ŚFiNiA

Semele

Tu nie chodzi moze dokladnie o cierpienie ale chec do działania oraz poczucie szczęścia z faktu łączności z transcendencją

Michał Dyszyński

Semele

Tu wypowiada się fachowiec.
[link widoczny dla zalogowanych]

Semele

A od siebie dodam.

Uważał on, że ogień tworzy wszelki byt i jest podstawowym tworzywem rzeczywistości. Ogień rządzi światem i jest obdarzowy rozumem. Tenże rozum, zwany logosem. Tworzy on wszelki byt i istnieje w ciągłej zmienności. Heraklit z Efezu twierdził, że dusza ludzka jest formą istnienia ognia, jest jedną z jego postaci. Jego zdaniem rozżarzona dusza jest bliska ideałowi a gorący ogień w duszy tworzy ludzki charakter i umysł. Idealna dusza jest sucha, bo zawiera dużą siłę ognia. Każdy rodzaj zwilgotnienia ciała prowadzi duszę do upadku, gdyż wilgoć powoduje gaszenie ognia.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Ja z posoleniem ogniem wiążę jeszcze jeden, dość subtelny aspekt rozwoju osobowości - stosunek naszych emocji, potencjalnie osiągania satysfakcji wobec pojawiania się ŻYCIOWYCH WYZWAŃ (czy może ogólnie wyzwań mentalnych nie tylko w kontekście zdarzeń zachodzących w życiu).
To zagadnienie jest "mentalnie macane" intuicją, którą niektórzy mają, gdy wypowiadają następującą myśl: w niebie, jest bezpiecznie i wszystko tam jest, co człowiekowi (duszy) jest potrzebne, a więc nie ma wyzwań, jest tylko nuda; więc już ciekawiej jest w piekle...".

Jeśliby stan raju, spełnienia osobowości miał sprowadzać się do okoliczności, w której ciało nasze się nie starzeje, niebezpieczeństwa zostały odsunięte, nie ma żadnych chorób ani braków materialnych, panuje ogólny dostatek, to mielibyśmy właściwie coś całkiem podobnego do sytuacji, w której są dzisiaj bogaci ludzie w bezpiecznych krajach, z dodanym (na razie to fantazja, ale nauka, szczególnie medycyna prze do przodu, więc to się może zmienić) elementem powstrzymania starzenia, chorób, śmierci ciała.
To już mają (tylko bez tego aspektu nieśmiertelności) bogaci ludzie, żyjący w bezpiecznym otoczeniu. Wielu z nich, póki są młodzi, nawet nie myśli o śmierci, więc ich stan psychiki jest chyba z grubsza nawet nieźle zbliżony do opisywanej sytuacji "raju" rozumianego w ten prosty sposób. Ale spotykając owych ludzi, raczej nie widać po nich stanu wielkiego szcześcia. Stan posiadania wszystkiego, co trzeba do życia nie wystarcza do poczucia trwałej satysfakcji. Wielu tych bogatych ludzi wręcz ma depresję, szuka pocieszenia w narkotykach, niebezpiecznych zachowaniach.
No właśnie... aspekt niebezpiecznych zachowań znudzonych bogactwem ludzi... :think:

Tu może najbardziej wyraziście dotykamy istoty tego, o czym chcę tu napisać. Oto bogaci, rozpieszczeni życiem playboye, gdy już znudzi się im seks, pysznienie się bogactwem, korzystanie z udogodnień technicznych, zażywanie środków psychoaktywnych miewają całkiem często skłonność do mocno ryzykownych zachowań - nieraz łamiąc prawo, narażając się na utratę życia. Co ich ku temu ciągnie?...
Mają "wszystko", a to im nie wystarcza, poszukują jakiejś formy emocjonalnego spełnienia w poczuciu zagrożenia, w podejmowaniu wyzwań związanych z ryzykiem. Z perspektywy osoby, która nie jest uprzywilejowana, szczególnie osoby ubogiej, pozbawionej wygód, zmuszonej do walki o byt każdego dnia, takie zachowania bogaczy są niezrozumiałe. Tymczasem te reakcje i zachowania znudzonych bogaczy ilustrują bardzo ważny aspekt ludzkiego spełnienia, satysfakcji: na dłuższą metę nie interesuje nas emocjonalnie bytowanie bez realnych wyzwań! Nuda jest formą cierpienia! Brak szansy na wykazanie swojej wartości separuje emocje człowieka od szczęścia, spełnienia się wewnętrznego!

