ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W Biblii występuje motyw złego, grzesznego postępowania ludzi, związana ideą "zatwardziałości serca". Ten termin chyba w dzisiejszym języku bardziej należałoby nazwać "zatwardziałością umysłu", albo "oślim uporem przy błędnych postawach", bo przez starożytnych Żydów serce było uznawane za ośrodek raczej myśli, niż uczuć. Jakby jednak do Biblii nie nawiązywać, sam problem zamknięcia się mentalnego na (słuszne) zmiany jest uniwersalny.
Warto zauważyć, że dydaktyka religijna jest często upraszczająca sprawy, nadmiernie mentorska, zbyt łatwo sugerująca winę tam, gdzie w istocie sprawy są bardziej złożone. Postulat ogólnie postawiony "zmień się", czy też "rób to inaczej niż do tej pory, bo grzeszysz" od razu prosi się o pytanie: a KTO I NA JAKIEJ ZASADZIE to stwierdza?...
Czy też inaczej: dlaczego postulujący zmiany w nas, sam się nie zmieni, dostosowując do tego, czego akurat my chcemy?...
To, że ktoś trwa, obstaje przy swoim, nie jest przecież z zasady błędem, bo w wielu przypadkach właśnie trzeba być upartym w tym, co dobre. Jest pojęcie "wytrwania w słusznej sprawie, pomimo nacisków zewnętrznych", a z góry nie wiadomo, który przypadek występuje - czyli, czy postulowana zmiana u kogoś jest w kierunku dobra, czy zła.

Dlatego ja daleki jestem od godzenia się na - jednak chyba częstą w religii - dydaktykę oskarżania i przypisywania win, tak "po wsiech", mentorsko, bez brania pod uwagę niuansów i specyfiki sprawy. Bo może jakąś postawę zmienić by należało, a może właśnie nawet trzeba ją pogłębić, a już na pewno wytrwać w niej pomimo tego, że komuś się to nie spodobało. Co by tu w takim razie było bardziej uniwersalną radą, aby jednak etycznie podchodzić do zagadnienia postulowanej zmiany siebie?...
- Wg mnie tym już bardziej uniwersalnym i słusznym postulatem jest (zamiast postulatu zmieniania się, bo ktoś to wskazał) UCZCIWIE ROZPATRZENIE PROBLEMU.

Czyli - jeśli ktoś mi coś zarzuca, o coś monituje, to nie zamierzam nikomu gwarantować, iz się do tego monitu przychylę, ale jednak ZASTANOWIĘ SIĘ NAD ZAGADNIENIEM, spróbuję (jeszcze raz, jeśli wcześniej rzecz rozpatrywałem) przyjrzeć się sprawie, przymierzyć w dodatkowy sposób elementy, które ktoś mi sugeruje, jako wg niego ważne. Może się przychylę do jego sugestii, ale może te sugestie odrzucę, bo uznam, iz powinienem wytrwać w pierwotnej swojej postawie.

Z tego też wynika pewien wniosek, co ewentualnie mogę zarzucać komuś, szczególnie w kontekście jakiejś dyskusji, gdzie mogę mieć przeciwne do niego zdanie - oto nie mam do nikogo pretensji o to, że trwa przy swoim (w końcu ja sam nieraz też trwam przy swoim i uważam to za słuszne), lecz o to, że nie rozpatrzył uczciwie moich argumentów. Jeśli ktoś jest zamknięty na samo rozważenie, jeśli po prostu ignoruje to, co mu się mówi, nie próbując uczciwie się zająć sugestiami, które jednak wyglądają na zasadne, to wiem, że mam przed sobą "umysł - beton", kogoś o "zatwardziałym sercu".
Bo jednak rozważyć zagadnienie taki ktoś by mógł. Nie obliguje to go od razu do zmieniania się, jednak niechby uczciwie przyjrzał się temu, co mam mu do powiedzenia. Więcej nie oczekuję. :nie:

Michał Dyszyński

W głównym poście w końcu nie napisałem o tej reakcji na zamknięcie się, w kręgu wyłącznie własnych przekonań i twierdzeń. Ja aktualnie szybko się zniechęcam do rozmówców "betonowych", nie mam do nich cierpliwości. Wynika to z osobistych doświadczeń, które sugerują, iż tego rodzaju ludzi nie sposób jest przekonać, czy skłonić do modyfikacji swojej postawy. Im bardziej się im coś tłumaczy, tym bardziej oni utwierdzają się w swoim zamknięciu. Przynajmniej część ludzi ma takie - paradoksalne - podejście do sporów, wg nich jeśli ktoś coś ma przeciw ich przekonaniom, to już właśnie to samo świadczy o tym, że należy się utwierdzać w swoim zabetonowanym podejściu. Im więcej się takim ludziom tłumaczy, im poważniejsze argumenty przedstawia, tym gorzej dla celu, którym byłoby przekonanie do zmiany stanowiska. Bo dla nich spór jako taki jest formą...
dowodu, że to oni mają rację. :shock:

Ten typ ludzi, który co prawda (uczciwie to muszę przyznać, bo nie jest to do końca racjonalne podejście) w jakimś stopniu wpłynął na to, że już od strony emocjonalnej nie mam cierpliwości do "betonowych" rozmówców. Jak widzę, że raz, drugi, czy trzeci ktoś z góry odrzuca, to co ja mówię, aby jeszcze raz ogłosić to swoje, to ja odpadam. Uciekam z takiej rozmowy na zasadzie "ty masz rację, ja mam spokój" i żegnam, bo każda chwila spędzona na relacji z takim "betonem" jawi mi się jako chwila stracona.
Jak napisałem wyżej w nawiasie, nie traktuję tej mojej postawy jako do końca racjonalnej. Być może nawet za często rezygnuję z argumentacji względem kogoś, kto wykazał jakieś objawy "betonowości", być może za szybko "spisuję ludzi na straty". Ale rzeczywiście cierpliwość w takich przypadkach nie jest moją mocną stroną.

Michał Dyszyński