ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Mam pewien swój ideał DOJRZAŁOŚCI i MOCY intelektualnej, mentalnej. Ten ideał ma dość mocne powiązanie ze ZDOLNOŚCIĄ DO PRZYJĘCIA PRAWDY TRUDNEJ.

Ale widzę, że są ludzie, którzy powiedzenie trudnej prawdy utożsamiają z krzywdzeniem. Powiedzenie, że np. ktoś jest mniej inteligentny jest według nich "krzywdzeniem", nawet pomimo tego, że to jest prawda. Powiedzenie, że ktoś ma jakąś chorobę, przypadłość, kalectwo też będzie "krzywdzeniem".
Problem w tym, że z drugiej strony jak się tego nie powie, czyli np. nie poinformuje otoczenia, że oto ktoś jest słabszy, czyli nie powinno mu się dawać takich samych ciężarów do dźwigania jak innym, to z kolei owa osobą tymi ciężarami obarczą, a z tego wyniknie czasem jeszcze większy stres, kłopoty, może cierpienie.

Problem trudnych prawd - prawd o naszych słabościach, ułomnościach, gorszych stronach...
Są dwie szkoły:
Szkoła hartu duchowego stawia na zasadę: to co trudne, warto jest przyjąć, nie chować pod dywan, nie udawać, że tego nie ma, skoro to jest. Wtedy - mając adekwatną do rzeczywistości diagnozę rzeczy - da się podejmować racjonalne decyzje, np. traktując osoby z problemami na ich poziomie, a nie obarczać tym samym co osoby w pełni sił.
Szkoła udawania i lęku przed trudną prawdą - w jej ramach nie należy mówić o tym co trudne, tu jest postulat separowania tak osoby ze słabościami, jak tez otoczenia od nazwania sprawy po imieniu, jest postulat udawania, że wszyscy są tacy sami, że trudne rzeczy można pokonać udawaniem, iż nie ma problemu.

Ja osobiście opowiadam się raczej po stronie hartu intelektualnego, duchowego. Jestem za nazywaniem rzeczy po imieniu, bo wtedy w mojej głowie pojawia się adekwatne do rzeczywistości rozumienie spraw i dalej adekwatne decyzje. Nie jestem jednak zwolennikiem wciskania negatywnych ocen na siłę. Nie trzeba co chwilę przypominać brzyduli "ależ ty brzydka jesteś!", czy opóźnionemu w rozwoju "głupi jesteś i tyle...". Nie, za takim agresywnym i pozbawionym empatii rozumieniem hartu nie jestem.
Jak wyjść z tego dylematu?
- Według mnie wyjściem tutaj są ZASADY KULTURY, DOBREGO WYCHOWANIA, WYCZUCIE.
Nie muszę co chwilę przypominać komuś ułomnemu, że jest ułomny, ale jednak będę oczekiwał, że ten ktoś w końcu zauważy, a jak nie to przychyli się do życzliwej sugestii, że akurat w tym, czy owym radzi sobie gorzej niż inni ludzie. Sam U SIEBIE mogę podać cechy, w których jestem gorszy od przeciętnej, czy od jakichś tam innych osób.
Kreowanie się na kogoś innego, niż się jest, takie udawanie nie wiadomo kogo jest bowiem według mnie ŻAŁOSNE I PONIŻAJĄCE.
Nie uważam za poniżające stwierdzenie prawdy o jakiejś ułomności (niech będzie o mojej ułomności, aby nie było, że komuś chcę narzucić swoje zdanie). Jeśli ktoś mi mówi o moich słabościach, ale mówi to nienapastliwie, kulturalnie, nie próbując niczego na tym "ugrać", to ja odpowiem mu może "tak, znam tę moją słabość", albo może "rzeczywiście w tym chyba jestem gorszy od przeciętnej, dziękuję za zwrócenie uwagi". Tak to staram się traktować (osobną rzeczą na ile moje emocje przy tym zafunduję mi przykrość i ukłucie, a na ile nie będzie tu problemów).
Dla mnie ten hart jest dużą wartością. W nim zawiera się też coś więcej, niż tylko samo narzucanie sobie jakiejś tam emocjonalnej dyscypliny. W tym postulacie hartu związanego z przyjmowaniem prawd trudnych jest też zawarte kilka dodatkowych sugestii
- aby rozumieć słabości innych, wybaczać innym - skoro sam uznaję, że jestem słaby, że to INNI PONIEŚLI MOJE CIĘŻARY, to powinienem to samo zaakceptować u drugiego człowieka.
- jest w tym też jakaś sugestia WRAŻLIWOŚCI NA TO, CZY KTOŚ NIE POTRZEBUJE POMOCY.
- jest w tym atmosfera prawdy - rzetelnej informacji.
ale może najbardziej jest w tym
- szacunek, czasem podziw dla osoby, która trudne prawdy przyjmuje z godnością i pokorą!
Uznając, że ktoś jest słabszy, jakoś gorszy, nie czuję się jako ten, kto owego słabszego ostatecznie poniża. Bo choć w czymś tam może jest on niżej, ale JEŚLI UMIE TĘ TRUDNĄ PRAWDĘ GODNIE PRZYJĄĆ, to jest tym wywyższony, jest mentalnie sprawdzony jako ten, kto wytrwał w prawdzie. A to jest coś bardzo ważnego!

