ŚFiNiA

Michał Dyszyński

To, jak bardzo ważne jest poznanie samego siebie, w typowym życiowym spojrzeniu, ludziom umyka. Większość ludzi, zajęta wyzwaniami życia, nie zastanawia się nad tym dodatkowym celem: jak coś przeżyję, jeszcze to poznam swoje odczucia, reakcje, moc woli. W rzeczywistości jednak bez poznania siebie, właściwie niczego nie możemy osiągać, nie będziemy trwale szczęśliwi.
Tu trzeba pewnej dodatkowej wnikliwości spojrzenia, częściowo wiedzy, aby dojrzeć to, co bezpośrednio jest raczej ukryte. O tym, że poznawanie siebie jest kluczowe dowiaduje się behawiorystyka. Dziecko, które zaczyna chodzić, w istocie UCZY SIĘ chodzić. Wszystko bardziej skomplikowane niż wynikające z prostego odruchu, związane z tym, że się tego nauczyliśmy, czyli właśnie poznawaliśmy nasze reakcje z daną materią, dopasowaliśmy działania, skorygowaliśmy błędy.
Wszystko co jakoś rozumiemy, wzięło się z tego, że dopasowując do zdobytej wiedzy kolejne doświadczenia życia, rozpoznaliśmy jakieś ścieżki, które lepiej układają rozumienie danej rzeczy, w stosunku do przypadkowego ułożenia. Każda sprawczość, jaką tylko można sobie wymyślić, jest związana z poznaniem czegoś, poznaniem siebie w celu sformułowania celów, a potem zastosowaniem tego razem w jakimś akcie działania.

Nie znając siebie, nie umielibyśmy się określić względem tego, co nas spotyka, nawet nie wiemy, czego chcemy od świata i swojego w nim życia.
Wielu ludzi jest zagubionych mentalnie w świecie. Jedną z głównych przyczyn tego zagubienia jest to, że oni nie znają siebie. Tak naprawdę to nie wiedzą, co im właściwie sprawia satysfakcję, w czym potrafią wytrwać, o co im w życiu chodzi. Niektórzy w tej niewiedzy z desperacji zaczynają robić różne ryzykowne rzeczy - wpadają w nałogi, podejmują dziwne działania.

Niepewność w zakresie określenia swoich możliwości skutkuje niepokojem, poczuciem, że nie panujemy nad światem, sobą.