bycie nijakim, średnim. W samym środku wszystkiego, a ściślej przy ustaleniu CELU wskazującego na środek, umysł też się wykolei. Po pierwsze dlatego, że nie znając peryferiów, nie znając kontekstu, nawet nie będzie wiadomo, gdzie ów środek jest (wszak uśrednienie daje się wykonać dopiero mając do tego dane z całości próby). Drugim powodem jest to, że środek jako cel jest kompletnie arbitralny, pusty - właściwie to nie bardzo wiadomo dlaczego tym celem miałby być - jest dla umysłu nieatrakcyjny.

Spełnienie się umysłu wykracza poza prostą "geometrię", jest połączeniem przeciwieństw, grą sprzeczności, ale ostatecznie OPANOWANĄ przez umysł - gracza w wystarczającym stopniu, choć jednocześnie otwartą, nie rozgryzioną do końca.