ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Aktualizacja tytułu wątku - z "Wszechmoc aż do negowania prawdy" na "Prawda jest formą autonomii niektórych aspektów myśli".

Czy w idei wszechmocy powinna zawierać się moc negowania prawdy?
Niektórzy zdają się być przekonani, że taka "prawdziwa wszechmoc" jest nieograniczona niczym, a więc nie jest ograniczona prawdą. Oto wszechmocna istota powinna zatem móc negować skutecznie wszelką prawdę. Czy to jednak ma sens?...

Ja uważam, że traktowanie idei wszechmocy tak, że nawet prawdę owa moc miałaby negować skutecznie, jest de facto uznaniem, iż wszechmoc jest nieodróżnialna od chaosu. To chaos jest właśnie bowiem tą ideą, w której uznajemy, iż może być wszystko bez żadnych reguł.

Wszechmocna istota, która jest "aż tak bardzo wszechmocna", że skutecznie neguje każdą prawdę, jest istotą chaotyczną i istotą w chaosie.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Prawda jest "tym czymś", co powoduje, że myśl przekraczająca pewne reguły, "zaczyna czuć się nieswojo".

Wielu tę właściwość prawdy odbiera jako przekonanie, że prawda jest całkowicie niezależna od myśli, że może jest w samych zewnętrznych rzeczach, w świecie. Ale ja uważam, iż to przekonanie jest złudne, wynika z niedokładnego przyjrzenia się, jak to działa w całości.
Prawda jest zawsze związana z jakąś myślą, a także z założeniami, umowami. Jednak to nie jest tak, że myśl jest w stanie kształtować te założenia, traktując każdą intencję myślową tak samo. Prawda polega bowiem na tym, że łamiąc pewne reguły odczytu świata i siebie, myśląca osoba zaczyna dostrzegać negatywne skutki takiego postępowania. Głównym skutkiem negatywnym jest to, ze całościowo osoba zaczyna "tracić orientację", albo jej nie osiągać. Występując przeciw prawdzie, osoba jest coraz bardziej zdezorientowana, nawet w pewnym aspekcie sfrustrowana, bo jej rozumienie odczytów świata staje się coraz bardziej chaotyczne, podejmowane decyzje są coraz częściej nietrafione, cele nie są realizowane.

Prawda jest tym czymś, co powoduje, że umysł swoją bezpośrednio traktowaną formę wolności, musi przyciąć, wziąć w karby. W szczególności pojawiające się naturalnie intencje, aby odczytom nadać jakąś życzeniową postać, muszą zostać często przyblokowane. Nie wszystkie muszą być blokowane, ale część z nich jednak tak. No i trzeba najczęściej też włożyć istotny wysiłek w skonstruowanie jakiejś postaci syntezy tego, co wnioskujemy z odczytów świata i siebie.

Michał Dyszyński