ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dziś uważam, że nawet gdybym się urodził absolutnie doskonały, nawet święty, idealny pod każdym możliwym do pomyślenia względem, to i tak dobrze dla mnie byłoby doświadczyć swoje błędności, nawet poniżenia, poczucia winy.

Niektórzy mają psychikę przylepioną do jakiejś formy mitu o swojej niezłomności i doskonałości, wspaniałości. Przyznanie się do jakiegokolwiek błędu traktują jako porażkę, jako wielką ujmę na honorze. Efektem jest to, że żyją w niesamowitym kieracie mentalnym, związanym z koniecznością nieustannej obrony tego mitu.
Przyznanie się do błędu ma moc uwalniającą. Podobnie jak SZCZERE (niewymuszone zewnętrznie) przyznanie się do winy, grzechu ma moc uwalniającą. Przymuszanie do tego przyznania się do winy będzie stwarzało silne zagrożenie nieszczerością. Im bardziej przyznanie się do winy będzie wymuszone, tym mniej będzie ono szczere, a więc tym bardziej będzie prowadziło w stronę zakłamywania siebie i swojego stosunku do rzeczywistości.
Ale właśnie w pełni szczere, zrealizowane w głębokiej zgodności z osobistym poczuciem sensu, odczuwania, w tym co nas tworzy przyznanie się do błędu uwalnia człowieka od tego narzuconego sobie paradygmatu obrony swojego ego, swojej jakoś tam rozumianej "godności", pozycji wobec ludzi, czy nawet wobec własnych ocen.
Ale szczerość jest tu kluczem!

Po przyznaniu się do błędu z kolei w dyskusjach, w relacjach z ludźmi, rozbrajamy automatycznie tych wszystkich naszych przeciwników, którzy naszą "godnością", pozycją jako tych silnych i wybitnych pogrywali. Oto staje taki wobec tych graczy, którzy skonstruowali misterną sieć zarzutów, wmawiania poczucia winy, prowokacji emocjonalnych i w twarz im rzuca: tak, jestem omylny. A tutaj ... w tym konkretnym miejscu po prostu rzeczywiście popełniłem błąd. Nie będę ukrywał, że tu przesadziłem, byłem nieostrożny w rozumowaniu, w traktowaniu spraw, więc wyszło inaczej, niż to teraz widzę.

Jeśli ktoś miał wcześniej szczere intencje, to przyznanie się do błędu przyjdzie mu naturalnie, z większą łatwością. On po prostu uzna, że coś tam w jego działaniach wymknęło mu się spod kontroli, ale chciał jednak dobrze. Okoliczności okazały się tu silniejsze od jego mocy, więc nie wyszło. Trudno... Słabi jesteśmy jako ludzie, a oto w tym konkretnym wypadku słabość się ujawniła.

Michał Dyszyński

Uważam, że już w jakimś stopniu uwalnia nie tylko sam akt przyznania się (osobne pytanie, czy publicznego, czy we własnych myślach, ale jednak jako wyraźnie zaakceptowane uświadomienie), ale nawet PRZYZWOLENIE SOBIE NA ROZPATRYWANIE TEJ MOŻLIWOŚCI NA POWAŻNIE. To jest pierwszy krok - przestać walczyć o swoją "godność" rozumianą jako desperacka obrona swojej kompetencji na poziomie jakiejś nieomylności.
Przestać walczyć o to uznanie za wszelką cenę, o to, co o nas mówią, czy nas akceptują. Uznać się jako tego, kto czasem zostanie oceniony źle - raz będzie to ocena sprawiedliwa, a innym razem stronnicza, niesprawiedliwa. Takie życie, taki świat. Zaakceptowanie tego daje poczucie uwolnienia.
Już nie trzeba będzie walczyć ze wszystkimi o tę swoją godność, wizerunek, o to co o nas mówią, czy piszą. Akceptując to, człowiek zaczyna patrzeć na świat i ludzi pogodniej, spokojniej, bez znacznej części tych frustracji, jakie gotuje nam los.