ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zastanawiałem się nie raz skąd u wielu ludzi tak dziwne zachowania, często sprzeczne z w miarę racjonalnie rozumianą korzyścią życiową. Czemu ludzie prowokują, pakują się w niebezpieczne sytuacje, robią różne głupoty - ot tak, właściwie bez wyraźnego celu. Według mnie musi być w naszych umysłach wbudowana jakaś funkcjonalność, niemal przymus ekspansji we wszystkie strony - takiej ekspansji często chaotycznej, robionej nie w konkretnym celu, ale dla niej samej. To takie wbudowane w umysł POSZUKIWANIE WOLNOŚCI.

Po co ludzie gramolą się na jakieś niedostępne szczyty?
Po co biją rekordy Guinnessa w coraz to bardziej dziwacznych przedsięwzięciach?
Po co kłócą się o pierdoły, walczą o przysłowiową pietruszkę?
Dlaczego wystarczy zabronić wejścia w jakąś dziurę, a za chwilę zjawi się sto takich, którzy zaczną przeciw temu protestować, choć wcześniej nigdy by ta dziura nie zwróciła ich zainteresowania?

Tę, często zupełnie irracjonalną, potrzebę szukania wolności we wszystkich pewnie da się jakoś uzasadniać ewolucyjnie. Można argumentować, że osobnik, który więcej szukał, więcej zwiedził, zdobył doświadczenie, które daje mu przewagę w walkach konkurencyjnych. A może dzięki takim wariatom, co wciąż się porywają na nowe, jakby bezsensowne wyzwania, populacja znajduje wyjście z trudnych sytuacji - gdy standardowe postępowania zawodzą, gdy tylko to co nowe ma szanse stać się ostatnią deską ratunku?
Ale z drugiej strony taka ślepa dążność ku różnym rodzajom wolności jest zagrożeniem. Nie wiadomo jakiego dżina wypuścimy z kolejnej otwartej butelki. Do tej pory ludziom udawało się przetrwać katastrofy, jakie sami sobie gotowali, ale teraz mamy nową jakość - naukę, która stwarza zagrożenia wykraczające poza standardową możliwość klęski. Dzisiaj można zbudować bombę, która zniszczy całe państwo, nawet cały kontynent, można wyprodukować wirusa, który zniszczy pół populacji świata, albo środek chemiczny, który zatruje setki milionów ludzi. A człowiek chce wciąż próbować, wciąż ma najróżniejsze pomysły. I wiele wskazuje na to, że jakaś część ludzi nie ma tego bezpiecznika jakim jest zagrożenie życia - zamachowcy samobójcy to normalka dzisiejszych czasów. A gdyby tak ktoś miał zostać samobójcą detonując nie zwykłą bombę, ale jakieś takie naprawdę wielkie BUUUM!?...
- Nie sądzę, aby takiemu samobójcy sprawiło to różnicę, a właściwie to nawet będzie z tego zadowolony, że ginąc pociągnie za sobą większą liczbę istnień.

Może właśnie dotarliśmy do czasów, w których wbudowane w ludzkość mechanizmy biologiczne, związane z potrzebą ekspansji, spowodują zagładę naszego gatunku?

Semele

Michał Dyszyński

Dyskurs

balans

Odpowiedź jest prosta. W ekstremalnych chwilach organizm człowieka wytwarza adrenalinę, swoisty narkotyk.
To właśnie jest celem, ten narkotyk otrzymuje się poprzez zdobywanie normalnie niedostępnych miejsc. Zaletą tego specyfiku jest brak skutków ubocznych.

hushek

balans

Semele

Michał Dyszyński

balans

hushek

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

balans

hushek

balans

@ hushek

Przykład z bakterią czy czadem jest sferą uchwytną, podobnie jak fale i promieniowanie różnego rodzaju.
Jednak chodzi o dziedzinę której nie można zmierzyć i raczej nikt nie odkryje sposobu pomiaru, czyli uczucia i emocje.
Myślę że właśnie wrażliwość na piękno stworzenia Bożego, ma bardzo ścisły związek z Bogiem. Bo przecież światy (roślinny, zwierzęcy i etc.) nie powstały ze świata zjawisk. A doznania zachwytu piękna tęczy i barw, jest też związane z Bogiem. Dodam z jednym Bogiem, w trzech Osobach. Analogicznie jak jest światło białe, które powstaje w wyniku pomieszania, czerwieni, zieleni i niebieskiego.

