ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest taki ciekawy typ osobowości ludzkiej, który charakteryzuje się kompulsywną wręcz potrzebą sporu ze światem, ludźmi (nawet z samą sobą się taka osoba spiera i to beznadziejnie spiera, nie przyznając się jednak do tego).
Osobowość sporu wszędzie wokół siebie dostrzega powody, aby spory wszczynać.

Dla tej osobowości nie ma pytania "po co się spierać?", dla niej ten spór już jest, stanowi oczywistość psychiki. W jej odczuwaniu wszyscy wokół robią to co robią, aby w ten sposób kogoś poniżać, gnębić, deprawować. Motyw złej, agresywnej intencji dla ludzkich wyborów jest dla osobowości sporu domyślnym, dominującym interpretację tego, co się dzieje.

Michał Dyszyński

Dlaczego w ogóle ludzie, mają takie emocje, że ochoczo ładują się w rozmaite spory?
- Nakazuje im to instynkt zdobywania wyższej pozycji w grupie, także instynkt dążenia do dominacji.

Spór ogólnie nie jest czymś z natury złym. Spór jest naturalny w każdej sytuacji, gdy pojawiają się dwie opcje, reprezentowane przez różne świadomości, a dotyczące jakiegoś wspólnego dla tych świadomości aspektu. Całkowity zakaz spierania się jest właściwie niemożliwy do realizacji w warunkach wolności, bo on już samym swoim zaistnieniem stworzyłby postać sporu właśnie o to, czy wolno jest komuś się spierać.

Problem jest zatem nie z tym, że gdzieś spory występują, lecz z tym, że co niektórzy nie są w stanie uporządkować swoich emocji na tyle, aby nie tworzyć sporów bezcelowych, destrukcyjnych, prowadzących do negatywnych skutków.

Są takie osobowości, które tylko przez spór z kimś, są w stanie emocjonalnie funkcjonować w jakim takim komforcie. Te osobowości źle się czują w warunkach zgody, akceptacji, spokoju. One potrzebują tej emocjonalnej trampoliny, jaką daje pobudzenie uczuć rywalizacyjnych, ambicji, walki.
Powyższe osobowości, o ile nie doprowadzą tej swojej potrzeby sporu do skrajnych postaci, mogą być nawet cennymi członkami społeczności, bo z kolei zbyt zgodna, zbyt spolegliwa społeczność popadałaby w stagnację. Więc w takiej społeczności przydaje się ferment, powodowany przez osoby, które wyciągają niewygodne fakty, okoliczności, problemy. O ile oczywiście nie przekroczą tej granicy, poza którą powstaje więcej destrukcji, niż pozytywnego fermentu.
Osoby spierające się kompulsywnie, czyli bez kontroli świadomości, będą tę granicę przekraczały znacznie częściej, niż inni. Przy dużym udziale takich osób w społeczności, społeczność taka pogrąża się wyniszczających ją konfliktach, destrukcyjnych zachowaniach, co powoduje, że zamiast rozwoju mamy degradację takiej społeczności.

Michał Dyszyński

Potrzeba bycia w sporze jest dla części ludzi tak wielka, bo spór angażuje emocje. Mając te emocje pobudzone człowiek czuje się, że "bardziej żyje", że działa, jest zaangażowany. A bycie w aktywnej relacji z ludźmi jest wspierane przez instynktowną warstwę naszej natury.
Trzeba już pewnej zdolności dystansu i autorefleksji, aby spojrzeć na toczące się spory bardziej krytycznie - choćby pod kątem CO ONE KONKRETNIE PRZYNIOSŁY POZYTYWNEGO.
Osoby z silną potrzebą sporu nie rozważają tego problemu. Dla nich spór jest wartościowy sam przez się.