ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Nie wiem, czy to zagadnienie czasem nie jest dość wyraźnie związane z ideą piekła - czyli miejsce/stanem, w którym może znaleźć się dusza/osobowość, przeżywając tam wielkie cierpienie, a jednocześnie nie mogąc owego stanu odczuwania przerwać.

Człowiek bardzo silnie emocjonalny jest niczym za barierą, przez którą nie da się przerzucić pomocy. Związane jest to z tym, że emocje skrajne są tak zawłaszczające, tak niedopuszczające negocjacji, czy prób zrelatywizowania ich, że mogą tylko trwać w sobie. A jeśli przy okazji owe emocje są natury (samo)niszczącej, to nie można przerwać tego niszczenia.
Mam takie osoby w swoim otoczeniu - nienegocjujące niczego, co głoszą, zawsze "wiedzące lepiej", zawsze mające absolutne przekonanie, iż "to jest tak, jak teraz one to powiedziały". Na próby jakiegokolwiek zrelatywizowania owego "absolutnie jedynego możliwego" stanowiska reagują silnym odrzuceniem, emocjonalną negacją na maksa, powtarzaniem w kółko "swego", złoszczeniem się, że ktoś ośmiela się mieć inne niż one stanowisko.
Nie chcę tu głosić, że osoby silnie emocjonalne są złe, a więc dlatego zasługują na piekło. W moim rozumowaniu w ogóle nie poruszam oceny moralnej osoby, a zupełnie inne zagadnienie: ZDOLNOŚCI DO PRZEMIANY.
Tak czysto technicznie, jeśli ktoś nie jest w stanie się zmienić, a jednocześnie aktualny jego stan jest stanem porażającego cierpienia, to samo to wystarczy, aby taka osoba była niejako w swoim piekle. Będzie to piekło nie za karę, nie dlatego, że ktoś ją do owego piekła wsadza, ale dlatego, że (z nieokreślonych powodów) jej stan cierpienia jakoś zaistniał, a teraz zablokowane jest wyjście z tego stanu.

Emocje są tym sposobem "pracy" osobowości, który opiera się zmianom, które by miały charakter porządkujący. Emocje ogólnie da się zmienić, ale w przypadku silnych emocji jest to właściwie możliwe jedynie za pomocą innej silnej emocji - takiej, która "bije" tę poprzednią. Dlatego osoby emocjonalne reagują pozytywnie na presję też emocjami - manipulacjami za pomocą gróźb, szantaży emocjonalnych, lęku, zaś od strony pozytywnej mamienia wielkimi atrakcjami, pochwałami, obietnicą wywyższenia i dowartościowania. Osoby emocjonalne często w deklaracjach nawet postawę emocjonalnego rozchwiania będą krytykowały, co nie zmieni tego, że same ja przejawiają, a zmienić tego nie zamierzają, co najwyżej wypierając tego fakt wszelkimi metodami.
Dlaczego emocje (szczególnie te silne) tak trudno jest zmienić?
- Bo one są totalne, zero-jedynkowe z samej natury, są takie "do końca i tylko takie". Zatem osoba niepanująca nad emocjami, gdy wpadnie w emocję niszczącą ją, nie będzie w stanie nijak z owego stanu cierpienia psychicznego wyjść. Często ten stan będzie się mógł jedynie pogłębiać.

To chcę od razu zastrzec, że z drugiej strony nie jestem orędownikiem wygaszania emocji jakoś z zasady. Wręcz widzę zagrożenie (wielkie! Też związane z odczuwaniem ogromnego cierpienia psychicznego) pustką emocjonalną, która pojawia się gdy kompletnie wszystko przestaje daną osobę cieszyć, gdy ta osoba tkwi zawieszona w koszmarnie miałkim, bezbarwnym, jałowym niczym pustynia, świecie. To jest druga skrajność, o której będzie jeszcze gdzie indziej z mojej strony.

Ogólnie emocje tak w ogóle z zasady nie są "po prostu złe". Tzn. są tzw. "złe emocje", czyli np. emocje zazdrości, czy gniewu, ale tu mamy bardziej potoczne sformułowanie zła, niż to, o którym się myśli całościowo. Emocje są zagrożeniem wtedy, gdy niszczą, a jednocześnie absolutnie nie dają nad sobą zapanować, wyrwać się z zamkniętego kręgu przeżywanie w kółko tego samego uczuciowego koszmaru.
Osobom skrajnie emocjonalnym nie sposób jest pomóc szczególnie wtedy, gdy emocje nakazują naraz sprzeczne pragnienia, a żadne z owych pragnień nie może zostać zralizowane, bez unicestwienia szans na spełnienie drugiego z nich. Przykładem takiej niszczącej skonfliktowanej miłości jest zaborcza miłość, w które z jednej strony zaborcza osoba pragnie dobra, szczęścia dla obiektu swojej miłości, ale jednocześnie z grubsza tak samo silnie pragnie nad nią panować, narzucać jej swoje kaprysy, które okazują się krzywdzeniem, czyli niszczeniem tego pierwszego celu. I co by nie zrobił taki ktoś, kto potrafi kochać jedynie pragnąc kogoś i niszcząc go jednocześnie, to zawsze wyjdzie źle, a on będzie cierpiał. A gdy na koniec dojdzie do tego, że np. skrzywdzi ów obiekt miłości, niszcząc tę osobę totalnie (może doprowadzając do jej śmierci czy kalectwa), to taki ktoś będzie musiał się zmierzyć z wiedzą o tym, że już nie tylko nie będzie w stanie z daną osobą być, ale że jeszcze to on jest przyczyną jej zniszczenia.
Ale znam takich właśnie ludzi - ludzi, którzy nieustannie krzywdzą nawet tych, których kochają, albo którzy przynajmniej są ich najbliższymi osobami.
Ten klincz, jaki stwarzają skonfliktowane emocje może trwać bardzo długo (nie wiem, czy w warunkach wieczności duszy, nie byłaby to wieczność, czyli mielibyśmy do czynienia wtedy z tradycyjną formą piekła). Chyba że owo cierpienie jakoś przepali w człowieku owo trwanie w przymusie poddaństwa swoim emocjom. W tym ostatnim przypadku taki człowiek miałby jakąś nadzieję...

Ja wyciągam z tych moich obserwacji i przemyśleń jeden kluczowy wniosek - pewien osobisty lęk przed własnymi zbyt władczymi emocjami. Czuwam, aby żadne z moich emocji nie rozwinęły się do postaci, gdy uczynią mnie swoim niewolnikiem.

Michał Dyszyński

Semele

Michał nieraz człowiekowi wystarczy aby z nim być.

Dlatego takim powodzeniem cieszy się bóg/Bóg bo on po prostu jest dla osób, które w niego wierzą.

Michał Dyszyński