hushek

balans

hushek

balans

Michał Dyszyński

Obserwując Waszą polemikę jakoś przyznaję rację obu stronom. Sam jestem teistą. Ale przyznam, że nie za bardzo mi odpowiada dość często spotykana retoryka teistyczna polegająca na gromkim nawoływaniu Uwierz! Uwierz!! UWIERZ!!!
Zawsze bowiem w tle mamy podstawowe pytanie W CO WŁAŚCIWIE mam uwierzyć?
i drugie: DLACZEGO mam w to właśnie uwierzyć, a nie (jak to pewien znajomy miało powiedzieć) np. "w drewniany kołek".
Nawet patrząc z perspektywy chrześcijaństwa, czy ogólniej teizmu nie możemy zapominać o pojawiających się fałszywych prorokach. I sama Biblia przed nimi przestrzega. Wołanie "uwierz" tak w ogóle, tak bez jasnego zarysowania w co wierzyć, ale w co (tak całkiem blisko i tak bardzo podobnego) także już NIE WIERZYĆ (!!!) - taka retoryka może być zgubna dla odbiorcy, który uwierzy w coś, co przyniesie mu szkody, zniszczenie mechanizmów rozumowania, może na koniec duchową zagładę.
Islamiści zabijający przypadkowych ludzi, a potem samych siebie właśnie W IMIĘ WIARY pokazują najbardziej wyraziście, że sama wiara, tak w ogóle, tak bez dodatku rozumu, integracji z głębszymi obszarami świadomości może być drogą do piekła.
Dlatego nie przepadam za nawiedzonymi tekstami sporej części teistów, którzy krzyczą uwierz, uwierz!, ale nie umieją odpowiedzieć na szczegółowe pytania jak ową wiarę WPISAĆ W SENSOWNOŚĆ ROZUMOWANIA, W CAŁY ŚWIATOPOGLĄD. I chyba DOBRZE, ŻE WIELU ATEISTÓW NIE DAJE IM SIĘ PRZEKONAĆ! Bo gdyby się "przekonali", to w istocie straciliby sensowność tych podstaw myślenia, które jako tako rozumieją, a w zamian zaczęliby operować koncepcjami, które i tak będą oderwane od ich umysłu. A takie operowanie myślą rzeczami kompletnie niezrozumiałymi, obcymi da w efekcie raczej przypadkowe, chaotyczne rezultaty, a nie dobre życiowe wybory.
A co do uwierzenia "w Jezusa", to uważam, że niestety, wielu nawołujących do owego uwierzenia nie za bardzo w ogóle wie, na czym owo uwierzenie miałoby polegać. U nich jakże często polega ono po prostu na dość mechanicznym powtarzaniu "uwierz w Jezusa", przy jednoczesnym braku głębszego znaczenia, głębszego powiązania tej wiary z czymkolwiek, co objawi się sensownie w życiu.
Co jest wg mnie probierzem prawdziwej wiary w Jezusa? - Chyba, to jak się SKŁADAJĄ W CAŁOŚĆ wybory ludzi. Na "wyjściu" całej owej logicznej maszynki jaką jest myślący, dokonujący wyborów człowiek ostatecznie powinna pojawić się miłość, pokój, sprawiedliwość. Jeśli te wartości (szczególnie miłość!) na wyjściu się nie pojawiają, to znaczy, że prawdziwej wiary w Jezusa nie było, zaś były czcze deklaracje.
Tutaj kluczową wartością jest POKORA. Objawia się ona w tym, że UNIKA SIĘ ŁATWEGO OCENIENIA SWOICH DZIAŁAŃ JAKO POPRAWNE, jeśli nie ma naprawdę przekonywujących danych. Wielu wierzących jest przekonanych, że robią coś dobrze, choć ludzie wokół nich masowo cierpią, albo ewidentnie muszą oni odgradzać się umysłem od skarg, uwag, próśb innych ludzi - muszą wciąż kręcić, zamykać się umysłem i sercem, aby utrzymać twierdzenie o poprawności swojego działania. Niestety, wciąż trzeba doskonalić swoje działania, wciąż szukać, wciąż być (z siebie) w jakimś stopniu niezadowolonym i OTWARTYM NA NOWE WYZWANIA.

JanelleL.

Michał Dyszyński

balans