Jest o tym ciekawy fragment w Biblii

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

PostWysłany: Sob 19:29, 02 Kwi 2022 Temat postu: Re: Stwierdzenie prawdy odczytywane jako krzywdzenie Odpowiedz z cytatem
Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Semele

Najbardziej ewidentny przykład jest z kobietami.
Są faceci, którzy uważają , że kobiet nie warto uczyć .
Niepotrzebne im są też prawa wyborcze.
Dziś kazdy moze się uczyć. Wystarczy aby chciał.
Dla mnie PiS nie jest partią lewicową a sa ludzie, którzy tak myślą.
Wyrownywanie szans nie polega na rozdawaniu.
To bardziej skomplikowane przedsięwzięcie logistyczne.

Michał Dyszyński

Semele

Kiedyś szkola publiczna "wyrownywała", dawala szansę na wykształcenie ludzi z najbardziej niszowych środowisk.
Po transformacji ludzie z kasą zaczęli dawać dzieci do szkol prywatnych.
Czesto katolickich.

Mimo, ze sami bardzo średnio lub nawet w ogóle nie utożsamiają się z katolicyzmem.

Michał nie uczynisz nikogo dobrym, sprawnym itp mówiąc mu ciągle, że jest zły i ułomny.

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

Najlepiej to dziecku od zerówki wmawiać, że jak sie będzie uczył, to osiągnie wszystko.

A potem jak skończy podstawówkę i liceum z najlepszym ocenami, to powiedzieć "Ale oceny szkolne to tak naprawdę nie mają znaczenia. Milionerzy nie skończyli podstawówki".

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Co to znaczy wg Ciebie równi?

Michał Dyszyński

Semele

Równość społeczna – stan rzeczy, w którym wszyscy ludzie w danym społeczeństwie mają taki sam status pod możliwie wszystkimi względami, w tym pod względem praw obywatelskich, wolności słowa, praw własności i równego dostępu do niektórych dóbr społecznych i usług socjalnych. Może ona jednak obejmować również równość opieki zdrowotnej, równość gospodarczą i dostęp do innych zabezpieczeń społecznych. Równość społeczna wymaga braku prawnie egzekwowanych granic klas społecznych lub kastowych oraz braku dyskryminacji opartej na niezbywalnej części tożsamości danej osob

M.D.

Michał Dyszyński

Semele

Już pisałam, że równość taka jak Ty ja rozumiesz to utopia.
Najpierw napisałam, że nie czytasz moich postów.
Tak chyba jest. Ty sobie równość kojarzyć z punktami za pochodzenie z PRL. Pamiętam bo sama byłam ich ofiarą.
Sterowanie ręczne funkcjonuje do dziś.
Nie o to chodzi w równości. Przeczytałeś o Rawlsie?

A tutaj połączę dwa tematy:

Harari podsumowuje swe dywagacje w Sapiens. Potem prześlę bardziej czytelne zdjęcie.

Pewna grupa ludzi zawsze myślała o egalitearyzmie inna o społeczeństwie kastowym.
Zawód , który wykonywałeś powinien dać Tobie zrozumienie tego zagadnienia i zrozumienie jego złożoności.

Semele

Weź Sapiens i przeczytaj ostatni rozdział.

Semele

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński