ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Semele założyła wątek "dlaczego nie lubimy materii?". Nie zamierzam zabrać w nim głosu, bo sam nie mam do materii relacji ani lubienia, ani nielubienia. Moje emocje i uczucia są obojętne z zasady wobec wszelkich pojęć. A więc tak jak nie mam określonego poziomu lubienia wobec np. spójnika "i", tak też nie mam określonego tego stanu wobec idei kulistości, sprawiedliwości, a nawet śmierci czy cierpienia. Dla mnie to są pojęcia w komunikowaniu się, którym z zasady nie przysługują moje uczucia - one są i będą w stanie neutralności względem nich.
Teraz zaś przyszło mi do głowy, że sam fakt, iż np. Semele stawia pytanie o "lubienie materii", a dla mnie jest to pytanie bezprzedmiotowe, z racji na niekompatybilność idei lubienia do kwestii definicji pojęcia tego czy innej - sam ten fakt już jest w jakiś sposób znamienny, świadczący o wyraźnych różnicach osobowych, świadczący o tym, jak bardzo różnie (nie oceniam tu ani czy to jest dobre, ani czy złe - też mam tu neutralne stanowisko) odbieramy świat. U mnie chyba sfera neutralności w traktowaniu praktycznie wszystkiego jest znacznie szersza, większa, dalsza, niż to jest średnia w społeczeństwie. Ja sobie najczęściej w ogóle nie stawiam pytania, czy coś lubię, albo czy czegoś nie lubię. Domyślnym (pierwszym) stanem mojego kontaktu z rzeczami i pojęciami jest neutralność. Trochę inaczej jest w domyślnym stanie kontaktu z osobami - tutaj jest on z zasady ustawiony na narzuconą sobie życzliwość. Ta życzliwość jest wymuszona światopoglądowo, bo tak całkiem spontanicznie to chyba zbyt lubię swoją wewnętrzną samotność, abym mógł z czystym sercem powiedzieć, iż ciągnie mnie do ludzi. Jestem życzliwy, ale chyba z pewną formą rezerwy, lubię ludzi, ale jak ktoś mi oświadczy, że mnie z kolei nie lubi, to bez wielkiego żalu się zgodzę z tym ustawieniem przez niego relacji do mnie na pozycję "niech sobie każdy żyje osobno". Nie będą komuś wrogiem, ale też nie zamierzam zabiegać o niczyje względy.
Ta domyślna neutralność jest nieraz łamana na plus (czasem na minus) przez ludzi, którzy ewidentnie mi się podobają. Wtedy już bez zmuszania się do czegokolwiek mogę powiedzieć, że z takim człowiekiem relacja jest mi łatwa, przyjemna. Ale to nie z każdym tak jest, a wręcz bywa tak, że niektórych ludzi odbieram emocjonalnie już na start "jak szybciej się rozstańmy". To ostatnie czuję względem ludzi z zasady wrogich, wyraźnie napastliwych, próbujących dominacyjnie traktować innych.

Ale tu bardziej chcę się skupić na tej neutralności, bo o nią mi tu w pierwszym rzędzie chodzi. Neutralność na start uważam za postawę usposabiającą do WOLNOŚCI. Z pozycji neutralnej tak samo blisko jest do opcji na plus, jak i do opcji na minus. Czyli mam tu swobodę decyzji. I to sobie cenię.

Michał Dyszyński

Lubienie (zbytnio) potrafi niewolić.
Lubiąc mocno kogoś, czynimy go odpowiedzialnym za nasz stan emocji. Może czasem lepiej jest dla niego, aby nie obciążać go w ten sposób. :think:

Semele

Czy uważasz, że materia istnieje?

Andy72

oczywiście

Michał Dyszyński

Semele

Na jakiej podstawie ludzki umysł konstruuje?

Michał Dyszyński

Andy72

Michał Dyszyński

Semele

Czyli ta pani, która opowiada o doświadczeniach z kondensacją materii, fantazjuje?

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Semele

Fantazjuje znaczy dokładnie: zmyśla.

Michał Dyszyński

Semele

W nauce zmyślanie nie jest ok Michał.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Za poźno sie obudziełeś. A wuj nie chce sie tu w ogóle wwypowiadać.
To powoduje taką sytuację dla mnie, że to forum jest już nie moje.

Michał Dyszyński

Semele

Zrób Michal mały eksperyment. Nie pisz nic przez tydzień na forum.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jesteśmy zaprogramowani genetycznie, aby "krzątać się" mentalnie wokół tego, co lubimy albo czego nie lubimy, może boimy się tego. Lubienie jest swoistym drogowskazem życia. Domyślnie tak właśnie działamy, że chcemy doznawać przyjemności, co oznacza, że będziemy dążyć do tego, co lubimy.
Lubienie jest drogowskazem dla odczuwającej istoty, ale jest też formą zniewolenia. Kierując się tylko lubieniem, które w zdecydowanej większości przypadków wynika ze zmysłowości, z pogoni za przyjemnością, nie będziemy panami siebie, lecz niewolnikami tego, co nam "zleci nasz pan", którym to panem jest mechanizm tworzenia się owych lubień.
Wolność zyskujemy dopiero wtedy, gdy lubienia umiemy zrelatywizować, zdystansować się od nich robiąc nawet i to, czego nie lubimy, ale z innych powodów to uznajemy.

Semele

Chciałam raczej zobaczyć czy bez Twojego pisania forum będzie jeszcze funkcjonować.