ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pragniemy, marzymy, chcemy...
A tak niewiele dostajemy od życia
Z resztą nawet jak coś dostaniemy, to za chwilę pragniemy czegoś nowego
wiecznie nienasyceni. :cry:

Media nam oferuję swoją papkę emocjonalną ukierunkowaną właśnie na pragnienia
kobiety pragnące mężczyzn w filmach, mężczyźni pragnący kobiet
choć i samochodów, i sukcesu, i uznania
kobiety pragnące nowych butów, torebek, fryzur, węższej talii, zazdrości koleżanek...

Różne mądre księgi przestrzegają przed pragnieniami
że te pragnienia takie niskie, takie przyziemne, "grzeszne"
niektórzy mówią, żeby niczego nie pragnąć
- tylko być

Ale po co być, jeśli się niczego nie pragnie?
Jeśli nawet tego bycia się nie pragnie, ani nie bycia - to wszystko jedno
to jakby nas nie było
mądrale różni, w religiach licznych karzą wyrzekać się pragnień
tylko czy słusznie?...

Z drugiej strony jednak, jak widzę tych, co ich pragnienia wodzą za nos
jak pragną raz czegoś, a za chwilę czegoś dokładnie odwrotnego
albo pragną rzeczy logicznie niemożliwych
to myślę sobie: dla nich byłoby znacznie lepiej, gdyby przestali pragnąć
a przynajmniej gdyby większość ich pragnień przytępić

A miłość?...
Ona chyba też jest formą pragnienia
kto kocha, ten pragnie bliskości, spełnienia się drugiej osoby, jej dobra i wzrostu mocy i mądrości
bez tego szczególnego pragnienia związanego z miłością istnienie straciłoby sens

Pragnienia idiotów wszelakich i drani - tak wiele zniszczyły
Hitler miał pragnienie aby zawojować świat
i wielu innych tyranów tego pragnęło
tak wiele zła się stąd zrodziło.
Zła, które by nie powstało, gdyby tylko ktoś pragnął mądrzej

Niektórzy pragną czegoś, co już mają, ale nie potrafią tego zauważyć
mają miłość i poświęcenie bliskich, lecz tego nie cenią, bo wymyślają sobie jakiś szczególny rodzaj wyrażenia tej miłości, niemożliwy do zrealizowania na jakimś etapie
albo po prostu nie wierzą, że są kochani
może dlatego, że tak bardzo nie potrafią uwierzyć w siebie, w swoją wartość.

Czym w ogóle są pragnienia?
Taką projekcją celów, które sobie postawiliśmy...
może efektem z instynktów wbudowanych w nasze ciała...
czasem marzeniem o powtórzeniu się czegoś, co nas zauroczyło...
W tym ostatnim przypadku ludzie często próbują wrócić do czegoś, co się powtórzyć nie może, bo zmienili się zarówno oni, jak i wszystko to, co kiedyś było źródłem ich szczęścia

Ale tyle głupich pragnień, marzeń tak wiele przyniosło rozterek
podczas gdy czasem wystarczy coś tylko zrozumieć, aby uporać się z toksycznym pragnieniem
tyle że owo "tylko zrozumieć" dla wielu oznacza coś niemożliwego.

A może pragnienia są zawsze "głupie?
- Wszak nie biorą się z czystej logiki, nie są efektem oczywistego algorytmu

Ja wierzę, że można pragnąć mądrze
pragnąć w sposób budujący szczęście
bo przecież gdy człowieka stwarzał Bóg, to chyba tego człowieka właśnie pragnął
a więc tym samym dowiódł tego, że pragnienie może być dobre
tylko, że potem wszystko się jakoś popsuło...
Ale wierzę, że Bóg da ostatecznie każdemu dowód tego, że pragnąc człowieka
że przynosząc ludzkim istotom życie
nawet mimo tego cierpienia, jakie sie pojawia z powodu chaosu niemądrych innych pragnień
Bóg wykaże, że przynajmniej to Jego pragnienie było dobre,
a wszyscy to ostatecznie przyznają pełnią swojego osobistego, uczciwego rozpoznania.
No i ostatecznie ludzie, wzorując się na dobrych pragnieniach Boga
sami zaczną pragnąć w sposób
który każdą istotę jest w stanie doprowadzić do szczęścia.

Piotr Rokubungi

Pragnienia są skutkiem mylnego, błędnego rozpoznania Prawdy. Dlatego buddowie, oświeceni nie mają pragnień. Ale to ostatnie zdanie, jego sens, zrozumiecie raczej nieprawidłowo- tak przypuszczam...

JanelleL.

Piotr Rokubungi

JanelleL.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

@ Michał D.: Z treścią ostatniego twego wpisu w tym wątku nieomal w zupełności się zgadzam. Jednak w pewnych istotnych "szczegółach" prawie wcale nie. Już to wyjaśnię.
Na marginesie dodam tylko, że znów piszesz uwagi- niejako pewne zarzuty- do kogoś, do innych, podczas, gdy sam często przeinaczasz znaczenia, definicje słów i pisujesz we "własnym slangu", nieco "prywatnym języku"...

W buddyzmie wszelkie pragnienia są właściwie złem, ponieważ to one m. in. i chyba głównie tworzą, a przynajmniej "utrwalają" mayę, czyli zaburzony ogląd, rozumienie, odczuwanie Rzeczywistości. Z psychologicznego punktu widzenie jest to chyba proste do zrozumienia, a przynajmniej łatwe do wytłumaczenia. Pragnienia stanowią zamiary kompensacji braków; a poczucie braków, "niewypełnienia", niespełnienia, nieszczęścia wynika z nieprawidłowego rozumienia, nieakceptacji czym się jest i jakim się jest naprawdę. Pragnienia, o rodzaj sprzeciwu, buntu, że jakoby wiem lepiej od samej Rzeczywistości, Natury, [Boga], jak ma być, jaki mam być; to brak akceptacji swej prawdziwej natury i funkcji.
Co więcej, jest raczej w każdym pragnieniu element "wymuszania", pewnego przymusu- głównie względem własnych chęci, a nawet- z innej nieco strony- możliwości własnych. I tu zaznacza się różnica pomiędzy pragnieniem, a np. potrzebą. Nie wiem, czy to zaraz zrozumiesz/zrozumiecie, ale przykładowy buddysta- jeśli odczuwa i postępuje "prawidłowo"- nie pragnie oświecenia, lecz "pozwala się oświecić", akceptuje siebie swoją prawdziwą naturę- naturę buddy, bowiem każde stworzenie taką właśnie ma i każdy człowiek jest buddą, jako że jest człowiekiem- wystarczy, że sobie na to "pozwoli". Sam Sidharta Siakjamuni mawiał, że jest tylko zwykłym człowiekiem, a dosłownie każdy może zostać oświeconym; właściwie już nim jest ze swej natury bycia człowiekiem- wystarczy, by to podtrzymywał, by nie "przyćmił" tego ułudą, mayą, by trwał na "ścieżce" Prawdy. Jianxing, nirwana, satori, czy jak by tego nie nazywać nie "przychodzi" dlatego, że się tego (właśnie!) pragnie usilnie, lecz dlatego, że pozwala się sobie być sobą; to jest naturalna potrzeba psychiczna- podobnie, jak naturalną potrzebą fizyczną jest spożywanie pokarmów. Tylko w tej, skądinąd, "delikatnej", niezupełnie świadomiej psychice łatwo dość się pogubić, "zamotać", poulegać spekulacjom [własnym]. Dlatego buddyzm, a również chrześcijaństwo "mówi", że nie należy niczego pragnąć- należy tylko po prostu żyć, a życie- o ile nie będzie w zakłamaniu przed sobą samym- samo "skoryguje", jakim się jest i jak ma się czynić, postępować "prawidłowo"- czyli tak, by czuć wewnętrzna satysfakcję, spełnienie [siebie].
Dlatego taki akcent w buddyzmie kładzie się na codzienne życie, na wykonywanie- zgodnie z naturą- prostych czynności, na praktykę oraz medytację; natomiast najlepiej zero spekulacji myślowych, rozważań- aby umysł, psychikę, swoją naturę mentalną zachować "czystą", bez wpływów spekulacji rozumowania. [Czyli raczej nie chcieć wiedzieć coś tam o Rzeczywistość, a raczej ją czuć, być nią samą, zespolonym z nią- jak i się jest faktycznie, bowiem jej cząstkę się stanowi.] Podobnie zresztą sugeruje chrześcijaństwo: Nie pamiętam teraz dokładnie, by zacytować, ale wielokrotnie w Biblii jest napisane, iż wszystko, czego nam potrzeba już mamy, otrzymujemy od Boga [od Natury- w "mojej" wersji, bardziej panteistycznej, czy też buddyjskiej]- a Bóg, czy Natura, a raczej dana Rzeczywistość "wie" najlepiej, czego ludziom potrzeba. "Mówi" o tym choćby Psalm 23.: "Pan jest moim pasterzem- nie brak mi niczego...". W kontekście chrześcijaństwa trochę trudniej to zrozumieć; w kontekście panteizmu jest to raczej oczywiste: Natura "daje", Natura "zabiera"- a ludzie po prostu funkcjonują tak, jak ona, bo są jej elementem.

