ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W innym wątku mi się napisało o naturze cierpienia. Tutaj archiwizuję i pociągnę dalej temat ściśle w kontekście cierpienia, a nie tylko przebaczenia sobie:

Michał Dyszyński

W tradycyjnym buddyzmie cierpienie wiąże się z utożsamieniami, które świadomość tworzy, a potem zbiera tego konsekwencje, gdy okazuje się, iż bardziej długofalowy efekt takiego utożsamiania się generuje stany rozgoryczenia, dyssatysfakcji. Niewątpliwie jest to ważne źródło cierpienia, ale też chyba błędem jest uznawanie (a niektórym chyba się to zdarza), iż jest to źródło cierpienia właściwie jedyne. Ja twierdzę, że jest to co prawda ważny mechanizm cierpienia, ale nie jedyny. Ogólnie problem jest znacznie bardziej złożony, bo utożsamienia są tylko pewnym narzędziem psychiki - formą nawiązywania kontaktu pomiędzy świadomością, a światem i projekcjami własnego ja. Utożsamienia stają się toksyczne, jeśli się ich nie kontroluje, czyli gdy one rządzą człowiekiem, a nie on nimi, ale same w sobie są właściwie neutralne pod względem generowania cierpienia.

Z drugiej strony można powiedzieć, że problem utożsamień toksycznych jest na tyle powszechny, że nie będzie wielkiej przesady w tym, iż się wskaże nań jako po prostu źródło cierpienia. Takie podejście ma jednak tę wadę, że tworzy pozytywne wnioski tylko do momentu, w którym ktoś nie wzniesie się ponad ten pierwszy poziom błędności związanej z utożsamieniami.
Bo umiejąc spojrzeć na utożsamienia z dystansu, czyli nadając im rolę podrzędną - narzędziową, zapętlimy się w dalszych rozważaniach, jeśli będziemy mieli na sztywno ustawione "utożsamienie=zło". Zapętlimy się w ten sposób, że de facto nawet wniosek o tym, że utożsamienia występują... sam jest formą utożsamienia. :shock:

Aby w ogóle stwierdzić, że coś (cokolwiek) jest "utożsamieniem" trzeba umysłem wymodelować sytuację, w której jest jakiś podmiot, który coś rozpoznał, a potem próbuje się w to "ubrać" mentalnie (najczęściej samemu nie wiedząc, co robi, bo dopiero jak się ubierze, będzie w stanie ocenić, czym jest to, co zrobił). Umysł, aby zadziałał, musi się jakoś roboczo utożsamić właśnie z tym problemem, przymierzyć wewnętrznie do jego aspektów, z czego ostatecznie wyniknie jakoś forma oceny całej sytuacji.
Dlatego problem z utożsamieniami należałoby sformułować w sposób o wiele bardziej skomplikowany, niż pod postacia utożsamiania utożsamień jednoznacznie z błędnością i cierpieniem. To nie utożsamienia jako takie są problemem, lecz utożsamienia, w których zatracono świadomość DUALNEGO CHARAKTERU każdego stwierdzenia (w tym stwierdzenia będące bazą samego utożsamienia).

O co dokładniej chodzi w tym zagubieniu aspektu dualności?...
- Chodzi o to, że natura poznania jest w pewnym sensie kwantowa, bazująca na idei SUPERPOZYCJI. Superpozycja stanów jest elementem opisu rzeczywistości kwantowej, polegająca na tym, że będąc w stanie przed redukcją (kolapsem - powstającym w momencie pomiaru) funkcji falowej, owa funkcja falowa JEDNOCZEŚNIE OKUPUJE w pewnym sensie "przeczące sobie" stany - np. jest jednocześnie w wiele miejscach na raz, ma jednocześnie wiele wartości pędu, energii, spinu itp. Umysł też - tylko wtedy rozumie to, do czego się odnosi, gdy JEDNOCZEŚNIE WIZUALIZUJE RÓŻNE STANY (nawet w jakims sensie sprzeczne ze sobą), wszystkie je razem postrzegając i traktując jako opcję do uznania.
Jaki jest tu związek z cierpieniem?...
Cierpienie pojawia się jako dyssatysfakcja z tytułu tego, iż sprawy zostały uznane jako jedne jedyne, całkowicie zadecydowane (utożsamienie z jedną opcją), przez co jednak automatycznie... utracono też i sens bycia w owym stanie!
Można to porównać do odczucia satysfakcji z tytułu jakiegoś zwycięstwa - dokładnie w tym momencie, gdy poczuliśmy "o zwyciężyłem! Osiągnąłem to, ku czemu dążyłem! Jaka satysfakcja!", już zza rogu wyłania się dyssatysfakcja "to znaczy, że straciłem cel, to znaczy, że nie mam po co dalej się starać, nawet po co żyć, to co teraz emocjonalnie ze mną będzie?... :cry:

".
Kto utożsamia swoje szczęście z ową redukcją do stwierdzenia stanu zwycięstwa, nagle budzi się z ręką w nocniku, że gdy swój cel osiągnął, co wszelkie cel utracił, a więc tym samym nawet podważył sensowność owego celu osiągania. Więc może nic nie osiągnął?...

Szczęście trwałe jest możliwe tylko w trybie mentalnym "tak jakby", w trybie superpozycji stanów, czyli gdy umiemy się cieszyć tym, czego jeszcze nie mamy, a ku czemu dążymy, albo tym, co osiągaliśmy kiedyś, a teraz to już jest tylko wspomnieniem. Kto umie rozciągnąć swoje sukcesy i satysfakcje tak, że przestają być one pojedynczymi ulotnymi momentami w historii jego życiowych doświadczeń, a stały się forma rozmytej ogólnej świadomości, nad którą umysł i serce sprawują pewną subtelną formę kontroli (nie absolutnej kontroli!), to zaczął budować sobie szczęście, które może być trwałe.