ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest pewna postawa ludzi, która dla mnie jawi się jako dziwna, nienaturalna, fałszywa - to zrezygnowanie co niektórych z analizy całościowej. Ja muszę mieć syntezę, nie potrafię uwierzyć do końca w wyizolowane aspekty, nie potrafię zaufać żadnej formie wiedzy, która nie zbliża się do ideału "teorii wszystkiego" (choćby rozumianej tylko intuicyjnie, tylko w ograniczonym zakresie). Inaczej rzecz ujmując, odrzucam tłumaczenia w stylu: to tak po prostu jest, powinieneś to przyjąć i nie zadawać pytań.
Ja zawsze zadaję pytania! Zawsze stawiam sobie pytanie o granice stosowalności dotychczasowej mojej wiedzy. A jak ustalę tę granicę w jakimś miejscu, to będę pytał o przebieg tej granicy w innym miejscu i tak bez końca.
Bo uważam, że tylko "na gadane" na dłuższą metę nic nie jest prawdziwe i ostateczne. Jeśli na jednym końcu skali mamy bełkot w rodzaju "rni8j8 i9023", to co jest na drugim końcu tej skali?
- Wg mnie jest tam teoria wszystkiego, czyli POWIĄZANIE WSZYSTKIEGO ZE WSZYSTKIM. I tylko mając ową teorię wszystkiego, ma się spełniony poznawczy cel, a także ma się spokój i pewność, że nie będzie się samemu sobie przeczyć, gdy realizuje się założenia wedle dowolnie uznanego scenariusza.

Nie rozumiem ludzi, którzy zadowalają się tym, że podają jakąś NAZWĘ na coś, traktując to jako wypełnienie się celu poznawczego. Dla mnie podanie tylko nazwy można porównać do sytuacji, w której ktoś miał za zadanie nauczyć się jakiegoś rozdziału z podręcznika, a on nawet do tego rozdziału nie zajrzał, zadowalając się zapamiętaniem numeru strony, na której ów rozdział się zaczyna w podręczniku. Nazwa to tylko identyfikator. Nazwanie czegoś nie jest jeszcze wiedzą. Podobnie jak zadeklarowanie posłuszeństwa, nie jest jeszcze posłuszeństwem, zaś zadeklarowanie wiary w coś, nie jest samą wiarą w to.