Powracając do meritum kwestii, którą zaprezentowałeś w twoim wpisie: Pomimo, że w popularnym języku- szczególnie wśród kultur europejskich, "zachodnich"- przyjęło się nieco inne, bardziej rozmyte znaczenie pojęcia "pragnienia", to jednak pojęcie to ma w zasadzie tylko negatywny aspekt. Ponieważ pragnienie, to usilna, nawet "wymuszona" chęć "zatkania w sobie psychicznej dziury", to zachcianka chwilowej, ulotnej kompensacji poczucia braku, pustki wewnętrznej- a te powstają z powodu "rozejścia się" rozumu z prawdą, w tym kontekście głównie z prawdą o sobie.

Nie wiem, czy zauważyłeś, iż realizacja pragnień zazwyczaj prowadzi do zła, nawet do tragedii. Np. pragnienie "posiadania" kobiety, która np. ciebie nie akceptuje, nie chce albo mężatki... Albo pragnienie zawierzenia Bogu; ileż to razy prowadzi do frustracji, gniewu, rozterek, sprzeciwu, załamań, gdy się w swoim "małym rozumku" niby okaże, że Bóg ma cie jakoby [ale to tylko znów błędne rozumienie, zawężone bardzo pojmowanie Rzeczywistości] w dupie, za przeproszeniem...

Dobra- na razie tyle. Prawdopodobne bardzo, że temat będzie "rozwojowy" nadal... :wink:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał D.: Trochę się upieram jednak... ;-P

JanelleL.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.:

