ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdy ktoś w dyskusji się ze mną nie zgadza, to nie czyni mi wielkiej różnicy w tym sensie, że nie wywołuje u mnie frustracji, złości, niechęci do niego. Dziwię się nieraz, że niektórym fakt niezgadzania się z nimi sprawia wielki problem emocjonalny. Zastanawiałem się nad tym niejeden raz. I o ile dalej nie wiem, dlaczego komuś fakt niezgadzania się z nim sprawia mentalny problem, to mogę przynajmniej wyjaśnić, dlaczego mi to nie sprawia w zasadzie żadnego problemu.
A powodów, dla których odmienność stanowiska od mojego nie jest dla mnie problemem, mogę podać przynajmniej kilka.
1. Sam się przecież też nie ze wszystkimi zgadzam, więc byłbym hipokrytą, gdybym komuś miał podobnej postawy "zabraniać", czy inaczej złościć się na niego z tego powodu.
2. Sam nieraz dopiero po przemyśleniu sprawy zmieniałem swoje stanowisko, które wcześniej deklarowałem jako odmienne od mojego oponenta. Więc może ja powinienem też dawać innym czas na przemyślenie.
3. A w ogóle to czy nawet ja sam ze sobą jestem we wszystkim zgodny?... Obserwuję u siebie nieraz chwiejność w pewnych decyzjach i postawach. Więc skoro sam mam wątpliwości w licznych sprawach, to jak mogę oczekiwać, iż ktoś, kto dopiero się z moimi argumentami zapoznaje, miałby już być do nich od razu przekonany?...
4. Przecież sam nie jestem wszechwiedzący, więc nie mogę wykluczyć, że to mój oponent ma rację. Wtedy moje złoszczenie się na niego, że upiera się przy swoim, okazałoby się w ogóle bezsensowną postawą.
5. Tak naprawdę to chyba nie ma dwóch ludzi idealnie takich samych. A tylko idealna zgodność oznaczałaby, że na pewno myślimy to samo. Więc nawet jeśliby w jakimś stopniu ktoś podziela moje stanowisko, to zapewne w czymś (o czym teraz pewnie nie wiem) i tak podziela je nie do końca, albo w ogóle ma je zupełnie inne. Więc nie ma się co złościć, ze w tym konkretnie aspekcie już owa różnica między nami się ujawniła. I tak należy się spodziewać, że takich sytuacji jest więcej, więc to nie jest nic niezwykłego, czyli i należy to po prostu zaakceptować.
6. Nastając na to, aby ktoś się ze mną zaczął zgadzać, wymuszałbym na nim nieszczerą postawę, skłaniałbym go (przynajmniej potencjalnie) do deklaracji, na które może on nie jest przygotowany. To nie wydaje mi się słuszne.
7. Mając stanowisko odmienne, czasem krytyczne ludzie inspirują nas do przemyślenia, czy dobrze myślimy. To uważam za cenny impuls do lepszego zrozumienia nawet własnych przekonań. Więc powinienem może docenić to, że ktoś jest wobec mnie krytyczny...
8. Kiedyś pewnie ja sam na tyle udoskonalę swoje rozumienie aktualnej sprawy, że zmienię bieżące stanowisko w niej na jakąś nową wersję. A przecież nie będą się wtedy jakoś (wstecznie?...) na siebie złościł; to jak teraz miałbym się złościć na kogoś, że ów ktoś ma aktualnie inne stanowisko?... Byłbym hipokrytą, gdybym tego nie uwzględnił.
9. A w ogóle to nie przepadam za despotami, czy ludźmi niezdolnymi do uwzględnienia innych racji. To sam miałbym przejawiać tę cechę, której u innych nie lubię?... To by był kolejny przykład hipokryzji. :fuj:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński