ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ludzka psychika startuje ze stanu niezbyt racjonalnego - wchodzimy w życie zarządzani instynktami, predefiniowanymi genetycznie lękami, pragnieniami. Jednym z takich predefiniowanych archetypów mentalnych jest integrowanie się ze swoim stadem, jest poszukiwanie, aby się grupować w jakieś "naszości".
Stado nie przetrwałoby jako zwarta grupa, gdyby kwestia przynależności do niego była uznaniowa, gdyby to osobnicy sobie sami wybierali, czy raczej lepiej jest im osobno, czy w grupie. Dlatego instynkt stadny jest silny, działa szeroko, ma powiązania z wieloma emocjami, pragnieniami, lękami. Powiedziałbym wręcz, że mentalnie ludzi determinuje, niewoli, blokując z zasady ocenę rzeczywistości obiektywną.
Instynkt stadny podpowiada "z tylnego siedzenia" coś w stylu: prawdy prawdami, rozumowanie swoją drogą, a masz się trzymać swoich, masz ich wspierać, także rywalizując z jakimiś obcymi. Ten instynkt stadny "nie pyta się" osoby, czy w rywalizacji z innymi grupami jest jakikolwiek sens, albo czy on przyniesie korzyści, czy raczej straty. Instynkt nie rozumuje, tylko nakazuje - niewoli słabe umysły.

Przy czym jedną potencjalną polemiką z napisanymi wyżej uwagami chcę sprostować: NIE TWIERDZĘ, że działania pro-stadne miałyby być zawsze złe.

Michał Dyszyński

Dlaczego/kiedy kurs na naszość ma moc niewolenia umysłów?
Przede wszystkim dlatego, że Z ZASADY WYŁĄCZA KRYTYCYZM w jednym obszarze rozpoznań życiowych, a czyni go przesadzonym w innym obszarze.

Wspieranie swoich, jako niewynikające z obiektywnych rozpoznań, a tylko z samego narzuconego instynktownie schematu oczywiście MUSI takie być. I takie jest. Tu jednak można zadać pytanie: a może, nawet pomimo tego niewolącego (osobne będzie tu pytanie W JAKIM STOPNIU on niewoli) charakteru paradygmatu wspierania swoich (przeciw obcym, bo na tym się najczęściej kończy) oferuje on korzyści, które w ogólnym rozrachunku przeważą?...
- Niewątpliwie to pytanie domaga się refleksji. I chyba też tak jest, że DO PEWNEGO STOPNIA wspieranie swoich ma sens, jest jakoś słuszne i moralne. Jednak kluczową jest kwestia, DO JAKIEGO stopnia je pociągniemy, czyli czy wspieranie nie odbywa się kosztem degradacji sumienia własnego i jawnej krzywdy innych ludzi?

Bo niewątpliwie należy wspierać swoją rodzinę, bliskich, pewnie w tym wsparciu należy dawać im pierwszeństwo. Problem zaczyna się wtedy, gdy ta tendencja wspierania swoich przeciw obcym zacznie tworzyć postawę PROGRAMOWEJ WROGOŚCI WOBEC WSZYSTKIEGO, CO NIE JEST NASZE.