Nasze życie, działania, myślenie tylko wtedy będzie spełnione, gdy znajdzie się w nim miejsce na ową "sól" grożących nieprzyjemnych okoliczności, zagrożeń w jakiś sposób realnych! W miałkości, w bezpieczeństwie absolutnym dusza nie będzie się czuła spełniona, mimowolnie będzie poszukiwała czegoś, co ją "uruchomi", nad sens myślom, emocjom, działaniu!
Do spełnienia się emocjonalnego potrzebny jest "ogień". W końcu chyba najsilniejsze stany szczęścia jakie znamy - a ja za takie uważam szalone zakochanie się - są opisywane właśnie ideą "ognistości". Mówi się o "ogniu miłości". Miłość, która jest "ognista" spełnia osobowość.
Posolenie ogniem naszych emocji i celów jest zatem tym niezbędnym warunkiem, aby być szczęśliwym w sposób trwały. Samo bezpieczeństwo i dostatek nie tylko szczęścia na dłuższą metę nie przyniesie, ale wręcz po jakimś czasie stanie się powodem nieszczęścia, poczucia miałkości bytu, braku "tego czegoś", dla czego chciałoby się istnieć.

Michał Dyszyński

Pytania są podstawowe:
Z czego czerpać emocjonalną satysfakcję?
Jak być realnie szczęśliwym?...
Czy raj w ogóle jest możliwy w takich okolicznościach ludzkiej psychiki, że wartością dla emocji jest to, co trzeba zdobywać w trudzie, w cierpieniu, czego najpierw nie mamy, a dopiero odgradzające nas od tego cierpienie, czyni owo coś emocjonalnie cennym, dającym szczęście?...
Jeśli za każdą satysfakcję musimy zapłacić cierpieniem, to może i tak bilans jest albo na zero, albo może nawet ujemny?...
Czy możliwe jest takie skonfigurowanie sobie psychiki, aby za radość nie musiała ona zawsze płacić cierpieniem?...
Może (to jest moja hipoteza) każdy powinien dysponować takim "cierpieniem w tle", cierpieniem nieaktualnym, ale znanym, rozumianym, mającym jakieś wzorce i wspomnienia w świadomości, którym "solimy" wszystko to, co nas w życiu spotyka, stając się darem?...
Może zbawienie - szczęście dostępne jest wyłącznie dla tych, którzy umieją "solić" swoje emocje tym wspominanym cierpieniem, bólem, niespełnieniem, aby DOCENIĆ GŁĘBOKO każdy najmniejszy dar, okruch piękna, doznawaną satysfakcję?...
Moją osobistą hipotezą jest, że powyższe obowiązuje, czyli że zbawienie duszy (osiągnięcie szczęścia) wymaga takiego swoistego zhakowania swoich emocji, które domagają się zapłaty za każde szczęście i satysfakcję, aby już bezpośrednio płacić nie było potrzeby. Zamiast płacenia realnym cierpieniem, płacilibyśmy samym wspomnieniem cierpienia i umiejętnością duszy przekuwania tego wspomnienia na "monetę", która opłatę za szczęście uiszcza.

Semele

Ciekawie piszesz. Mam pytanie. Czy byl jakiś bohater biblijny, który był znudzony i zblazowany. Może Piłat?

A z wczesno chrzescijanskich??

Tu cytat :

Petroniusz nie chciał zostać chrześcijaninem, ponieważ był przyzwyczajony do bogatego pełnego przepychu życia z niewolnikami, którzy mu służyli. Nie chciał zostawić Eunice, która była jego kochanką oraz prowadzić życie pobożnego człowieka. Pasowało mu takie życie jakie prowadził.

Semele

Ty Michał jesteś chyba trochę zblazowany?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

W kontekście tego wątku ważnym zwróceniem uwagi jest przywołanie postawy SADYZMU (choć także jest tu aspekt masochizmu).
Role sado - maso w seksie, służące temu, ABY ODCZUWAĆ MOCNIEJ (albo odczuwać w ogóle, bo niektórzy bez tego nie są w stanie osiągać seksualnej satysfakcji), które ludzie dobrowolnie przyjmują, które chcą odgrywać przed sobą rzucają bardzo mocne światło na ten aspekt natury emocji człowieka. To odczucie dominacji, ale i poniżenia uruchamia w ludziach jakiś rodzaj POŻĄDANYCH EMOCJI.
Zachowania sadystyczne u psychopatów są w wyraźnym związku z OSŁABIONYM ODCZUWANIEM, jakie na co dzień psychopata w sobie nosi. Aby w ogóle cokolwiek czuć, "aby żyć", psychopata musi sobie zafundować coś mocnego, drastycznego - więc organizuje sobie ów spektakl emocjonalny, krzywdzeniem kogoś, zadawaniem bólu i cierpienia. Inaczej psychopata sadysta nie potrafi się odnaleźć, jego egzystencja jawi mu się jako miałka, pusta, bez znaczenia i poczucia sensu (szeroko rozumianego, także w związku z emocjami).

Michał Dyszyński

Tak nieraz myślę: ile trzeba stracić, aby zacząć prawdziwie szczerze DOCENIAĆ CO SIĘ MA?
Ludzka natura ma zapisaną w sobie potrzebę ekspansji, spełniania się w tym więcej, dalej, lepiej, mocniej. Dziś, z perspektywy ponad 60-letniego swoje życia, gdy wspominam swoje czasy młodości, myślę sobie nieraz: głupi byłem. Głupi byłem, porywając się na różne wyzwania, tak mało sensowne, tak właściwie bezcelowe. Poszukiwałem jakiegoś spełnienia, jakiegoś sensu, sukcesu. Głupi byłem, bo nie umiałem docenić tego, że często dobrze jest, jak jest.
Ale też nie potępiam się tak do końca, bo w tamtym czasie nie bardzo miałem alternatywę. Nie znałem tego dzisiejszego uczucia, które powiada mi: nie warto walczyć o głupoty. Ale tez czuję, że już lepiej rozpoznaję, co głupotą w ogóle jest. W tamtym czasie tak rozpoznawać nie umiałem, więc głupoty wydawały mi się czymś wartym zdobywania.

Inwokacja Pana Tadeusza zawiera frazę "ile cię cenić trzeba, ten tylko się dowie, kto cię stracił". To można potraktować ogólnie, nie tylko do ojczyzny Mickiewicza, ojczyzny w ogóle. To odnosi się czegokolwiek co się najpierw ma, ale tego nie się nie ceni, odkrywając wartość tego dopiero po stracie.
Co ludzkość musi tracić, aby zacząć to cenić?...
Ciągle traci pokój, a ciągle wyrastają wielcy "ideowcy", którym marzy się bohaterskie wojowanie z wrogami.
Tracą ludzie zdrowie, po latach szastania swoim organizmem.
Tracą bliskich, a potem nieraz przez wiele lat wyrzucają sobie: dlaczego, gdy on/a był/a nie zorganizowałam/em sobie czasu, aby razem pobyć, pogadać, powiedzieć coś naprawdę miłego. Czasem komuś brakował może nie tylko "kocham cię", ale zwykłego "dziękuję za pomoc, cieszę się, że jesteś ze mną".
Człowiek nieceniący tego, co ma, nigdy nie będzie trwale szczęśliwy.
:think:

Michał Dyszyński

Głupcy myślą, że gdy zamiast wrażliwości będą okazywać twardość i brutalność, to zdobędą świat
w istocie tylko niszczą ten świat
ale jeszcze bardziej niż świat, niszczą własne serce, a z nim jedyną szansę na to, by być szczęśliwymi

Głupcy wzięli ten zewnętrzny rys świata, jakim jest brutalność i władza za rozwiązanie
za dobrą monetę zaliczyli sobie te małe satysfakcje, jakie świat daje brutalnym zbirom
uwierzyli, że takim samym niszczeniem, które wymusza uległość w ludziach, da się wymusić spełnienie w sobie
tymczasem niszczenie i brak wrażliwości niczego na dłuższą metę nie zbuduje, poza cierpieniem i rozpaczą

Głupcy, gdy już stracą swą wrażliwość i staną na środku wielkiej pustyni swej duszy
gdy zacznie ich palić żar wielkiej niemożliwości spełnienia się w niczym
pojmą, że popełnili błąd
stracili swe życie
bo oddali wielki skarb swoich serc za ułudę, która niesie z sobą jedynie rozpacz.

Michał Dyszyński Warszawa, 18.01.2024

Michał Dyszyński

W posoleniu ogniem jest chyba też aspekt woli życia.
Z jednej strony skali jest tu obojętność, w niej nieważne byłoby istnienie świadomości, nie tworzy się świat własnych, subiektywnych wartości dla niczego. Życie wymusza na nas jednak pewne wartości, rzucając przeciw obojętności najpotężniejszego przeciwnika - fizyczny ból. Ból sprawia, że nie możemy zignorować tego wezwania do stawania się doskonalszym.

Semele