ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest taka postawa mentalna, którą chyba można by określić jako rodzaj fundamentalnego grzechu. Myślę o odrzuceniu sugestii, iż należy się zmieniać, naprawiać, doskonalić.

Spotykałem w życiu wielu takich ludzi. Co ciekawe, owi ludzi często nie są do końca konsekwentni w odrzuceniu paradygmatu zmiany siebie. Większość z nich ostatecznie uznaje to, że się zmienią, tylko że ich zmienianie się zachodzi z reguły w sposób wymuszony.
Ludzie o tej postawie zwykle też mają większą akceptację dla władzy i przymusu. Ja przypuszczam, że podświadomie wyczuwają oni, iż zmiany osobowości są ogólnie niezbędne, że bez nich to w ogóle zarówno życie społeczne, jak i nawet prywatne by się posypało. Jednak są to ludzie, którzy jakby nie byli w stanie w najmniejszym sami zarządzać swoją świadomością i osobowością.

Sam jestem dość mocno "z drugiego bieguna" postaw w ww. kwestii, czyli nie tylko oczekuję, że zmiany mojej osobowości będą bazowały na wewnętrznej refleksji, ale też skrajnie nie akceptuję wymuszania czegoś na mnie. Co prawda w życiu społecznym nie propaguję anarchii, jednak już w kwestiach wewnętrznych, mentalnych, światopoglądowych jest pryncypialny - żadna forma władczości nad moim umysłem nie zostanie zaakceptowana.

Wracając zaś do ludzi z przeciwnego bieguna traktowania zagadnienia zmiany swoich przekonań, nastawień, (świato)poglądów, to z mojego punktu widzenia paradoksem psychiki tych ludzi jest to, iż w mojej ocenie są oni mentalnymi masochistami, którzy pchają się tam, gdzie ich ktoś tłamsi i czyni niewolnikami. Wymuszane na nich zewnętrznie zmiany w psychice akceptują, ale aby samemu się zmienić, odkrywając to, co jest dobre - na to ich nie stać. Może boją się tego, może mają po prostu naturę niewolników?...
Dla mnie to jest absurdalne, aby komuś, kto mnie krzywdzi, w nagrodę miałbym dawać zaufanie większe, niż je daję samemu sobie. Ludzie o naturze niewolnika chyba z grubsza właśnie tacy są - sobie samym nie wierzą, a za tym, co ich gnoją, tłamszą, krzywdzą, dadzą ochoczo swoje zaufanie. Może zatem nie ma co się nad nimi litować - sami wybierają sobie swój los niewolnika.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński