ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie mieć żadnego osobistego interesu w tym, aby rozstrzygnięcie, które aktualnie jest konstruowane w umyśle miało postać taką, a nie inną.

Taką zasadę postępowania z własnymi odczuciami, nastawieniami, emocjami, pragnieniami od lat uważam za warunek tego, aby moje sądy były zasadne, przekonania prawdziwe.
Inaczej mówiąc: wszystko co w umyśle czynimy z wyraźną intencją, aby rozstrzygniecie przybrało określoną postać, jest wstąpieniem na ścieżkę, w której ta właśnie intencja, w sposób niediagnozowalny w większości przypadków splecie się z obiektywną warstwą ustaleń. Oznacza to jednocześnie, że to co ustalimy będzie miało nieokreśloną wartość w znaczeniu wiedzy jak się rzeczy mają.

Przy czym, jeśli kogoś nie interesuje, jak się rzeczy mają niejako "same w sobie", to może i to podejście będzie ok. Taki człowiek się wtedy nie oszukuje - bo on od początku warstwy obiektywnej w swoim umyśle nie konstruuje. Ale taki przypadek jest praktyczne nie występujący. Większość ludzi, którzy modyfikują swoje odczyty świata własnymi intencjami, za chwilę to co z takiego odczytu powstaje, próbuje traktować jako prawdy obiektywne, zewnętrzne wobec umysłu.
Ta wadliwa strategia ma też niekiedy pewien swój dodatkowy, paradoksalny dodatek. Oto niektórzy nawet rozumieją to, iż subiektywne nastawienia są czynnikiem zakłócającym, że potrafią psychologicznie zmanipulować obiektywne odczyty i oceny świata, czyniąc uzyskiwane tak przekonania bezużytecznymi w kontekście celu (obiektywnej wiedzy) jakiemu miałyby służyć. Ale co niektórzy, zamiast na chłodno rozpatrzyć zagadnienie, diagnozując "wroga subiektywizmu" i podejmując środki przeciw niemu, ogranicza się do...
...wyparcia problemu! Są ludzie, którzy uważają, że poradzą sobie z negatywnym wpływem subiektywizmu za pomocą..
... nie zastanawiania się nigdy nad owym subiektywizmem i jego rolą w poznaniu! Jest to strategia typu "stłucz termometr, a nie będziesz miał gorączki". Ale tak wielu (nie wiem czasem czy nie większość) dyskutantów z jakimi poruszałem zagadnienie subiektywizmu czyni - po prostu o subiektywizmie nie chcą rozmawiać, tylko głośno postulują "należy być obiektywnym, subiektywizm jest nieprawidłowy". Tacy ludzie uważają, że najlepiej jest z wrogiem walczyć za pomocą nie dowiadywania się gdzie wróg jest, co robi, jak wpływa na rzeczywistość. Negując w swoim umyśle "istnienie wroga", są przekonani, że tego wroga zwalczają. :rotfl:

W rzeczywistości tacy właśnie myśliciele są najbardziej podatni na bycie subiektywnymi, bo nie mają kompletnie świadomości, w jakich sytuacjach mimowolne, subiektywne (także związane z manipulacją zewnętrzną, wykorzystaniem emocji, słabości postrzegania przez wrogo nastawione osoby) procedury nadpiszą obiektywne odczyty.

Tak więc w bardziej rozbudowanym sformułowaniu wspomniane prawo można by zapisać jako:
Warunkiem poprawności dla odczytania prawd o świecie zewnętrznym jest UWZGLĘDNIENIE CZYNNIKA PSYCHOLOGICZNEGO na takich zasadach, że zakłócająca rola subiektywizmu zostanie wykryta, zanalizowana, a ostatecznie skompensowana rozumowaniem, które wyłoni z całego galimatiasu subiektywizmu pomieszanego z obiektywizmem, docelową warstwę obiektywną.

Semele

Michał Dyszyński