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

Piotr Rokubungi

Jeszcze coś istotnego względem tematu wątku tego dodam. Ukazującego jeszcze dobitniej różnice, pomiędzy potrzebami, a pragnieniami...
Jakiś czas temu- nie pamiętam już tego dokładnie dlatego- jedna ze starych sędzin (na ile się nie mylę) wypowiedziała się publicznie w tym sensie, że za dwa tysiące PLN miesięcznie to raczej nie da się (prze)żyć w Polsce, a jeśli to na jakiejś zapadłej prowincji; więc ewentualnie niech jakieś "wieśniaki" tak sobie żyją, za tyle, tyle zarabiając, ale nie ona. Pominę już tutaj różne inne wnioski, jakie się cisną na myśl, po przeanalizowaniu takiej treści, a skupię się na jednym. Otóż, [b]jeśli wielu naprawdę ludzi, Polaków "daje radę" żyć z takie pieniądze- i to wcale nie w aż tak opłakanym stanie, ale to głównie dzięki własnym wysiłkom- tzn. że takie kwoty wystarczają na zaspokajanie podstawowych potrzeb [może nie w pełni, ale jako tako tak]. A to, co taka z przykładu sędzina wymyśla sobie- bo przywykła do niezasłużonego luksusu- to są już wyłącznie jej pragnienia [wygórowane].
Człowiek każdy potrzebuje środków również materialnych na realizowanie sowich potrzeb naturalnych [nie chodzi tylko o żarcie, spanie i sranie, ale również o psychiczne bardziej potrzeby]; ale bardzo chyba często jest tak, że nie poprzestają na tym [co niektórzy, większość chyba] i ludzie wymyślają sobie "sztuczne" potrzeby- co w ogólności sprowadza się do tego, iż chcą mieć coraz więcej i nigdy dosyć im tego.
Z tego przykładu i opisu wyraźnie wynika, że kierowanie się, podążanie za naturalnymi potrzebami jest oczywiście, bo naturalnie dobre, czyli odpowiednie; natomiast "tworzenie sobie", wymyślanie spekulacyjne różnych pragnień, czyli właściwie zachcianek jest zazwyczaj złe, a przynajmniej do zła prowadzi ich realizacja.

Trochę obok tego tematu, a nawet tych rozważań dodam, że w pewnym stopniu irytują mnie różne akcje typu "zbiórki pieniędzy", czy również w pewnej mierze [bo nie całkowicie] działalność fundacji. Weźmy przykład jeden z istotniejszych chyba: gdy potrzeba wielkiej kwoty pieniędzy na ratowanie życia czyjegoś albo przynajmniej poprawienie bardzo złego stanu zdrowia. Nie jestem za tym, by nie dorzucać w takich sytuacjach swoich "paru groszy", by nie wesprzeć tego typu "akcji" również. Ale może by tak lekarze także się do tego "dorzucili"- a może właśnie przede wszystkim oni- nie wymyślając i nie wmawiając społeczeństwu jakichś cen "z kosmosu wziętych", że dane zabiegi, operacje są naprawdę aż tak kosztowne! Może by spuścili z ceny, szczególnie, ze te [ceny] są zazwyczaj "chore" właśnie, horrendalnie wysokie- i raczej mało uzasadnione kosztem technologii, aparatury, czy ich pracy używanej, wykorzystywanej przy danych zabiegach. Chociaż to nie jest "wina" wyłącznie tych np. lekarzy, bo i sam sprzęt czy technologia ogólnie nie powinna być nigdy aż tak droga- podstawowym jej przeznaczeniem, prawidłowym użyciem powinno być służenie, pomaganie ludziom, a nie "nabijanie kabz" producentom, czy nawet "patenciarzom", aby- no, właśnie!- zaspokajać ich wybujałe pragnienia, czasami wręcz "chore" z przesady!

Czy nie wynika z tego, co tu ostatnio szczególnie napisałem, że jakoby jestem ideologicznie socjalistą, czy nawet komunistą? Raczej tak- raczej całkiem blisko mi do takich idei! Podkreślam: do tych idei, a nie do zupełnie wypaczonego, kompletnie "przekręconego" ich "stosowania w praktyce". Tak jest przecież, że- szczególnie współcześnie- ci, którzy nazywają siebie, "mianują się" socjalistami to członkowie i właściciele oligopoli, czy nawet karteli, to oligarchowie; a [nie tylko] współcześni tzw. komuniści całkiem podobnie- to dawniejsze niziny społeczne, które m. in. poprzez kłamstwa, kombinatorstwa i ucisk innych się "podorabiały"; czyli swoimi czynami zupełnie przeczą i przeczyli idei komunizmu. :->

Już dużo bardziej, niż oni komunistą- czy przynajmniej socjalistą- był Chrystus, Budda, a i ja poniekąd...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

@ Michał D.:

JanelleL.

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński