ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Traktując pojęcia, postawy ludzkie w uproszczony sposób, czyli jednowymiarowo zapewne ideę pomagania komuś uzna się za jednoznacznie coś dobrego. Ale już chwila czujnego zastanowienie się nad ewentualnymi niuansami sprawy, zasugeruje, iż to nie jest takie oczywiste. I bynajmniej nie chodzi mi najbardziej to ten rodzaj zła, gdy ktoś np. pomaga złodziejowi okraść czyjś dom, albo bandycie w napadzie na przechodnia. Tak oczywiste pomaganie w czymś złym, to trywiał. Bo pomagać w sposób toksyczny, inwazyjny można nawet w zadaniach, które same w sobie są dobre, słuszne. Wystarczy, że samo owo pomaganie jest po prostu nie na miejscu, niepotrzebne, nawet nieraz inwazyjne.

W szczególności przykładem byliby tu nadopiekuńczy rodzice, opiekunowie, którzy nie dają swoim dzieciom sprobować zmierzyć się z różnymi zadaniami, bo mama czy babcia od razu biegnie z pomocą, tłumacząc "ja to zrobię szybciej, a ty idź się pobaw".
Nadmiar oferowanej (namolnie) pomocy jest ubezwłasnowalniający.

Ale w istocie w tym temacie zmierzam ku znacznie bardziej fundamentalnemu wnioskowi, niż tylko na spostrzeżeniu, że każda pomoc od razu jest dobra. Chcę bowiem poruszyć cięższą tematykę - głęboko etyczną, religijną, związaną z kształtem człowieczeństwa, osobowości, jak też sensownością relacji międzyludzkich. Atakując zagadnienie od strony religijnej, można postawić pytanie: skoro jest tyle zła, to dlaczego Bóg, który niewątpliwie ma np. moc powstrzymania wszystkich złoczyńców przed krzywdzeniem swoich ofiar, nie wykorzysta owej mocy i nie pomoże krzywdzonym w potrzebie?... Dlaczego Bóg nie reaguje, gdy dzieje się ewidentna krzywda, albo gdy ktoś cierpi z tytułu nieuleczalnej choroby?...
Myślę, że przynajmniej część odpowiedzi na to pytanie związane jest ze spostrzeżeniem, że pozbawiając ludzi realnych wyzwań w życiu, Bóg zablokowałby ich rozwój. To potrzeba jest matką wynalazków, typowym impulsem do tego, aby wykazać swą sprawczość, umiejętności, dobrą wolę jest sytuacja, w której to my - ludzie - musimy komuś pomóc. Bóg pomagający każdemu potrzebującemu ubezwłasnowolniłby ludzi z otoczenia tego, kto potrzebuje pomocy, czyniąc tak ich życia bezużytecznymi, bez szans na okazanie swojej mocy i wartości.

Czasem to jest właśnie rodzaj mentalnej trudności, nawet wyzwanie - nie pomagać, choć serce wyrywa się do tego, aby zrobić coś za kogoś, bo ów ktoś sobie aktualnie nie radzi, bo szybciej i sprawniej będzie, jak my to zrobimy...
Bo można zrobić komuś krzywdę, nie tylko nie pomagając, ale także pomagając w sytuacji, gdy nasza pomoc jest nie na miejscu, okazując się być inwazyjną, czasem poniżającą tego, komu pomagamy.

Michał Dyszyński

Czasem największym darem jest...
... nie pomóc komuś w jego jakiejś potrzebie. Czasem będzie tak, że ta sytuacja, z którą ów ktoś musi się zmierzyć jest kluczowa dla jego rozwoju. A właściwie to nie tyle "czasem" tak jest, ale kto wie, czy nie należałoby powiedzieć, Iż Z REGUŁY jest tak właśnie.

W tym kontekście dobre pomaganie polegałoby na tym, aby ewentualnie przybliżyć szansę na uporanie się z problemem kogoś, kto by sobie sam na pewno nie poradził, a nie pozbawiać go tego kontaktu z problemem, nie robić wszystkiego za niego, lecz co najwyżej dostosować problem do możliwości osoby.

Semele

Może po prostu bycie z tą osobą.

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński