ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Z typu myślenia jestem osobą, która bardzo wysoko ceni dystans emocjonalny do rozważanych spraw. Ta postawa nie oznacza, iż nie mam emocji, albo że twierdzę, iż nie wpływają one na moje myślenie. Wręcz przeciwnie - mam świadomość nie tylko tego, że różne, czasem przemożne emocje posiadam, ale że one na moje myślenie wpływają. I staram się odkrywać JAK na myślenie wpływają.
Drogi tego odkrywania rozdzielają mi się na dwie główne
- odkrywanie jak emocje oddziaływały na moje własne myślenia - autoantaliza.
- obserwowanie jak przemożne emocje działają na ludzi z mojego otoczenia.
Jednocześnie z różnymi niechcianymi wpływami emocji na swoje myślenie cały czas się zmagam. Wydaje mi się, że podobne problemy, jakie wykrywam u siebie na tym polu, występują u ludzi, których obserwuję. Czasem u innych ludzi występują one wyraziściej, w większym natężeniu, czasem w zmodyfikowanej formie. Wiele się można z tych obserwacji nauczyć o sobie i o myśleniu w ogóle.
Jakie emocje wg mnie u ludzi najczęściej skrzywiają myślenie?
- Chyba pod względem destrukcyjności na rozsądek najbardziej wpływa emocja rywalizowania i chęć zwyciężania. U osób bardzo silnie emocjonalnie zaangażowanych w to, aby udowodnić ludziom, jacy to są oni silni, jak to nie pękają, jak to zwycięstwo jest po ich stronie, właściwie bardzo trudno jest znaleźć kogoś obiektywnie myślącego. Z moich obserwacji mi wynika, że rywalizujący będą oceniać świat skrajnie życzeniowo, wręcz bezwiednie zbiegając w spostrzeżeniach do przedkładania aspektów walki, atakowania oponentów, obrony swojego stanowiska za wszelką cenę, przy jednoczesnym zaniechaniu obserwowania, analizowania tego, co z tą walką personalną ma związek odległy, czasem prawie go nie ma. Silnie rywalizujący dyskutanci bardzo często nie są w stanie myśleć o rozważanej sprawie, jako o tej sprawie. Oni najczęściej jako ten główny cel dla siebie walczą z oponentami, zaś sprawa jest tu pretekstem, jest tylko tą areną, która służy wyłanianiu siły swojej stwierdzalności, uporu ego, zjadliwej napastliwości itp. Tak w uproszczeniu patrząc na sprawę, rywalizujący bardziej walczą niż myślą.
Muszę przyznać, że od wielu już lat obserwując opisywaną postawy mentalne - tak u innych, jak i u siebie, starałem się włożyć niemało wysiłku w jakąś formę opanowania tej rywalizacyjnej bezmyślności i życzeniowości myśli. Zgromadziłem sobie cały zestaw narzędzi mentalnych, których głównym celem jest:
- nakłanianie samego siebie do zauważania w ogóle problemu wpływu emocji na moje myślenie
- skłanianie się do realizacji pewnych procedur, które już bardziej konkretnie i praktycznie pokazują mi, gdzie fałszuję oceny świata i siebie, bo emocje mną tak manipulują
- opracowywanie nowych procedur diagnostycznych w tym względzie
- opracowywanie procedur WYGASZANIA I NIWELOWANIA fałszującego wpływu emocji (szczególnie tych rywalizacyjnych) na rozumowanie. Potem te procedury staram się realizować.

Pierwszym celem, jaki zwykle sobie stawiam przy dyskusjach, myśleniu to ODSEPAROWANIE MYŚLENIA OD RYWALIZACJI, WALKI EGO. Celem jest u mnie takie stawianie spraw, jakbym był kompletnie niezainteresowany postawieniem na swoim, wygraną w dyskusji. I chyba w znacznym stopniu ten cel osiągnęłem - tzn. nie obserwuję już u siebie potrzeby zwyciężania kogokolwiek w dyskusji. Choć obserwuję nieraz efekt trochę podobny (ale też w jakimś stopniu odmienny) - irytacji, że się linia argumentacji nie rozwija po mojej myśli. Ulegam nieraz irytacji, gdy mój oponent zwraca uwagę na aspekty, które ja chcę pomijać, chcę już ciągnąć rozumowanie tak, jakby moje założenia robocze były obowiązujące. Tu też jest na pewno jakaś forma potencjalnego fałszowania, bo to zirytowanie opieraniem się oponenta przed moimi sugestiami, może często skutkować efektami całkiem podobnymi do tych, jakie daje bezrefleksyjne rywalizowanie:
- pomijaniem aspektów sprawy bez dobrego argumentu, dlaczego coś pomijam
- wciskanie na siłę własnej wizji spraw
- naciąganie argumentów do swego, zamiast traktowanie ich obiektywnie.
Mniej (albo w ogóle nie wystąpią) jest za tych skrzywień postaw, w stosunku do zachowań rywalizacyjnych
- nie mam jakiejś wyraźnej potrzeby wplatania w dyskusję co chwila dodatkowych ataków na oponenta.
- nie czuję się zaatakowany personalnie, gdy ktoś podważa samą moją linię rozumowania.

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Katolikus

Wiele ważnych i cennych myśli. Będę sobię ten temat śledził.

Semele

Skrzywia Michale. Bo znaczy inni , cały czas jesteś samą emocją.

Co nie znaczy że inni nie są

Jesteś gotów do przyjęcia dwóch wędrowców zmierzajacych do Twego domu.

Z ciała i kości..

Ja bedę jednym z nich

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Z innego wątku: