ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ugrupowania prawicowe na całym świecie są do siebie podobne - wysoko cenią hierarchię w społeczeństwie, a także organizują swoje pragnienia wokół zwyciężania przeciwników, wokół jakiejś walki pomiędzy grupami ludzi. To z resztą nie jest żadne odkrycie, czy tajemnica - tak się właśnie prawicowość poznaje, tak się ją klasyfikuje. Gdzie by ona się nie pojawiła - czy w dalekiej Japonii, czy w Argentynie, czy za którąś z granic, albo i we własnym kraju bycie "prawicowcem" będzie oznaczało, iż dana osoba widzi sens w tym, aby była możliwie silna władza i hierarchia, aby grupy ludzi ze sobą konkurowały, a później aby pojawili się zwycięzcy i pokonani. Na tym polega prawicowa wizja spoleczeństwa - na wyłanianiu się konkurujących grup, a potem ustalaniu kto tu jest wyżej, a kto niżej, kto jest wodzem, a kto ma się słuchać ważniejszych od siebie. Prawicowiec taki właśnie hierarchiczny układ będzie postrzegał jako dobry, jako jedyny słuszny, bo odpowiadający potrzebom ludzkiej psychiki, a także jedyny na dłuższą metę dający się utrzymać w społeczeństwie.

Michał Dyszyński

Prawicowość jednak nie jest jedna. Muszę się przyznać, że z perspektywy paru dyskusji chyba za błąd muszę uznać moją wcześniejszą postawę pisania o "nacjonalizmie" jako o czymś, co jest po prostu konkretnie jakieś jedno. Co prawda nie oznacza to, iż przystałem na (wykrętny w moim przekonaniu) styl obrony nacjonalizmu poprzez wystawianie do bicia szowinizmu (jak tego jedynego złego), zaś wtedy rzekomo nacjonalizm już wyczyszczony, pięknie ukryty przed zarzutami można odmalowywać jako uosobienie wszelkich cnót. Taki chwyt retoryczny, że się pokazuje coś skrajnie złego i powiada, ale my nie jesteśmy tacy skrajni w owej tendencji, to znaczy, że jesteśmy piękni i dobrzy, może zadziałać jedynie na naiwniaków. Chowanie się za nazwami, którymi można różnicować się wobec zarzutów tak, aby zawsze wychodziło na nasze, tutaj nie przejdzie.
Z drugiej strony jednak nie mogę podpisać się prosto pod sformułowaniem "nacjonalizm tak w ogóle jest etycznie zły". Bo znam nacjonalistów, których sam uznaję za ludzi dobrych, a nie znam też wszystkich pozostałych nacjonalistów, nie wiem, kto się już konkretnie na świecie do nacjonalizmu przyznaje, jakie zachowania przejawia, jakie jeszcze poglądy głosi.
Podpisałbym się za to pod bardziej złożoną PRZESTROGĄ WOBEC NACJONALIZMU. Ta przestroga brzmiałaby z grubsza:
Uważaj człowieku, gdy zaczynasz wywyższać to co własne, to co wyrasta z egoizmu i pragnienia wywyższania się, uważaj, bo emocjonalnie i duchowo tutaj igrasz z ogniem! Uważaj, bo jak zaczniesz tę grę w wywyższanie swoich, a poniżanie innych, to uruchomisz DYNAMICZNE ZMIANY w swoim postrzeganiu świata, dostosowywaniu rozpoznań do uruchamiających się emocji, które to zmiany - jak pokazała historia - wielu powiodły do zachowań zbrodniczych, do głębokiego upadku ich człowieczeństwa! Uważaj na to, bądź czujny, bo w imię wywyższenia swojego narodu ogromne rzesze ludzi w hitlerowskich Niemczech, w krajach byłej Jugosławii, teraz w Rosji zmieniały, albo wciąż zmieniają świadomość i emocje ludzi w stronę zezwolenia sobie na pogardę, a dalej usprawiedliwiają morderstwa innych ludzi pod pretekstem, że są z narodu, który akurat uznano sobie arbitralnie za nadający się do podporządkowania go, zdominowania, czy zniszczenia. Uważaj człowieku, bo tak wielu uległo szatańskiej sugestii uznania się za usprawiedliwionego w zbrodni i nienawiści, czym dowiodło tego, iż zagrożenie z tej strony jest naprawdę poważne!

Nie chcę powiedzieć, że nacjonaliści tak w ogóle są jakoś źli, bo mam świadomość, że nacjonalistami jest wielu bardzo szlachetnych, nikogo realnie niekrzywdzących ludzi. Wierzę, że odpowiednio dojrzałe mentalnie osobowości są w stanie utrzymać kontrolę nad tym kierunkiem, jaki w psychice wyznacza sugestia "wywyższania naszych". Ale jednak wchodząc na tą ścieżkę zaczynasz grę z potężnymi silami, właściwie to z demonami. Pewnie nawet warto jest choć trochę się z tym zagadnieniem mentalnym zmierzyć, wziąć z nim za bary, przyjrzeć jak reaguje nań psychika. Pewnie nawet jakąś formą straty dla rozwoju duchowości byłoby zupełnie nie spróbować się przypasować ze swoją osobowością do wyzwania, jakie stawia przynależność do grupy swoich i do nacisków społecznych, jakie w związku z tą przynależnością się pojawiają, jak to potrafi zmieniać emocje i postawy. Ale jednak rozsądne jest tu zachować daleko posuniętą czujność, stałe testowanie się pod kątem, co postępowanie w grupowym egoizmie czyni z naszymi emocjami, z wyraźnym braniem pod uwagę, że wielu się przy tej okazji odczłowieczyło, stało się najgorszymi z najgorszych - okrutnymi mordercami, ludźmi bez serca, ludźmi wyzutymi z sumienia. Zlekceważenie tej okoliczności byłoby bardzo niebezpieczne od strony duchowej!

Michał Dyszyński

Odpowiednikiem tego wątku o prawicowcach, ale dla opcji lewicowej jest wątek: http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,73/lewicowa-osobowosc-czym-to-grozi,25815.html
Staram się nie faworyzować ani opcji lewicowej, ani prawicowej. O lewicowcach napisałem, jak odbieram (część nie wszystkich) ich mentalność - jako przesadnie skupioną na pustej akceptacji i powierzchownej emocjonalności. Tutaj prawicowiec mi się bardziej podoba, bo jest taki bardziej konkretny, POWAŻNIE PODCHODZĄCY do idei, do zobowiązań, bardziej honorowy, a mniej oportunistyczny.
Jednak skrajna postać prawicowej mentalności ma często przegięcie w drugą stronę. Np. owo honorowość, której brak lewicowcom zarzucałem, u prawicowców przybiera niejednokrotnie postać groteskowej nadwrażliwości na to, co kto powiedział, albo tylko mógł powiedzieć przeciw prawicowemu wojownikowi. Bo on nie puszcza tego płazem... :fight:

O ile lewicowej mentalności jakby czasem brakowało tego zadziora, tej odpowiedzialności w potraktowaniu siebie, o tyle niejeden prawicowiec często bywa honorny i zadziorny do przesady, walcząc o pietruszkę, drażliwie traktując każde krzywe spojrzenie. To ego u lewicowca traktowane czasem jakoś tak niekonkretnie i lekceważąco, u prawicowca staje się problemem z tytułu braku dystansu, braku uświadomienia sobie, że to, co o nas powiedzą, czy myślą jacyś tam ludzie, raczej nie powinno być dramatem i powodem do wielkiej wojny. W końcu i tak nie zapanujemy nad wypowiedziami wszystkich, a zbyt emocjonalne traktowanie własnej osoby i jej nadętego ego aż prosi się o strolowanie.

Semele

MaluśnaOwieczka

"Paulina zagłosowała na Konfederację. Jej dziewczyna także"

[link widoczny dla zalogowanych]

MaluśnaOwieczka

jej dziewczyna także :rotfl:

Semele

Semele

Ciekawy artykuł o tych podziałach.

[link widoczny dla zalogowanych]

dziś znacznie łatwiej mianem „prawicowy” bądź „lewicowy” określić konkretny punkt widzenia na daną sprawę niż całą partię polityczną. Współczesne partie bardzo często unikają jednoznacznego umiejscowienia się po jednej ze stron, łącząc w swoich programach elementy charakterystyczne dla lewicy i prawicy. W dużej mierze wynika to ze strachu przed zniechęceniem do siebie umiarkowanych wyborców. Z drugiej strony w programach wyborczych partii, które chętnie nazywają siebie „lewicowymi” bądź „prawicowymi”, nieraz odnajdujemy postulaty całkowicie z tymi określeniami sprzeczne. Przykłady można mnożyć: francuski Front Narodowy, klasyfikowany często jako „skrajna prawica” (ze względu na obecność w programie silnych akcentów nacjonalistycznych), w kwestiach gospodarczych nie porzuca typowo lewicowej idei „państwa opiekuńczego” oraz daleko posuniętego etatyzmu. Niemiecka CDU, podobnie jak wiele innych współczesnych partii chadeckich, łączy prawicowe poglądy obyczajowe (konserwatyzm, poszanowanie dla wartości chrześcijańskich) z socjalnymi postulatami gospodarczymi. W Polsce nie jest inaczej. Czy pamiętacie, która polska partia wprowadziła po objęciu władzy liniowy podatek CIT oraz obniżyła akcyzę? Odpowiedź: Sojusz Lewicy Demokratycznej. Jak widać, rozdźwięk między teorią a praktyką obserwujemy w tej dziedzinie dosyć często.

Źródło:https://ideologia.pl/klasyfikacja-partii-politycznych/

Semele

A tu jeszcze ciekawszy

[link widoczny dla zalogowanych]

inaczej też niż liberałowie traktują swoje psy. Dla przeciętnego liberała pies jest bardziej członkiem rodziny niż dla konserwatysty. Dla tych drugich pies to po prostu pies.

Konserwatyści lubią porządek. Liberałowie akceptują niepewność i dwuznaczność. Skąd te różnice?

wodnick

Jestem konserwatystą. Lubię porządek ale przeważnie mam bałagan. Uwielbiam dwuznaczności i niedopowiedzenia. Co się zaś tyczy psów to wolę koty. Miałem psa i mawiałem do mamy: pies też człowiek więc mama była zdecydowanie bardziej konserwatywna w kwestii zwierząt choć tak w ogóle tworzyła starą PZPRowską lewicę.

Michał Dyszyński

Semele

Krótki film przestawia źródlo lewicowego myślenia.

Właściwie jedno ze źrodeł.

Czy Jezus był lewicowcem jak niektórzy twierdzą?

https://youtu.be/fSQgCy_iIcc?si=QqPTYLzYE-ExvV0y

Andy72

Marks chciał dobrze tylko mu nie wyszło?
Na pewno nie mają racji neomarksiści powiązani z postmodernizmem

MaluśnaOwieczka

Życie
jest
do dupy.

To idea lewicowa, czy prawicowa?

Andy72

Główna oś sporu to konserwatyści kontra liberałowie. Konserwatyści opierają się na nauce Kościoła i ładzie, liberałowie chcą indywidualizacji, nieokiełznanego kapitalizmu i jego porządku.
Komunizm krytykując kapitalizm, poszedł jeszcze bardziej w stronę liberalizmu.
Dobrym rozwiązaniem mogą być idee Kaczyńskiego, konserwatywne.
Semele - dla Ciebie PiS to lewica czy prawica.
Prawdziwa prawica nie ma nic wspólnego z liberalizmem, Korwin to łze-prawica

Andy72

Semele

Andy72

Ja dzielę : konserwatyści vs liberałowie
PiS to konserwatyści, Biedroń - liberałowie

Semele

MaluśnaOwieczka

Andy72

To powiedzenie NIE Bogu

MaluśnaOwieczka

Andy72

A co Ci daje promortalizm?

Michał Dyszyński

Andy72