ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Postrzeganie świata i siebie przynosi postrzegającemu mentalne korzyści najbardziej wtedy, gdy nie jest zaburzone wpływami o nieokreślonym celu i charakterze. Postrzeganie rzeczywistości ma sens, jeśli jest dokonywane w szczerości, jeśli to co widzimy, czujemy nie jest jakoś od razu skrzywiane odgórnymi nastawieniami.
Nie jest to reguła absolutna, bo niekiedy jest sens od niej robić wyjątek - ale ten sens występuje wtedy, gdy ROZUMIEMY CEL I SENS WPROWADZANIA MODYFIKACJI DO SPONTANICZNOŚCI POSTRZEGANIA.
Dopracowanie się jakiejś formy zrozumienia siebie w kontekście świata jest samo w sobie trudnym zadaniem. W nim kluczowe jest, aby eliminować wszelki nadmiarowy chaos na drodze od postrzegania do rozumienia. Nasz wrodzony, czy wykształcony aparat poznawczy sam w sobie zawiera elementy chaotyczne, domagające się uporządkowania ich. I wystarczy tego chaosu, który i tak musi w postrzeganiu wystąpić. Dodawanie do niego niekontrolowanych umysłem wtrętów ideologicznych, obyczajowych, emocjonalnych zwykle zdecydowanie pogorszy sprawę, oddali cel, którym jest ogarnianie sobie myślą rzeczywistości.